Fushata e Izraelit në Rripin e Gazës po dështon: “Më shumë terroristë se sa viktima”

schedule11:41 - 18 Dhjetor, 2023

schedule 11:41 - 18 Dhjetor, 2023

Që nga 7 tetori, Izraeli ka nisur sulmet në veri të Gazës, duke vendosur rreth 40 mijë trupa. Si rezultat, afro dy milionë njerëz janë larguar nga shtëpitë e tyre, si pasojë e bombardimeve më të mëdha në histori.

Më shumë se 15,000 civilë (përfshirë rreth 6,000 fëmijë dhe 5,000 gra) janë vrarë gjatë sulmeve, sipas Ministrisë së Shëndetësisë së Gazës, e cila ka theksuar se numri mund të jetë më i lartë.

Izraeli bombardoi spitalet dhe shkatërroi rreth gjysmën e ndërtesave në Gazën veriore, duke ndërprerë pothuajse furnizimin me ujë, ushqimin dhe energji elektrike për 2.2 milionë banorët e enklavës palestineze, raporton abcnews.al

Edhe tani, ndërsa forcat izraelite po përparojnë në jug të Gazës, objektivi i saktë i Izraelit nuk është aspak i qartë. Megjithëse liderët e saj pretendojnë se kanë në shënjestër vetëm Hamasin.

Zelli i Izraelit për të shkatërruar Gazën është produkt i së njëjtës paaftësi që çoi në dështimin kolosal të ushtrisë izraelite për t’iu kundërvënë sulmit të 7 tetorit nga Hamasi, planet të cilat kanë qenë në duart e ushtrisë dhe zyrtarëve të inteligjencës izraelite prej kohësh.

A është shkatërrimi i Gazës veriore dhe tani të Gazës jugore një prelud për dëbimin e të gjithë popullsisë së territorit në Egjipt, sipas një “dokumenti zyrtar” përmbajtja e të cilit u përpilua nga Ministria e Informacionit e Izraelit?

Cilido qoftë qëllimi përfundimtar, shkatërrimi i Gazës nga forcat izraelite ngre probleme të thella morale. Por edhe në terma thjesht strategjikë, qasja e Izraelit është e dënuar të dështojë  dhe në të vërtetë, ajo tashmë po dështon.

Dënimi masiv i civilëve nuk i ka bindur banorët e Gazës që të ndalojnë mbështetjen e Hamasit, raportona abcnews.al

Në vend të kësaj, ka rritur pakënaqësinë mes palestinezëve. As fushata nuk ka arritur të shkatërrojë grupin që duket se ka synuar. Më shumë se pesëdhjetë ditë lufte kanë treguar se ndërsa ushtria izraelite mund të shkatërrojë Gazën, nuk mund të shkatërrojë Hamasin.

Në fakt, organizata tani është më e fortë se kurrë. Historia ka treguar se bombardimet në shkallë të gjerë të zonave civile pothuajse kurrë nuk i arrijnë objektivat e tyre.

Do të kishte qenë më mirë për Izraelin nëse do t’i kishte marrë parasysh këto mësime dhe do t’i përgjigjej sulmit të 7 tetorit me sulme kundër udhëheqësve dhe luftëtarëve të Hamasit, në vend të fushatës së bombardimeve pa dallim që ai zgjodhi.

Por nuk është tepër vonë për të ndryshuar kursin dhe për të miratuar një strategji alternative të qëndrueshme për arritjen e sigurisë.

Të zemëruar, të shkatërruar, popullatat do të ngrihen kundër qeverive të tyre dhe do të ndryshojnë anë. Kjo strategji e ndëshkimit arriti kulmin e saj gjatë Luftës së Dytë Botërore.

Historia na kujton bombardimet pa kriter të qyteteve: Hamburg (40.000 të vdekur), Darmstadt (12.000) dhe Dresden (25.000). Tani Gaza mund t’i shtohet asaj liste të mjerë. Kryeministri izraelit Benjamin Netanyahu e ka krahasuar vetë fushatën aktuale me luftën e aleatëve në Luftën e Dytë Botërore.

