Lufta mes Izraelit ka shkaktuar mijëra viktima dhe shkatërrime të mëdha të infrastrukturës. Tragjike janë pamjet që transmetohen herë pas herë, lidhur me situatën në Gaza.
BBC sjell rrëfimin e një prej personave i cili si shumë të tjerë është i shqetësuar për familjen e tij, për shkak se duhet të lëvizin në vende të ndryshme që t’i shpëtojnë bombardimeve.
Nga Fergal Keane
Mahmoud Bassam shqetësohet për gruan dhe fëmijën e tij 11 muajsh, sepse ata duhet të lëvizin për të shmangur bombardimin. Pra, kur ai largohet nga shtëpia në mëngjes, ai kurrë nuk është i sigurt se ata do të jenë në të njëjtin vend kur të kthehet natën, gjithmonë edhe nëse ai vetë mund të kthehet i gjallë. Nëse rruga nuk është e bllokuar ose bombardimi është shumë i rëndë që ai të udhëtojë.
Në Gaza këto ditë, Mahmudi është në mëshirë të fatit.
Mahmudi është një kronist i përkushtuar për të informuar popullin e tij. Që kur filloi konflikti më shumë se tre javë më parë, ai ka lëvizur midis spitaleve dhe kampeve të refugjatëve dhe me frekuencë rraskapitëse – skenave të shpërthimeve.
Krahas punës së korrespondentit të BBC-së në Gaza, Rushdi Abualouf, ajo e përkthyesve të pavarur si Mahmoud e ka ndihmuar BBC-në të përcjellë sulmet e pamëshirshme ajrore. Kur e kontaktoj me telefon pas orësh përpjekjesh, Mahmud përshkruan ngarkesën emocionale të punës së tij.
“Sado që është e vështirë të shohësh atë që shoh sërish po përpiqem të transmetoj ngjarjen,” thotë ai, duke shtuar: “Ndonjëherë nga pas kamerës qëndroj dhe qaj. Dhe e vetmja gjë që mund të bëj është të jem i heshtur”.
Shumë nga gazetarët që unë njoh që punojnë në zonat e luftës ndjejnë një pafuqi të thellë teksa qeniet njerëzore përballen me vuajtje të pamëshirshme njerëzore. Si të ndihmoni kur ka kaq aq shumë për t’u ndihmuar? Si e bëni punën tuaj nëse ndaloni për të dhënë ushqim ose ndihmën e parë?
Ne nuk jemi punonjës të ndihmës apo mjekë. Por ne jemi qenie njerëzore. Korrespondentët e huaj si unë kanë privilegjin të hipin në avion dhe të shkojnë në shtëpi. Kujtimet e luftës mund të pasojnë, por ne të paktën kemi siguri fizike ashtu si njerëzit që duam.
Rripi i Gazës është një vend shumë i vogël, 366 km katrorë (141 milje katrore) në sipërfaqe totale të tokës. Mahmoud ka çdo shans për të gjetur dikë që e njeh në një skenë lufte.
“Unë jam gazetar dhe misioni im është të jap atë që po shoh,” më thotë ai, “por ndonjëherë më duhet të ndalem dhe të ulem me këta fëmijë, të përpiqem t’u jap ujë, të shoh se çfarë kanë nevojë, të përpiqem t’u siguroj atyre. çfarë kanë nevojë”.
Duke parë pamjet e tij të papërpunuara teksa mbërrin në kompjuterët tanë, ekipi me të cilin punoj janë të mahnitur nga qetësia e tij. Asnjëherë nuk harron se njerëzit që ai filmon dhe interviston me siguri po përballen me një aparat fotografik për herë të parë në jetën e tyre, në rrethanat më të këqija të imagjinueshme. Kjo luftë po rezulton të jetë një nga më të rrezikshmet për gazetarët e kohëve të fundit. Më shumë se 30 janë vrarë deri më tani.
“Kjo është një kohë vdekjeprurëse për gazetarët në Gaza,” thotë Sherif Mansour, eksperti i Lindjes së Mesme i CPJ.
“Ne kemi parë më shumë gazetarë të vrarë në afërsisht tre javët e fundit sesa janë vrarë gjatë 21 viteve të mbulimit të këtij konflikti. Shumë gazetarë kanë humbur kolegët, shtëpitë e tyre, familjare e të afërm”, përfundon ai.
Gazetarët shkojnë të punojnë në Gaza duke e ditur se jo vetëm ata, por edhe familjet e tyre janë nën kërcënim. Shefi i zyrës së Al Jazeera, Wael al-Dahdaouh, humbi gruan, djalin, vajzën dhe nipin e mitur në një sulm ajror.
Një ditë më vonë ai u kthye në punë duke thënë se ishte detyra e tij. Për ata prej nesh që shikojnë ngjarje nga Jeruzalemi, ky përkushtim nuk është aspak i jashtëzakonshëm./abcnews.al/
