Rreziku i destabilizimit të rajonit, ku Uashingtoni është i përkushtuar për sigurinë e Izraelit dhe Arabisë Saudite dhe interesat e tij strategjike janë në rrezik. Motivimi për mobilizimin intensiv të diplomacisë amerikane u shpreh në misionin e Ministrit të Jashtëm Anthony Blinken dhe vizitës së drejtorit të CIA-s G. Burns në Izrael por edhe forcimi i paprecedentë i pranisë ushtarake si në Mesdheun Lindor ashtu edhe në brigjet e Gjirit Persik.
Një mision që duket se nuk jep fryte të paktën menjëherë, pasi ministri i jashtëm amerikan Anthony Blinken gjeti rezistencë të fortë midis arabëve dhe vetë izraelitëve për të ashtuquajturën “pauzë humanitare” në armiqësitë pasi të parët po kërkojnë një pauzë të menjëhershme armëpushimi, ndërsa Tel Avivi deklaron se do të përfundojë operacionin tokësor. Gjithashtu nuk ka pasur përparim në çështjen e pengjeve pasi Izraeli kërkon lirimin e tyre pa kushte për të diskutuar një armëpushim.
Në një kohë kur askush nuk mund të parashikojë shkallën e pasojave që do të ketë operacioni izraelit, është jashtëzakonisht e vështirë të bëhet ndonjë parashikim se si do të formësohet situata për të planifikuar që tani e tutje të nesërmen. I rëndësishëm është sigurisht fakti se në takimin e tij me Ministrat e Punëve të Jashtme të vendeve arabe, Blinken arriti të marrë pëlqimin e tyre që Hamasi nuk mund të vazhdojë të “sundojë” Gazën. Por edhe në këtë çështje, nuk ka përgjigje të mjaftueshme se kush do ta pasojë Hamasin, pasi Autoriteti Palestinez është jashtëzakonisht i dobët dhe mes palestinezëve, ndërsa një regjim ndërkombëtar i menaxhimit të Gazës do të krijojë sfida të reja. Nga cilat vende do të marrin pjesë, nëse do të kenë mandat nga Këshilli i Sigurimit i OKB-së dhe sa do të jetë ky mandat.
Uashingtoni, i cili, ndër të tjera, sheh se kriza e vazhdueshme në Gaza jo vetëm thith kapitalin diplomatik nga Lufta në Ukrainë, por edhe konfrontimi strategjik me Kinën, por gjithashtu ka efekte shumë serioze në skenën e brendshme politike një vit para zgjedhjeve presidenciale, që sondazhet tregojnë se Presidenti Biden është dukshëm prapa Donald Trump dhe grupeve të mëdha votuesish, të tillë si krahu i majtë klasik i demokratëve dhe votuesit myslimanë që braktisën Presidentin aktual.
Për momentin, e vetmja pozitive për amerikanët është se aktualisht nuk ka shenja të përshkallëzimit serioz, pasi frenimi me praninë e dy aeroplanmbajtësve amerikanë dhe nëndetëses bërthamore të klasës Ohio duket se po punon drejt Iranit, duke nxjerrë planin iranian nga mendimet e lidershipit për një goditje të drejtpërdrejtë ose të tërthortë kundër Izraelit. Megjithatë, rreziqet mbeten pasi përfaqësuesit e Teheranit, Hezbollahut dhe Houthi, si dhe grupet iraniane në Irak, mund të shkaktojnë në çdo kohë kushte konflikti.
Për amerikanët, promovimi i korridoreve humanitare për transferimin e vazhdueshëm të ndihmave në Gaza është një prioritet, pasi ata shpresojnë se kjo do të qetësojë reagimet e arabëve dhe në të njëjtën kohë do të mbrojë Izraelin nga shkaktimi i një fatkeqësie humanitare të përmasave të tilla që do të vendoseni në një pozitë të vështirë për të nesërmen.
Në Ankara, Blinken gjeti një klimë të ftohtë, pasi retorika e Erdoganit në javët e fundit kundër SHBA-së po rëndon qartë mbi klimën. Dhe takimi Blinken-Fidan konfirmoi distancën e madhe për çështjen e Gazës dhe mungesën e përparimit në çështje të tilla si mbështetja amerikane për kurdët e Sirisë Veriore dhe çështja F16. Ndërsa Blinken përshëndeti nënshkrimin e protokollit të anëtarësimit të Suedisë nga Erdogan me sugjerimin se ky proces do të përfundojë.
Në nivel diplomatik, Samiti i OIC (Konferenca Islamike) që do të mbahet në Riad vitin e ardhshëm do të jetë jashtëzakonisht i rëndësishëm. Të dielën, siç është paralajmëruar, do të marrë pjesë edhe presidenti i Iranit Raishi. Do të ketë presion mbi vendet e Gjirit si dhe mbi Egjiptin për të marrë një qëndrim më vendimtar kundër Izraelit dhe që të ketë një përgjigje gjithëpërfshirëse të botës myslimane ndaj Izraelit.