Ndërsa mohoi që Izraeli të përfshihej në ndëshkimin kolektiv sot, ai vuri në dukje se një sulm i Forcave Ajrore Mbretërore që synonte selinë e Gestapos në Kopenhagë vrau shumë studentë.

Ajo çfarë Netanyahu nuk arriti të thonte, megjithatë, ishte se asnjë nga përpjekjet e aleatëve për të ndëshkuar civilët në mënyrë kolektive nuk funksionoi.

Në Gjermani, fushata e bombardimeve aleate, e cila filloi në vitin 1942, shkaktoi kërdi mbi civilët, duke shkatërruar një zonë urbane pas tjetrës dhe përfundimisht 58 qytete dhe qyteza gjermane në total deri në fund të luftës.

Por kurrë nuk e dëmtoi moralin e civilëve ose nuk provokoi një kryengritje kundër Adolf Hitlerit, pavarësisht nga parashikimet e sigurta të zyrtarëve aleatë. Në të vërtetë, fushata vetëm i inkurajoi gjermanët të luftonin më fort nga frika e një paqeje drakoniane të pasluftës.

Ky dështim nuk duhet të jetë aq befasues duke pasur parasysh atë që ndodhi kur nazistët provuan të njëjtën taktikë. Blitz, bombardimet e Londrës dhe qyteteve të tjera britanike në 1940-41, shkaktuan më shumë 40,000 viktima dhe megjithatë kryeministri britanik Winston Churchill refuzoi të kapitullonte.

Në vend të kësaj, ai “përdori” viktimat civile, duke i bërë thirrje shoqërisë për të bërë sakrificat e nevojshme për fitore.

Në vend që t’i demoralizonte, Blitz i motivoi britanikët të bënin një përpjekje shumëvjeçare, me aleatët e tyre SHBA-në dhe Bashkimin Sovjetik për të luftuar dhe përfundimisht për të pushtuar vendin që i kishte bombarduar.

Në fakt, asnjëherë në histori një fushatë bombardimi nuk ka bërë që popullata e synuar të revoltohet kundër qeverisë së tyre. Shtetet e Bashkuara e kanë provuar këtë taktikë shumë herë, pa rezultat.

Gjatë Luftës Koreane, u shkatërrua 90 për qind e kapacitetit të prodhimit të energjisë elektrike të Koresë së Veriut. Në Luftën e Vietnamit, u shkatërrua pothuajse i gjithë kapaciteti i prodhimit të energjisë të Vietnamit të Veriut, raporton abcnews.al.

Dhe në Luftën e Gjirit, sulmet ajrore të SHBA-së shkatërruan 90% të prodhimit të energjisë elektrike në Irak. Por në asnjë nga këto raste popullsia nuk u revoltua.

Lufta në Ukrainë është rasti më i fundit. Për gati dy vjet, Rusia ka kërkuar të detyrojë Ukrainën përmes valëve të sulmeve shkatërruese ajrore kundër qyteteve në të gjithë vendin, duke vrarë më shumë se 10,000 civilë, duke shkatërruar më shumë se 1.5 milionë shtëpi dhe duke zhvendosur rreth tetë milionë ukrainas.

Rusia po shkatërron të gjithë Ukrainën. Por në pamundësi për të shtypur shpirtin e saj luftarak, ky dënim masiv politik i ka bindur ukrainasit që të luftojnë kudnër Rusisë më ashpër se kurrë.

Ky model historik po përsëritet në Gaza. Pavarësisht prej gati dy muajsh operacione intensive ushtarake praktikisht të pakontrolluara nga Shtetet e Bashkuara dhe pjesa tjetër e botës, Izraeli ka arritur vetëm rezultate margjinale.

