Si Manafort përdori Berishën dhe Dodik për rikthimin e tij

Nga Kenneth P. Vogel

Brescia, Itali, nuk është vendi më i zakonshem për një politikan amerikan të turpëruar që kërkon një rikthim triumfues.

Megjithatë, kur Paul Manafort u shfaq në një aktivitet politik atje në prill — më pak se pesë vite pasi dënimet e tij për krime financiare, lobim të paligjshëm dhe pengim të drejtësisë u fshinë nga një falje e ish-presidentit Donald Trump — kjo shënoi përfundimin e një udhëtimi të pazakontë, nga “fixer”-i global i profilit të lartë në të burgosur federal, e më pas sërish në skenë.

Manafort ndodhej në qytetin industrial në periferi të Milanos me një klient të ri, për të cilin po përpiqej të orkestronte një “riformatim” politik që sillte ndër mend projektet e viteve ’80 — ato që e kishin shndërruar dikur në një figurë pothuaj mitike në botën fitimprurëse të konsulencës dhe lobimit për fushata të huaja.

Në ato vite, Manafort fitoi emër duke ndihmuar në “pastrimin” e reputacioneve të figurave të huaja me duar të përgjakura, të cilat i shiste në Uashingtonin e Ronald Reagan-it si aleatë të besueshëm të Luftës së Ftohtë. Por epoka ka ndryshuar, dhe me të edhe narrativa. Në vend që të bindë administratën amerikane duke paraqitur klientët e tij si antikomunistë të vendosur, sot ai i pozicionon si aleatë të Trumpit në luftën kundër elitave globaliste dhe “shtetit të thellë”.

Kështu shpjegohet edhe partneri i tij në aktivitetin e Brescias: Sali Berisha, ish-president dhe ish-kryeministër i Shqipërisë, i sanksionuar nga Departamenti Amerikan i Shtetit për “korrupsion të rëndësishëm” dhe i akuzuar në një çështje korrupsioni në vendin e tij, po kërkonte rikthimin në pushtet në zgjedhjet parlamentare të 11 majit.

Si kryetar i opozitës konservatore përballë Partisë Socialiste në pushtet të kryeministrit Edi Rama, Berisha ishte rishpikur si një figurë “alla Trump” — viktimë e një gjuetie shtrigash të orkestruar nga rivalë të brendshëm dhe globalistë të majtë, përfshirë miliarderin George Soros dhe administratën e ish-presidentit Joe Biden. Sipas dy personave të njohur me këtë përpjekje, mesazhet e fushatës ishin formësuar ndjeshëm nga vetë Manafort.

Kjo, pavarësisht faktit që për vite me radhë Berisha kishte qenë një ndërkombëtarist i deklaruar dhe mbrojtës i NATO-s, që kishte shprehur vlerësim për Sorosin dhe kishte kultivuar marrëdhënie të afërta me të dy Bushët, si edhe me Bill dhe Hillary Clinton.

Në Brescia, gjatë një takimi me emigrantë shqiptarë që pritet të votojnë në zgjedhjet e ardhshme, përpjekja e Berishës për t’u lidhur me një ish-president amerikan që tashmë shihet si udhëheqësi jozyrtar i një lëvizjeje populiste të djathtë, u theksua nga prania e dy figurave pranë tij në rreshtin e parë të sallës, ku mbështetësit valëvitnin flamuj italianë e shqiptarë, si edhe simbolet e partisë së Berishës.

Në të djathtën e tij qëndronte Chris LaCivita, bashkëmenaxher i fushatës së Trumpit për vitin 2024, i veshur me një xhaketë të lehtë blu qielli, paksa të rrudhur, dhe me kravatën që i varej mbi barkun e theksuar. Ndërsa në të majtë të Berishës, elegant dhe i qetë, qëndronte Manafort, me një kostum të errët blu të përsosur, kravatë të kuqe dhe një buzëqeshje të vetëbesuar nën flokët gri të kujdesur me kujdes.

