Nga Mariam Barghouti, The Guardian
Kur fillova të shkoja për herë të parë në demonstrata, isha vetëm 17 vjeç, në një proteste kundër pushtimit ushtarak të Izraelit. Banorët në Palestinë, më pas protestuan kundër autoritarizmit të Autoritetit Palestinez dhe Hamasit, dhe rivalitetit të sëmurë midis fraksioneve politike Palestineze.
Për palestinezët, protesta është bërë një mënyrë jetese.
Gjatë dekadës së kaluar, shumica e barrës të protestave është mbajtur nga familjet palestineze që u përballen me dëbimin ose dhunën nga duart e ushtarëve dhe kolonive. Kërcënimi për ti dëbuar ose shkatërruar do të shkaktojë një protestë lokale, me shpresën për të parandaluar padrejtësitë, dhunën dhe dëbimet. Por tani vëmendja e botës nuk është tek ne si individë, por një kolektiv, si palestinezë.
Nuk bëhet fjalë vetëm për një fshat ose një familje ose “vetëm ata në Bregun Perëndimor” ose “vetëm ata në Jeruzalem”. Ajo për të cilën palestinezët po protestojmë tani nuk është një vrasje ose një sulm i dhunshëm, por një regjim i tërë shtypjeje që po shkatërron ushtarët, shtëpitë, komunitetet, shpresat – ashtu si protestat për jetën e personave me ngjyrë që u përhapën në të gjithë SHBA-në vitin e kaluar që nuk kishin të bënin vetëm me George Floyd ose Breonna Taylor apo ndonjë vrasje, raporton abcnews.al
Kjo është ajo që bën kolonializmi: mbyt çdo pjesë të jetës tuaj dhe pastaj përfundon duke ju varrosur. Është një proces strategjik, i qëllimshëm dhe pengohet vetëm sepse shtypësit përballen dhe sfidohen gjithmonë nga ata që janë nën sundimin e tyre.
Në fund të fundit, kush dëshiron të dënohet sepse kanë lindur palestinezë?
Javën e kaluar, unë isha afër Beit El nga Ramallah në Bregun Perëndimor ndërsa ushtria izraelite dërgoi xhipa drejt demonstruesve, gazetarëve dhe stafit mjekësor, duke qëlluar me bomba në drejtim të turmës.
Zhurma e atyre bombave drejt nesh, akoma më bën të dridhem. Më kujton ditën në dhjetor 2011, në fshatin Nabi Saleh, kur një ushtar izraelit qëlloi me një bombë, nga një distancë e afërt, në fytyrën e një 28-vjeçari palestinez Mustafa Tamimi , i cili më pas vdiq. Mbaj mend fytyrën e gjashtëvjeçares Janna Tamimi, kushërirës së tij, ndërsa ajo bërtiste me zërin e saj të brishtë: “Pse e vrave shokun tim më të mirë?”
Protesta e Mustafës ishte kundër regjimit dhe mos ndëshkimit të dhunës ndaj banorëve ndërsa ai dhe komuniteti i tij u burgosën. Fakti që këto protesta janë pa një udhëheqës është një shenjë e padrejtësisë për dekada në mesin e të gjithë palestinezëve, raporton abcnews.al
Kjo është mosha e ardhshme e një brezi të lindur që prej marrëveshjeve të Oslos të 1993-1995, të cilët u rritën gjatë dekadave dhe forcuan zgjerimin e vendbanimeve të Izraelit dhe kontrollin e jetës në Palestinë.
Më shumë se kaq, kjo është një rritje e vazhdueshme e qëndrueshmërisë dhe humbjes së besimit. Por në të njëjtën kohë, është një rikuperim i plotë i besimit, jo në politikëbërësit ndërkombëtarë, jo në komitetet, dhe as në vëzhguesit humanitarë dhe OJQ-të, por në identitetin e tyre.
Forcat izraelite tani godasin rrugët e Sheikh Jarrah dhe shtëpitë e palestinezëve. Për sa kohë që padrejtësia vazhdon, dhe ëndrrat tona për një jetë më të mirë vazhdojnë të na shtyjnë drejt konfrontimit, atëherë duhet të lumturohemi që po përpiqemi për kombin tonë.
Pikërisht për këtë po protestojmë, sepse duam të jetojmë./abcnews.al
-Mariam Barghouti është një shkrimtare dhe studiuese palestineze