Me ndonjë masë kuptimplote, fushata nuk rezultoi as në një humbje të pjesshme të Hamasit. Operacionet ajrore dhe tokësore të Izraelit kanë vrarë deri në 5,000 luftëtarë të tij (sipas zyrtarëve izraelitë), prej një totali rreth 30,000.

Por këto humbje nuk do të zvogëlojnë ndjeshëm kërcënimin ndaj civilëve izraelitë, pasi, siç treguan sulmet e 7 tetorit, duhen vetëm disa qindra luftëtarë për të bërë kërdi mbi komunitetet izraelite.

Infrastruktura e saj ushtarake nuk është shkatërruar praktikisht, edhe pas operacioneve famëkeqe kundër spitalit al-Shifa, të cilin ushtria izraelite pretendon se është përdorur nga Hamasi si një bazë operacionale.

Siç tregojnë videot e publikuara nga Forcat Mbrojtëse të Izraelit, Izraeli ka shkatërruar hyrjet në shumë prej tuneleve të Hamasit, por ato përfundimisht mund të riparohen, ashtu siç u ndërtuan fillimisht.

Më e rëndësishmja, udhëheqësit dhe luftëtarët e tij duket se janë larguar nga tunelet përpara se forcat izraelite të hyjnë, që do të thotë se infrastruktura më e rëndësishme e grupit luftëtarët mbijetuan.

Hamasi ka një avantazh ndaj forcave izraelite: mund të largohet lehtësisht nga një betejë, të përzihet me popullsinë civile dhe të jetojë për të luftuar përsëri në kushte më të favorshme.

Kjo është arsyeja pse një operacion tokësor izraelit në shkallë të gjerë është gjithashtu i destinuar të dështojë.

Në përgjithësi, fushata ushtarake e Izraelit nuk e ka dobësuar mjaftueshëm kontrollin e organizatës palestineze islamike mbi Gazën. Izraeli ka shpëtuar vetëm një nga rreth 240 pengjet e marra në sulmin e 7 tetorit.

Pavarësisht mungesës së madhe të energjisë dhe shkatërrimit të gjerë në të gjithë Gazën, Hamasi vazhdon të publikojë video propagandistike që tregojnë mizoritë kundër civilëve nga forcat izraelite dhe luftimet e ashpra midis luftëtarëve të tij dhe trupave izraelite.

Propaganda e grupit është përhapur gjerësisht në aplikacionin e mesazheve Telegram, ku llogaria e tij ka më shumë se 620,000 mbështetës.

Mënyra e vetme për të shmangur një disfatë të përhershme nga Hamasi është të sulmohen liderët dhe luftëtarët e tij. Megjithatë, kjo është më e lehtë të thuhet sesa të bëhet, veçanërisht pasi organizata e merr fuqinë nga popullsia vendase dhe jo nga jashtë.

Përfundimi është  shumë i thjeshtë, një pjesë e madhe e më shumë se 500,000 burrave palestinezë midis moshës 18 dhe 34 vjeç tani janë gati për rekrutim nga Hamasi ose grupe të tjera palestineze që kërkojnë të shënjestrojnë Izraelin dhe qytetarët e tij.

Ky rezultat gjithashtu përforcon mësimet nga historia. Ndryshe nga besimi popullor, shumica e terroristëve nuk e zgjodhën këtë mënyrë për shkak të fesë ose ideologjisë.

Në vend të kësaj, shumica e njerëzve që bëhen terroristë e bëjnë këtë sepse ata po u marrin tokën. Nga viti 1994 deri në vitin 2005, Hamasi dhe grupet e tjera terroriste palestineze kryen më shumë se 150 sulme vetëvrasëse, duke vrarë rreth 1000 izraelitë.

Që atëherë, numri i palestinezëve në Gaza dhe Bregu Perëndimor është rritur me 50%, duke e bërë edhe më të vështirë për Izraelin kontrollin e territoreve në terma afatgjatë.

