Katër sezone pa ngritur një titull dhe ai erdhi nga Parisi për të ringjallur një skuadër të vdekur të quajtur Barcelona dhe të na bëjë të gjithë të biem në dashuri.
Që kur vuri këmbën në kryeqytetin katalanas, ai shpërndau buzëqeshjen e tij hipnotike tek të gjithë, të cilët po kalonin një nga kohët me më shumë hije sesa dritë.
Ronaldinho mori sfidën më të madhe të karrierës së tij futbollistike: mbajti skuadrën në shpinë dhe e ktheu Barçën në Olimpin e futbollit botëror.
Historia e klubit Blaugrana nuk mund të shpjegohet pa brazilianin dhe anasjelltas. Jo vetëm për shkak të komponentit mendor dhe emocional që ai përcolli te ekipi, te tifozët dhe në një qytet të tërë, por edhe për epërsinë e tij të madhe në fushë.
Ai u tregoi të gjithëve një katalog me gjëra të vogla. E bëri jashtëzakonisht të lehtë, gjë që për shumë ishte praktikisht e paimagjinueshme. Cilësia e tij e ngriti futbollin e Barçës në një nivel tjetër. Thjesht e paharrueshme.
Ai u largua nga Santiago Bernabeu me një ovacion të madh, fitoi një Top të Artë dhe sponsorizoi një Leo Messi pa mjekër kur po hidhte hapat e tij të parë nën komandën e Frank Rijkaard. Megjithatë, ajo që dukej si një mbretërim i gjatë në Camp Nou, duke magjepsur dashamirët e artit të futbollit, përfundoi në ardhjen e Pep Guardiolës në pankinën e Blaugranas në 2008.
Me Ronaldinhon shumë prej nesh kanë mbetur të duan pak më shumë. Për kujtim, dhe si letër lamtumire, do të jetë goli i tij i fundit me fanellën e Barçës. Pa dyshim, një nga më të mirat për të cilat ai mbahet mend, kundër Atlético de Madrid në Vicente CalderOn. Duke parë një vepër të tillë arti e bëri të buzëqeshte nga veshi në vesh, i njëjti që riktheu të gjithë Barcelonën kur mbërriti në vitin 2003. I përjetshem. /albeu.com/