Nëse ndonjë nga të pranishmit në turmë kishte shqetësime për të kaluarën ligjore të Manafortit apo për faljen e tij të shumëpërfolur, mbetet e paqartë nëse ato u shprehën ndonjëherë publikisht.

Shfaqja e Paul Manafort-it në publik, vetëm disa ditë pas ditëlindjes së tij të 76-të, ishte ndoshta shenja më e dukshme e një përpjekjeje të re për të ringjallur aktivitetin profesional që kishte nisur pak pas faljes presidenciale.

Sipas bashkëpunëtorëve të tij, nisma është pjesërisht një përpjekje për të rindërtuar financat personale dhe pjesërisht një tentativë për të rikthyer trashëgiminë e tij, për t’u larguar nga skena sipas kushteve të veta.

“Kur njerëzit të kërkojnë, duan këshillën tënde dhe duan të të dëgjojnë… kjo të bën të ndihesh i vlefshëm, deri diku,” tha Hector Hoyos, mik i vjetër dhe ish-partner biznesi i Manafort-it. “Në këtë fazë të jetës, ai po e luan rolin e burrit të shtetit me përvojë.”

Hoyos shtoi se pjesa më e madhe e punës së Manafort-it pas faljes kishte qenë me korporata, jo me klientë politikë. Për shembull, që prej rikthimit të Trump-it në Shtëpinë e Bardhë, ai ka këshilluar interesa të lidhura me kriptovalutat për mënyrën si të orientohen në orbitën e Trump-it.

Megjithatë, në javët pas Ditës së Zgjedhjeve, duke nuhatur një mundësi, Manafort nisi të kërkonte me ngulm klientë mes lëvizjeve populiste të ekstremit të djathtë në mbarë botën, që kërkonin të rreshtoheshin me Trump-in.

Ndër ata për të cilët ai ka shqyrtuar mundësinë e bashkëpunimit në fushata elektorale janë: një miliarder francez që ka mbështetur politikanë anti-emigracion si Marine Le Pen dhe një kryetar bashkie ultrakonservator në Peru që synon kandidimin për president vitin e ardhshëm, sipas burimeve të njohura me përpjekjet e tij.

Në muajt e fundit, Manafort ka dhënë gjithashtu këshillime për partinë e Milorad Dodik, autokrati pro-rus që ka shërbyer si president i entitetit vetëqeverisës të Ballkanit, Republika Srpska. Ai ishte angazhuar për të ndihmuar në përgatitjet për zgjedhje, sipas katër burimeve të njohura me punën e tij.

Përgatitjet erdhën në një moment kur Dodik kërkonte ndihmën e Trump-it për të zbutur presionet e shumta që po përballej: ai është nën sanksione në SHBA dhe përballet me akuza penale në Bosnje për mosrespektim të vendimeve të përfaqësuesit ndërkombëtar që mbikëqyr zbatimin e Marrëveshjes së Paqes të Dejtonit të vitit 1995 — që i dha fund luftës së përgjakshme ndërmjet boshnjakëve, serbëve dhe kroatëve. Dodik, nacionalist serb, ka mohuar se ushtria e Srpskës kreu gjenocid ndaj myslimanëve boshnjakë gjatë luftës.

Qeveria e Dodik-ut kishte angazhuar disa aleatë të Trump-it për të bindur administratën amerikane të hiqte sanksionet dhe të zbusëte zbatimin e Marrëveshjes së Dejtonit. Ngjashëm me mënyrën si veproi me Berishën, mbështetësit amerikanë të Dodik-ut e kanë paraqitur atë si viktimë të institucioneve të lidhura me demokratët, që duan ta ndëshkojnë për guximin për t’u përballur me ta.