Megjithëse konflikti izraelito-palestinez ka shumë dimensione, një fakt ndihmon në sqarimin e tablosë komplekse.

Pothuajse çdo vit që nga fillimi i viteve 1980, popullsia hebreje në territoret palestineze është rritur, madje edhe gjatë viteve të procesit të paqes në Oslo në vitet 1990.

Rritja e popullisisë nënkupton humbje në territor për palestinezët.

Rritja e popullsisë hebreje në territoret palestineze është një faktor kryesor në nxitjen e konfliktit. Në vitet menjëherë pas luftës arabo-izraelite të vitit 1967, numri i përgjithshëm i hebrenjve që jetonin në Bregun Perëndimor dhe Gaza arriti në mijëra.

Marrëdhëniet izraelito-palestineze kanë qenë kryesisht harmonike. Asnjë sulm vetëvrasës palestinez dhe pak sulme të çfarëdo lloji janë raportuar gjatë kësaj periudhe.

Por gjërat ndryshuan kur qeveria e krahut të djathtë e udhëhequr nga Partia Likud erdhi në pushtet në 1977, premtoi një zgjerim të madh të vendbanimeve. Numri i kolonëve u rrit nga rreth 4,000 në 1977 në 24,000 në 1983 dhe 116,000 në 1993, raporton abcnews.al

Deri në vitin 2022, rreth 500,000 kolonë hebrenj izraelitë jetonin në territoret palestineze, duke përjashtuar Jeruzalemin Lindor, ku banonin 230,000 hebrenj të tjerë. Me zhvillimin e vendbanimeve, harmonia relative midis izraelitëve dhe palestinezëve u prish.

Fillimisht erdhi krijimi i Hamasit në vitin 1987, dhe më pas Intifada e parë e viteve 1987–93, Intifada e dytë e viteve 2000–2005, dhe që atëherë raundet e konfliktit midis palestinezëve dhe izraelitëve kanë vazhduar.

Rritja pothuajse e vazhdueshme e vendbanimeve hebraike është një arsye kryesore pse ideja e një zgjidhjeje me dy shtete ka humbur besueshmërinë që nga vitet 1990.

Nëse do të ketë një rrugë serioze drejt një shteti palestinez në të ardhmen, ky zhvillim duhet të marrë fund. Në fund të fundit, pse palestinezët do ta refuzonin Hamasin dhe do të mbështesin një proces të supozuar paqeje, nëse ta bësh këtë thjesht do të thotë të humbasësh më shumë nga tokat e tyre?

Vetëm një zgjidhje me dy shtete do të çojë në siguri të qëndrueshme për izraelitët dhe palestinezët.

Synimi duhet të jetë ringjallja e një procesi që ka qenë pezull që kur negociatat e fundit dështuan në 2008, 15 vjet më parë.

Ata që dyshojnë se një zgjidhje me dy shtete mund të arrihet ndonjëherë, kanë të drejtë se një rifillim i menjëhershëm i negociatave me palestinezët nuk do të zvogëlonte vullnetin e Hamasit për të luftuar.

Së pari, grupi kërkon eleminimin e Izraelit. Nga ana tjetër, ai do të ishte një nga humbësit më të mëdhenj në një zgjidhje me dy shtete, pasi një marrëveshje paqeje pothuajse me siguri do të përfshinte një ndalim të grupeve të armatosura palestineze, përveç rivalit kryesor vendas të Hamasit, Autoritetit Palestinez, i cili ka të ngjarë të gëzojë mbështetje dhe legjitimitet nëse siguron një marrëveshje të mbështetur nga shumica e palestinezëve.

Edhe nëse arrihet një zgjidhje me dy shtete, Izraelit do t’i duhet ende një aftësi e fortë mbrojtëse, pasi asnjë zgjidhje politike nuk mund të eliminojë plotësisht kërcënimin nga terrorizmi për vitet në vijim.

/abcnews.al

Mos rri jashtë: bashkohu me ABC News. Ne jemi kudo!