Nga Kathleen Doherty, Foreign Policy
Përktheu: Sonila Backa-abcnews.al
Në zgjedhjet e parakohshme të 25 shtatorit pas dorëheqjes të kryeministrit italian Mario Draghi muajin e kaluar, italianët ka të ngjarë të votojnë një koalicion politik të krahut të djathtë.
Ky rezultat do të kishte efekte përtej Italisë, veçanërisht duke pasur parasysh prirjen pro-ruse të disave në koalicion. Shtetet e Bashkuara dhe partnerët e tjerë europianë duhet të shqetësohen dhe do të duhet të krijojnë një strategji që Italia të vazhdojë të jetë pjesë e partneritetit transatlantik.
Hapi i parë është që Uashingtoni të emërojë më në fund një ambasador të SHBA-së në Itali, një pozicion vakant prej më shumë se një viti e gjysmë.
Shtetet e Bashkuara duhet të zhvillojnë gjithashtu një strategji gjithëpërfshirëse për të luftuar ndikimin e Rusisë në Itali. Kjo është veçanërisht e rëndësishme në dritën e akuzave për ndërhyrjen ruse në politikën e Italisë, paratë e pista në Itali dhe fushatat e dezinformimit.
Nëse një koalicion i krahut të djathtë do të merrte pushtetin në Romë, do të ishte një mundësi e re për Moskën. Angazhimi i SHBA-së me Italinë mund të ndihmojë në mbajtjen e një ekuilibri.
Për dekada, Italia ka qenë një partner i fortë i Shteteve të Bashkuara. Një kampione e NATO-s, Italia ka ofruar pajisje të rëndësishme ushtarake për Ukrainën ndërsa lufton për të penguar pushtimin e Rusisë, është kontribuuesi i dytë më i madh i trupave në misionet e NATO-s, prodhon avionë luftarakë F-35 dhe është një aktor kyç i sigurisë në Mesdheun lindor dhe jugor.
Ajo që ngre shqetësim tani janë tre liderët e këtij koalicioni të djathtë: Ndërsa njëri pretendon përkushtimin ndaj NATO-s, dy janë mbështetës të hapur dhe prej kohësh të Rusisë.
Një ndër favoritët është partia politike e ekstremit të djathtë “Vëllezërit e Italisë”. Partia është mishërimi më i fundit i politikës së krahut të djathtë italian në një varg të gjatë partish që dalin nga Lëvizja Sociale Italiane, e themeluar nga neofashistët pas Luftës së Dytë Botërore, raporton abcnews.al.
“Vëllëzerit e Italisë” janë më shumë si një parti postfashiste; në Parlamentin Europian, është pjesë e Grupit të Konservatorëve dhe Reformistëve Europianë. Kryetarja e partisë, Giorgia Meloni, është paraqitur si populiste konservatore sipas linjave të presidentit hungarez Viktor Orban, të cilin ajo ka thënë se e admiron.
Meloni është në aleancë me Matteo Salvinin, kreun e partisë së ekstremit të djathtë League, dhe Silvio Berlusconi, një ish-kryeministër dhe kreu i konservatorit Forza Italia. Koalicioni i kombinuar ka të ngjarë të marrë 45 për qind ose më shumë të votave, të mjaftueshme për të marrë kontrollin e Parlamentit dhe për të përcaktuar qeverinë.
Koalicioni ka pasur lidhje me presidentin rus Vladimir Putin. Salvini ka thënë hapur se aneksimi i paligjshëm i Krimesë nga Rusia ishte legjitim dhe e vlerësoi Putinin në vitin 2019 si “një nga qeveritarët më të mirë aktualisht në Tokë”.
Në vitin 2017, Salvini nënshkroi një marrëveshje midis partisë së tij dhe Rusisë së Bashkuar të Putinit. Nga ana e tij, Berluskoni ka qenë një mbështetës i flaktë i Putinit dhe një mik i vetëshpallur në atë që është përshkruar gjerësisht si një “bromance” politike.
Për shembull, kur ishte kryeministër, Berluskoni e ftoi liderin rus në festat e tij të seksit. Kohët e fundit, ai i dhuroi Putinit një mbulesë jorgani me një imazh të dy burrave që shtrëngojnë duart. Si Salvini ashtu edhe Berlusconi kanë shfajësuar Putinin dhe luftën e tij brutale në Ukrainë dhe kanë kritikuar publikisht sanksionet kundër Rusisë.