Këshillimi i Manafort-it në SRPSKA, që nuk ishte raportuar më parë, kishte të bënte me çështje të politikës së brendshme dhe jo me sanksionet apo proceset gjyqësore, sipas burimeve. Përfaqësuesit e qeverisë së Srpskës nuk iu përgjigjën pyetjeve për rolin e tij.

Megjithatë, këto përpjekje duket se mbetën pezull muajin e kaluar, kur Dodik bëri disa lëshime për një vendim gjykate që kërkonte shkarkimin e tij nga posti i presidentit. Edhe pse ai vazhdoi të deklaronte se e konsideronte veten ende president, gjatë një vizite në Rusi ai shpalli një aleat të tij — gjithashtu nën sanksione amerikane — si kandidatin e preferuar të partisë për zgjedhjet e parakohshme të muajit të ardhshëm.

Manafort mohoi çdo përpjekje për të ndikuar politikën e SHBA-së përmes këtyre kontakteve.

Në një deklaratë me shkrim, ai tha se nuk kishte takuar asnjë zyrtar amerikan në lidhje me “asnjë klient të huaj. Unë merrem me zgjedhje jashtë vendit, por nuk bëj lobim.”

Manafort u bë i famshëm në politikë duke ndërtuar një model të ri konsulence: ai menaxhonte fushatat elektorale në SHBA si këshilltar dhe, sapo klientët e tij fitonin, përpiqej t’i ndikonte ata si lobist për interesa korporative. Në vitet ’80 dhe ’90, ai e zgjeroi këtë model ndërkombëtarisht, duke fituar miliona për të drejtuar fushata zgjedhore ose të marrëdhënieve me publikun për politikanë të huaj — e njëkohësisht duke lobuar në Uashington për qeveritë apo grupet e tyre.

Kjo punë e bëri shumë të pasur, ndërsa për dekada udhëtoi nëpër botë duke përfaqësuar një galeri figurash — nga diktatorë kleptokratë, deri te komandantë lufte e oligarkë të pangopur. Por po aq sa e pasuroi, ajo e bëri edhe famëkeq.

Këshillimi i Manafort-it në SRPSKA, që nuk ishte raportuar më parë, kishte të bënte me çështje të politikës së brendshme dhe jo me sanksionet apo proceset gjyqësore, sipas burimeve. Përfaqësuesit e qeverisë së Srpskës nuk iu përgjigjën pyetjeve për rolin e tij.

Megjithatë, këto përpjekje duket se mbetën pezull muajin e kaluar, kur Dodik bëri disa lëshime për një vendim gjykate që kërkonte shkarkimin e tij nga posti i presidentit. Edhe pse ai vazhdoi të deklaronte se e konsideronte veten ende president, gjatë një vizite në Rusi ai shpalli një aleat të tij — gjithashtu nën sanksione amerikane — si kandidatin e preferuar të partisë për zgjedhjet e parakohshme të muajit të ardhshëm.

Manafort mohoi çdo përpjekje për të ndikuar politikën e SHBA-së përmes këtyre kontakteve.

Në një deklaratë me shkrim, ai tha se nuk kishte takuar asnjë zyrtar amerikan në lidhje me “asnjë klient të huaj. Unë merrem me zgjedhje jashtë vendit, por nuk bëj lobim.”

Manafort u bë i famshëm në politikë duke ndërtuar një model të ri konsulence: ai menaxhonte fushatat elektorale në SHBA si këshilltar dhe, sapo klientët e tij fitonin, përpiqej t’i ndikonte ata si lobist për interesa korporative. Në vitet ’80 dhe ’90, ai e zgjeroi këtë model ndërkombëtarisht, duke fituar miliona për të drejtuar fushata zgjedhore ose të marrëdhënieve me publikun për politikanë të huaj — e njëkohësisht duke lobuar në Uashington për qeveritë apo grupet e tyre.

