Loading ...
Në vitin 1992, babai i tij hipi në një gomone në Shqipëri në kërkim të një të ardhmeje për familjen e tij. Fillimisht ai zbarkoi në Puglia, pastaj udhëtoi për në Savigno. Puna e tij, e gjetur fjalë pas fjale, e çoi në fshatin e vogël pranë Bolonjës. “Unë dhe nëna ime mbërritëm në vitin 1995, dhe unë nuk isha ende tre vjeç. Italia dhe Bolonja janë shtëpia ime, por për të siguruar të ardhmen time, më duhej të shkoja jashtë shtetit. Shumë paragjykime dhe shumë pak mundësi për ne të rinjtë. Nëse e quajnë ‘ikje truri’, duhet të ketë një arsye.” Ai mbërriti në Savigno kur nuk ishte ende tre vjeç.
Historia e Eriseld Zenelit, 33 vjeç, është historia e një emigrimi të dyfishtë të detyruar. Nga Shqipëria në Bolonja dhe nga Bolonja në Luksemburg, ku tani punon për Parlamentin Europian. “Do të doja t’i jepja vendit tim atë që më dha në aspektin e arsimit duke qëndruar në Bolonja, por kjo nuk ishte e mundur. Po e bëj tani nga Luksemburgu, ku u punësova për të përfaqësuar Italinë.”
Kur Zeneli flet për vendin e tij, ai flet për Italinë; Shqipëria është një ndjenjë përkatësie ndaj rrënjëve të familjes së tij, tingulli i gjuhës së tij amtare, por ai nuk ka më lidhje me vendin e prindërve të tij. Ai mbërriti në Savigno kur nuk ishte as tre vjeç, ku ndoqi shkollën fillore dhe të mesme, pastaj u diplomua nga Rosa Luxemburg ndërsa prindërit e tij, me sakrifica të mëdha, blenë një apartament të vogël në Monteveglio.
Studime deri në master për Psikologji
“Nuk ndoqa një rrugë tradicionale,” thotë Zeneli, “pas shkollës së mesme shkova të punoja si punonjës. Familja ime është e varfër, nuk mund ta përballoja universitetin.” Ai kurseu disa para dhe më pas, duke punuar, u regjistrua në Shkencat e Edukimit dhe menjëherë pas kësaj mori një master në Psikologji Organizative. Nota maksimale.
“Në atë pikë, kërkova një punë tjetër dhe u punësova si konduktor treni për Trenitalia. Punova në Frecciarossa për tre vjet dhe arrita të blija një shtëpi në Bolonjë në vitin 2021, por kuptova se nuk mund të shkoja më tej.” Zeneli i përmbledh arsyet e tij në dy fjali: “Italia nuk i mban talentet e saj të reja. Dhe me atë emër, mbiemër dhe vendlindje në dokumentet e mia, më mbyllën shumë dyer.”
“Gjithmonë më kanë parë si të ndryshëm, një të huaj, veçanërisht në vitet e para pas mbërritjes në Savigno. Gjërat shkuan më mirë kur shkova në shkollën e mesme në qytet, por kur erdhi puna për të kërkuar punë, sapo panë emrin tim, më damkosën.” Paragjykime të mëdha. Aq shumë saqë, kur vëllai i tij lindi në Bolonjë gjashtë vjet më vonë, Zeneli këmbënguli që prindërit e tij ta quanin Giulio. “Ai do ta kishte pasur Bolonjën si qytetin e tij të lindjes në dokumentet e tij, një emër italian dhe një mbiemër që mund të maskohej disi. Nuk doja që ai të kalonte nëpër ato që kalova unë.”
Në vitin 2022, ai troket në dyert e Parlamentit Evropian
Pas disa vitesh udhëtimi, Zeneli vendos të largohet. Në vitin 2022, ai troket në dyert e Parlamentit Europian, i cili ofron stazhe për ata që diplomohen me medalje. Ai përfiton nga diploma e tij për master. “Më dhanë një stazh shtatëmujor dhe më pas më ofruan një pozicion të përhershëm. Sot, jam përgjegjës për personelin në Parlamentin Europian në Luksemburg. Në Itali, do të më duhej të merresha me një punë të dobët dhe të pasigurt për një kohë të gjatë, ndoshta përgjithmonë. Këtu, ata paguajnë mirë dhe të lejojnë të ngjitesh në shkallët shoqërore edhe pa një sfond. Unë, djali i një shoferi kamioni që mbërriti me një gomone dhe një amvise, që u largua nga Shqipëria pa asgjë, tani punoj këtu dhe nuk përballem me paragjykime. Nuk e kam ndjerë kurrë barrën e origjinës sime në Luksemburg; kam pushuar së ndjeri si i huaj. Gjykohem vetëm për punën që bëj. Nëse e bëj mirë, ec përpara; nëse e bëj keq, mbetem prapa.”
“Do të doja të takoja kryetarin e bashkisë dhe t’i tregoja historinë time.”
Një postim i tij në rrjetet sociale, ku ai rrëfen historinë e tij, me një foto të tij si fëmijë në Shqipëri dhe një tjetër të tij si 33-vjeçar i ulur në Parlamentin Europian, po bën xhiron në Itali dhe Europë. Atje, Zeneli flet për shpengimin e tij dhe i inkurajon të rinjtë si ai të mos dorëzohen. Të përpiqen. Por përmban edhe një reflektim të hidhur mbi Italinë: “Kjo përvojë mund të përfaqësojë sinqerisht përvojën e një brezi të tërë që e do Italinë, por shpesh detyrohet të shkojë diku tjetër për të përmbushur veten. Një fenomen që, megjithëse i heshtur, përfaqëson një kosto të madhe për vendin tonë.”
Ai e thotë: “Italia të stërvit shumë mirë, por pastaj nuk u intereson, edhe pse ne do të donim të jepnim diçka nga ajo që na ka dhënë.”
Po Bolonja? “E dua çmendurisht, por është e njëjta gjë, nuk është ndryshe nga vendi. Do të doja të takoja Kryetarin e Bashkisë Lepore dhe t’i tregoja historinë time për të dhënë një kontribut, nëse ai dëshiron.”