Ndryshe nga partnerët e saj të mundshëm të koalicionit, Meloni ka kritikuar vazhdimisht dhe ashpër pushtimin e Rusisë dhe ka riafirmuar angazhimin e Italisë ndaj Ukrainës.
Pas dorëheqjes së Draghit më 21 korrik, Meloni i bëri të qarta pikëpamjet e saj: “Ne gjithmonë kemi mbrojtur dhe mbështetur kauzën ukrainase, jo vetëm sepse besojmë në kauzën, por edhe sepse Italia nuk mund të rrezikojë të jetë lidhja e dobët në aleancën perëndimore.
”Partia e saj votoi për anëtarësimin e Finlandës dhe Suedisë në NATO. Pavarësisht qëndrimeve pro-Putin të liderëve të tyre, të njëjtën gjë bënë edhe Liga dhe Forza Italia.
Ndërsa Meloni dhe votat e të tre partive në mbështetje të Finlandës dhe Suedisë mund të qetësojnë zyrtarët amerikanë, koalicioni është skeptik ndaj Bashkimit Europian. Sado politikane e aftë që është Meloni, ajo mund të luftojë për të kontrolluar partinë e saj, pjesën tjetër të koalicionit dhe mbështetësit e tyre.
Më pak se një e treta e italianëve mbështesin dërgimin e armëve në Kiev dhe më shumë se një në pesë italianë kanë pranuar narrativën e propagandës ruse se NATO ose Ukraina duhet të fajësohen për luftën, raporton abcnews.al.
Salvini mund të vendosë të luajë një tjetër rol, pasi ngritja e shpejtë e Melonit ka ardhur me koston e tij politike.
Pa një udhëheqës të përkushtuar pro-BE dhe pro NATO-s si Draghi, Roma ka të ngjarë të përballet me presion të fortë nga Moska.
Rusia ka bërë tashmë depërtime të rëndësishme në Itali – e cila, së bashku me Gjermaninë, shihet nga Putini si hallka e dobët e Perëndimit. Disa media italiane dhe ndërkombëtare kanë shkruar për presionin e dyshuar të Moskës edhe pse deri tani të pavërtetuar mbi Ligën për t’u tërhequr nga qeveria e Dragit.
Thashethemet kanë qarkulluar rreth Salvinit që nga viti 2019, ku sipas një regjistrimi me audio supozohet se partia e tij po financonte Rusinë. (Salvini ka mohuar akuzat.)
Parlamenti italian ka nisur një hetim mbi fushatat ruse të dezinformimit dhe platformat e spikatura që u janë dhënë zyrtarëve rusë në gazetat dhe mediat italiane, përfshirë ato në pronësi të Berlusconit.
Një nga qëllimet kryesore të Putinit është të ndajë BE-në në mbështetjen ndaj Ukrainës dhe sanksionet kundër Rusisë. Prova e parë për koalicionin e ri të mundshëm të Italisë do të ishte mbështetja italiane për çdo sanksion të ri të BE-së kundër zyrtarëve rusë, raporton abcnews.al.
Me Shtetet e Bashkuara që vendosin një raund të ri sanksionesh kundër elitave ruse, presioni do të rritet mbi BE-në për të miratuar paketën e saj të tetë të sanksioneve në muajt e ardhshëm.
Një tjetër provë do të jetë vazhdimi i dërgesave të armëve në Ukrainë. Përtej konfliktit të Ukrainës, është gjithashtu e paqartë nëse qeveria e re e koalicionit do të autorizonte pjesëmarrjen italiane në misionet e NATO-s, siç kanë bërë qeveritë e mëparshme italiane.
Për më tepër, a do të shqyrtonte dhe kufizonte kjo qeveri operacionet ushtarake amerikane të kryera nga bazat në territorin italian?
Këto baza janë strategjikisht të rëndësishme për operacionet ushtarake të SHBA-së dhe NATO-s në Mesdhe, Afrikë dhe Lindjen e Mesme.
Në të vërtetë, kur isha zëvendës shefe e misionit në Ambasadën e SHBA-së në Itali, Stacioni Ajror Detar Sigonella në Siçili ishte kritik në evakuimin e 2014 të zyrtarëve të Ambasadës së SHBA nga Libia.
Kohët e fundit, baza u shndërrua një qendër për evakuimet nga Afganistani.
/abcnews.al