Kjo punë e bëri shumë të pasur, ndërsa për dekada udhëtoi nëpër botë duke përfaqësuar një galeri figurash — nga diktatorë kleptokratë, deri te komandantë lufte e oligarkë të pangopur. Por po aq sa e pasuroi, ajo e bëri edhe famëkeq.

Përfaqësimi që ai i bëri diktatorit filipinas Ferdinand Marcos dhe udhëheqësit angolez Jonas Savimbi u përfshi gjerësisht në një raport të vitit 1992 me titull “Lobistët e Torturuesve.”

Në rastet e Marcosit, Savimbit dhe të tjerëve, Manafort ndihmoi në sigurimin e mbështetjes nga Uashingtoni, duke i pozicionuar si aleatë të administratave Reagan dhe Bush në rivalitetin global me Bashkimin Sovjetik.

“Nuk kam punuar kurrë me ndonjë vend që ishte në kundërshtim me interesat e politikës së jashtme të SHBA-së. Ky ishte kriteri i vetëm,” tha Manafort. “Balanca ime ishte e thjeshtë: nëse ishin në anën e SHBA-së. Tani, kjo është një mënyrë e gjerë për ta thënë. Politika e jashtme amerikane quhet pro-demokratike, por shpesh është thjesht pro-amerikane.”

Ai e quajti Savimbin — i akuzuar për krime të tmerrshme, si djegia e kundërshtarëve nëpër sheshe — “luftëtarin e lirisë së Reagan-it kundër kubanezëve” që ndihmonin qeverinë pro-komuniste të Angolës.

Manafort ndërtoi një fushatë të sofistikuar që e ktheu Savimbin në një kauzë të dashur për qarqet republikane, ndërsa minimizoi shqetësimet e burokratëve për brutalitetin dhe ambiciet e tij të pangopura. Me ndihmën amerikane që Manafort ndërmjetësoi, për të cilën firma e tij mori më shumë se 5 milionë dollarë, Savimbi vazhdoi luftën për vite të tëra.

Kur u vra nga trupat qeveritare në vitin 2002, lufta civile që kishte zgjatur tri dekada kishte lënë pas rreth 500 mijë të vdekur dhe 4 milionë të pastrehë. Pa ndihmën që ai kishte siguruar, lufta me gjasë nuk do të kishte zgjatur aq shumë — apo qenë aq shkatërruese.

Një muaj më vonë, u nënshkrua një armëpushim i përhershëm. Por deri atëherë Lufta e Ftohtë kishte mbaruar dhe rruga drejt ndikimit në Uashington ishte bërë shumë më e ndërlikuar.

Konsulenca politike ndërkombëtare mbetet një industri fitimprurëse, por e turbullt, për këshilltarët amerikanë. Ata mund të marrin shuma të mëdha nga interesa të errëta me pak transparencë, pasi ligjet e financimit të fushatave në shumicën e vendeve janë më të buta se në SHBA. Për më tepër, puna e konsulencës politike nuk kërkon detyrimisht regjistrim sipas Ligjit për Regjistrimin e Agjentëve të Huaj (FARA), përveç nëse përfshin lobim ose marrëdhënie publike brenda SHBA-së.

Manafort nuk është regjistruar për partinë e Berishës apo ndonjë klient tjetër që prej daljes nga burgu. Sipas Komisionit Qendror të Zgjedhjeve në Shqipëri, partia e Berishës duhet të raportojë pagesat për konsulentët amerikanë deri më 3 nëntor.

Ndërkohë, aleatët e Berishës kishin nënshkruar një kontratë prej 250 mijë dollarësh në muaj me një firmë lobimi të lidhur me sekretarin e Shtetit Marco Rubio, për të kërkuar heqjen e sanksioneve ndaj politikanit shqiptar.

Këto çështje janë më shumë se formale për Manafort-in. Pas përmbysjes së një prej klientëve të tij më të paguar — presidenti pro-rus i Ukrainës — në vitin 2014, ai u përball me probleme të rënda financiare, përfshirë borxhe nga bileta sezoni për Yankees me vlerë 210 mijë dollarë dhe shpenzime të tjera luksoze. Më pas, u përfshi në një betejë të gjatë ligjore mbi akuzat për shkelje të FARA-s dhe krime financiare.

