Nga Lev Stesin, The Hill
Presidenti Joe Biden nuk është i kënaqur me Izraelin dhe në veçanti, ai është i pakënaqur me kryeministrin e Izraelit, Benjamin Netanyahu. Mosmarrëveshja mes Amerikës dhe Izraelit është një lajm aq i rëndësishëm sa ka mbushur faqet e të gjitha mediave.
Megjithatë, është e vështirë të mos vërehet se presidenti është gjithashtu i pakënaqur me Ukrainën dhe presidentin e saj, Volodymyr Zelensky. Përpara se pakënaqësia me Izraelin të vinte në plan të parë tashmë, shumë faqe të mediave ishin të mbushura me lajme që sugjeronin se pengesat ushtarake të Ukrainës janë për shkak të udhëheqjes së gabuar dhe refuzimit për të dëgjuar këshillat bujare dhe të shëndosha amerikane.
Loja e fajësimit padyshim do të shihet në zgjedhjet presidenciale të vitit 2024.
Megjithatë, ky nuk është shpjegimi i vetëm për nxitjen për të kritikuar aleatët. Ekziston një problem strukturor shumë më i thellë me politikën e jashtme amerikane, të cilin askush nuk i pëlqen ta diskutojë, por që ndonjëherë është e pamundur të fshihet ose të shpërfillet, raporton abcnews.al.
Pavarësisht se kush është në Shtëpinë e Bardhë, demokrat apo republikan, skifter apo pëllumb, politika e jashtme amerikane është strategjike në qëllimet e saj dhe taktike në zbatimin e saj.
Qëllimi është t’i rezistojë armikut ose armiqve, dhe jo t’i mposhtë ata në fushën e betejës nëse nuk sulmohen drejtpërdrejt. Çdo administratë beson se fuqia e ekonomisë amerikane, qëndrueshmëria e institucioneve të saj dhe forca e njerëzve e bëjnë kohën të funksionojë për Amerikën.
Herë pas here, ky vizion ka rezultuar i saktë. Çdo administratë beson se konfliktet kushtojnë dhe janë të panevojshme pasi ato nuk kontribuojnë shumë në humbjen e armikut.
Për disa përjashtime si Koreja, përfshirja e drejtpërdrejtë amerikane apo edhe mbështetja e konflikteve të zgjatura, Vietnami, Iraku dhe Afganistani e ka zvogëluar vendosmërinë e SHBA-së dhe ka kontribuar pak në qëllimin strategjik. Amerika preferon t’i mbyllë shpejt konfliktet.
Sipas saj, nëse fitorja nuk është e shpejtë, atëherë efektet e mundshme, si përshkallëzimi i konfliktit, domosdoshmëria e përfshirjes amerikane dhe rritja e mbështetjes financiare, tejkalojnë të gjitha konsideratat e tjera, raporton abcnews.al.
Kjo dëshirë për t’i dhënë fund konflikteve shpejt i bën Shtetet e Bashkuara në sytë e aleatëve të saj një partner jo të besueshëm dhe kapriçioz.
Armiqtë e SHBA-së, vendet diktatore si Rusia, Irani dhe Kina, e ndërtojnë besueshmërinë e tyre duke qëndruar pranë aleatëve të tyre me çdo kusht, veçanërisht nëse kjo kosto janë njerëzit.
Amerika gjithmonë mendon të zgjerojë rrethin e saj të aleatëve, duke përdorur frikën e konflikteve për të zgjeruar rrethin e miqve duke u përpjekur të veprojë në mënyrë të barabartë, edhe kur miqtë janë të përfshirë.
Dhe ka pasur disa raste kur qasja ka prodhuar rezultatet e dëshiruara. Megjithatë, kjo taktikë i vë miqtë amerikanë në një situatë të paqëndrueshme.
Izraeli dhe Ukraina kanë një diferencë shumë të vogël gabimi. Amerika nuk i mendon të dy konfliktet si të dëmshme për mbijetesën e saj, megjithëse mund të jenë.
Amerikës nuk i intereson, megjithëse nuk e shqetëson, nëse Izraeli mund Hamasin në Gaza ose Ukraina e detyron Rusinë të tërhiqet.
Vendi kujdeset për t’i bërë konfliktet të menaxhueshme, që do të thotë ndalimi i armiqësive dhe “ngrirja” e konflikteve. Nëse një paqe e paqëndrueshme çon në një rënie të ngadaltë të aleatit apo edhe në vdekjen e tij eventuale, atëherë kjo është diçka për të ardhur keq, por jo rrjedhimore që Amerika të mbizotërojë përfundimisht.
Është argumentuar prej kohësh se luftërat që bën Izraeli duhet të jenë të shpejta dhe vendimtare për shkak të burimeve të kufizuara materiale të vendit. Në fakt, arsyeja më e rëndësishme që luftërat e Izraelit të jenë të shpejta është ndrojtja amerikane. Dhe lufta në Gaza po tregon mungesën e plotë të vendosmërisë amerikane, raporton abcnews.al.
I njëjti hezitim amerikan paraqitet qartë në Ukrainë. Aty administrata shpjegon sjelljet e saj si përpjekje për të shmangur një konflikt bërthamor me Rusinë. Në realitet, argumenti bërthamor nuk është gjë tjetër veçse një fletë fiku për dëshirat e tij reale për t’i dhënë fund konfliktit. Nëse Irani do të kishte pasur armë bërthamore, i njëjti arsyetim do të përdorej në kontekstin e luftës Izrael-Hamas. Për fat të mirë, Irani jo, por kjo i ofron Izraelit një dritare drejt së ardhmes.
I vetmi përfundim që Izraeli mund të nxjerrë nga vëzhgimi i sjelljes aktuale amerikane në Gaza dhe Ukrainë është se ai duhet ta mposht Hamasin tani.
Pushtimi i Rafah duhet të ndodhë tani, pavarësisht nga dëshirat amerikane, sepse është e dëmshme për ekzistencën e Izraelit. Nëse nuk ndodh tani sepse Joe Biden nuk e pëlqen, nuk do të ndodhë në të ardhmen sepse një president tjetër do të ketë frikë nga armët bërthamore iraniane.
Amerika ka shumë izraelitë për të humbur. Por Izraeli ka vetëm veten për të humbur. Të shkatërrosh Hamasin është i vetmi vendim i duhur nëse Izraeli dëshiron të fitojë.
Dhe siç na ka treguar historia, asnjë vendim i saktë nuk është i lehtë.
Sot, miqtë amerikanë do të fillojnë të veprojnë gjithnjë e më shumë duke mos respektuar dëshirat amerikane. Joe Biden mund të vazhdojë të pretendojë se është miku më i mirë i Izraelit, por Izraeli duhet të qëndrojë në këmbë.
/abcnews.al