Edhe pse në fushatën shqiptare ai punoi me disa prej të njëjtëve bashkëpunëtorë që kishte në Ukrainë — si sondazhistin Tony Fabrizio — Manafort këmbëngul se po tregohet i kujdesshëm për të shmangur çdo gjë që mund të interpretohet si lobim.

Megjithatë, ishte e qartë se strategjia e tij në Shqipëri ishte konceptuar për t’u pëlqyer qarqeve përreth Shtëpisë së Bardhë. Kjo u duk edhe në mesazhet e vetë Berishës dhe në vendimin e pazakontë për të sjellë disa nga bashkëpunëtorët e Manafort-it — edhe pse jo vetë Manafort-in, që shmang mediat — për të mbajtur fjalime në terren.

Gazetari ukrainas dhe deputeti Serhiy Leshchenko tregon një monitor me gjoja një faqe të një libri të jashtëligjshëm kontabiliteti të partisë së ish-presidentit ukrainas Viktor Yanukovych me nënshkrime pagesash për Paul Manafort, gjatë një konference shtypi në Kiev më 19 gusht 2016.

Pyetjet rreth pajtueshmërisë me FARA dhe shpërblimit nuk janë të vogla për Manafort.

Pasi një nga klientët e tij më të paguar — një president i Ukrainës i lidhur me Rusinë — u rrëzua nga pushteti në 2014 nga protesta masive kundër korrupsionit të tij dhe afrimit me Moskën, Manafort filloi të kishte vështirësi në pagesën e faturave. Ai mbeti pas me pagesat e kartave të kreditit, që përfshinin abonimet e tij 210,000 dollarë për sezon për biletat e Yankees dhe shpenzime të tjera. Financat iu shtrinë më tej nga lufta e pasuksesshme për të shmangur akuzat se kishte shkelur FARA-n dhe kishte kryer krime financiare të lidhura me punën në Ukrainë.

Ndërsa punoi në fushatën shqiptare me disa nga anëtarët e të njëjtit ekip që solli në Ukrainë — përfshirë sondazhistin Tony Fabrizio — Manafort thotë se po tregohet i kujdesshëm të shmangë gjithçka që mund të ngjajë qoftë edhe larg me lobim.

E megjithatë, ishte e lehtë të shihej se si përpjekjet e ekipit të tij në Shqipëri mund t’i pëlqenin një audience të caktuar në 1600 Pennsylvania Avenue. Kjo u bë e qartë nga mesazhet e vetë Berishës dhe vendimi i tij jokonvencional për të rekrutuar disa nga bashkëpunëtorët e Manafort — megjithëse jo vetë Manafortin famëkeqisht të tërhequr nga shtypi — për të mbajtur fjalime në fushatë.

Në një fjalim në një zonë rurale të veriut të Shqipërisë, Philip Griffin, një zëvendës prej kohësh i Manafort që kishte punuar krah shefit të tij në Ukrainë, vuri një vijë të drejtpërdrejtë mes kauzës së Trump dhe asaj të Berishës.

“Në Amerikë, socialistët u përpoqën të shkatërronin Donald Trump duke përdorur sistemin ligjor. Por Donald Trump dhe populli amerikan nuk e pranuan, nuk e lejuan,” tha Griffin para një turme që brohoriste duke valëvitur flamuj amerikanë dhe ata të Partisë Demokratike të Berishës. “Këtu në Shqipëri, socialistët po provojnë të njëjtat truke. Dhe jam këtu për t’ju thënë se nuk do të kenë sukses as këtu.”

Chris LaCivita, që shërbeu si bashkë-menaxher i fushatës së suksesshme presidenciale të Donald Trump më 2024, i shtrëngon dorën Sali Berishës, kreut të Partisë Demokratike kryesore opozitare qendër-djathtas në Shqipëri, të cilën po e këshillon për zgjedhjet parlamentare të 11 majit, në Tiranë, 10 shkurt 2025. | AP

LaCivita, i cili rekrutoi Manafort si këshilltar të lartë dhe Fabrizion si analist të opinionit publik për t’iu bashkuar ekipit të Berishës, bëri disa paraqitje në Shqipëri në emër të Berishës, duke hapur një fjalim me pyetjen drejtuar turmës: “Kush është gati ta bëjë Shqipërinë përsëri të madhe?” Në një forum tjetër, LaCivita e quajti Ramën “asgjë më shumë se një kukull e George Soros”, dhe e damkosi Berishën si “një mik të vërtetë të Shteteve të Bashkuara, i cili do të punojë me sukses me Presidentin Trump dhe Shtetet e Bashkuara.” LaCivita nuk pranoi të komentonte. Fabrizio nuk iu përgjigj kërkesave për koment.

Ndërsa kandidatët shqiptarë kishin mbështetur konsulentë amerikanë në zgjedhjet e mëparshme, ata nuk kishin qenë kurrë kaq të spikatur, tha Agon Maliqi, analist politik shqiptar dhe studiues në Atlantic Council.

“Këtë herë, mendoj se ishte më në frymën e momentit trumpian — të sjellësh njerëz të lidhur me Trump për të sinjalizuar si brenda vendit ashtu edhe jashtë se kjo është pjesë e një vale të ngjashme, dhe se Shqipëria është pjesë e saj,” tha Maliqi.

I bënte sens Berishës të përpiqej të mbështillej me flamurin e Trump, tha Maliqi, sepse ndjenjat proamerikane janë të thella në Shqipëri, por ai tha se nuk përputhej vërtet me dekadat e pozicionimit politik të Berishës.

“Berisha ka një histori sundimi të dorës së fortë, por si një transatlantikist pro-NATO që admironte Reagan dhe punoi ngushtë me administratat e Bushit, ai përputhet më komod si një republikan klasik,” tha Maliqi.

Mund të ishte synuar gjithashtu të frenonte prokurorët shqiptarë që ndiqnin një çështje korrupsioni ndaj Berishës, të lidhur me një aferë toke që përfshinte dhëndrin e tij, meqë zbatimi i ligjit në Shqipëri merr asistencë dhe udhëzime nga qeveria e SHBA.

Me gjasë, kampi i Berishës nuk do ta kishte përqafuar Trumpin po të mos mendonte se do të funksiononte me votuesit realë shqiptarë. Por potenciali për të fituar vullnet të mirë në Uashington është një përfitim shtesë — sidomos sepse, në Uashington, më pak njerëz janë të vetëdijshëm se sa i papajtueshëm tingëllonte retorika MAGA nga një figurë e “establishmentit” si Berisha. Por nëse kjo rizbulim i veçantë mund të duket i çuditshëm për kandidatin, duket krejt natyrshëm për konsulentin e tij.

Ndërkohë që Manafort mbetet në favorin e Trump, ai nuk është as afër rrethit të brendshëm të vendimmarrjes në politikën e jashtme siç ishte nën Reagan apo Bush.

Por formula e paraqitjes së politikanëve të largët si populistë pro-Trump mund të jetë një plan për të fituar favor në Uashingtonin e Trump në të njëjtën mënyrë siç ishte kundërshtimi i komunizmit gjatë administratave Reagan dhe Bush, edhe nëse nuk pati aq ndikim në Shqipëri sa puna e mëhershme e Manafort për Savimbin apo Marcosin.

Në një tubim në veri të vendit, Philip Griffin, një prej zëvendësve të vjetër të Manafort-it, lidhte drejtpërdrejt çështjen e Berishës me atë të Trump-it:
“Në Amerikë, socialistët u përpoqën të shkatërronin Donald Trump-in përmes sistemit ligjor. Por Trump-i dhe populli amerikan nuk e lejuan këtë. Këtu në Shqipëri, socialistët po provojnë të njëjtat truke. Dhe unë po ju them: nuk do të kenë sukses!” — tha ai, mes brohoritjeve dhe flamujve amerikanë e të Partisë Demokratike.

Chris LaCivita, bashkëmenaxheri i fushatës së Trump-it 2024, që kishte rekrutuar Manafort-in si këshilltar të lartë, mbajti disa fjalime në Shqipëri, përfshirë një ku pyeti turmën: “Kush është gati ta bëjë Shqipërinë të madhe sërish?” Në një tjetër, ai e quajti Ramën “asgjë më shumë se një kukull e George Soros-it” dhe Berishën “mik të vërtetë të SHBA-së, që do të punojë me sukses me Presidentin Trump.”

Sipas analistit politik Agon Maliqi, bashkëpunëtor në Atlantic Council, prania kaq e theksuar e këshilltarëve amerikanë ishte e paprecedentë:
“Këtë herë, gjithçka u ndërtua në frymën e momentit trumpian — për të dërguar sinjal se edhe Shqipëria është pjesë e të njëjtit val populist,” tha ai.

Sipas tij, për Berishën kishte logjikë të mbështetej te imazhi i Trump, për shkak të ndjenjave tradicionalisht pro-amerikane në vend, edhe pse kjo binte ndesh me profilin e tij historik si konservator klasik pro-NATO dhe admirues i Reagan-it.

Një tjetër arsye mund të ketë qenë edhe ndikimi ndaj prokurorëve shqiptarë që po hetonin një aferë korrupsioni që përfshin dhëndrin e tij, duke pasur parasysh se organet e drejtësisë në Tiranë bashkëpunojnë ngushtë me SHBA-në.

Vetëm se nuk ndodhi.
Sanksionet mbetën në fuqi dhe Berisha humbi keq.

Në fund, strategjia nuk dha rezultat. Berisha humbi ndjeshëm zgjedhjet, duke marrë më pak se një të tretën e votave, ndërsa Partia Socialiste fitoi mbi 53 për qind, duke i siguruar Ramës një mandat të ri.

Megjithatë, zëdhënësi i Partisë Demokratike, Alfred Lela, e cilësoi angazhimin e Manafort-it dhe LaCivita-s si sukses:
“Falë ndihmës së miqve tanë amerikanë, arritëm të tregojmë kapacitetin e Partisë Demokratike për të ndërtuar një prani moderne politike dhe për të promovuar vizionin që të gjithë shqiptarët të gëzojnë të njëjtat mundësi për liri e begati që Presidenti Trump po përpiqet t’u ofrojë qytetarëve amerikanë dhe botës,” tha Lela në një deklaratë.

Por jo të gjithë e panë kështu.
Berisha dhe ekipi i tij ndoqën një tjetër shembull të Trump-it: pretenduan se zgjedhjet ishin manipuluar. LaCivita dhe firma e lobimit e kontraktuar nga aleatët e Berishës e përforcuan këtë pretendim, por një rinumërim i kërkuar nga partia gjeti vetëm gabime minimale.

Kur u pyet nëse pajtohej me akuzat për manipulim, Manafort nuk dha përgjigje.

Zyrtarisht, kontrata midis Partisë Demokratike dhe LaCivita mbetet aktive — por mbetet e paqartë nëse Berisha, tashmë 81 vjeç, do të tentojë edhe një herë për t’u bërë kryeministër.

Ky artikull është përshtatur nga libri i ri i Kenneth Vogel “Devils’ Advocates: The Hidden Story of Rudy Giuliani, Hunter Biden, and the Ëashington Insiders on the Payrolls of Corrupt Foreign Interests.”