Nga Maximilian Hess, Al jazeera
Më 30 shtator, presidenti rus Vladimir Putin mbajti një fjalim të ashpër dhe ofendues. Duke cituar filozofin fashist Ivan Iyin, Putin e konsideroi veten si hero që po udhëhiqte një luftë globale kundër Perëndimit në përgjithësi dhe hegjemonisë amerikane në veçanti.
Por në vend që të shënonte fillimin e një konflikti të ri, fjalimi në vend të kësaj zbuloi shkallën në të cilën presidenti rus ka humbur kontaktin me realitetin.
Deklarata kishte për qëllim të shënonte një pikë të lartë në suksesin e “operacionit special” të tij kundër Ukrainës, përkatësisht tentativës për aneksimin e rajoneve të Ukrainës Donetsk, Luhansk, Zaporizhia dhe Kherson, megjithëse forcat ruse nuk janë nën kontrollin e plotë të asnjë prej tyre.
Ajo që Putini planifikoi në shkurt si një blitzkrieg, në fakt nuk rezultoi i tillë.
Ndërsa pasojat e konfliktit janë të tmershme, Putini ka treguar se është i verbër ndaj realitetit tragjikomik të luftimeve dhe u bë e qartë kur forcat ukrainase rimorën qytetin Lyman në rajonin e Donetsk brenda 24 orëve, raporton abcnews.al.
Liman ka qenë një qytet i një rëndësie strategjike për shkak të pozicionit të tij por tani ajo ka marrë gjithashtu një rëndësi simbolike – e gjitha kjo falë faktit se Putini nuk mund të kontrollonte më zemërimin e tij.
Një javë më vonë, ndodhi një shpërthim në urën Kerç, të cilën Putin e ndërtoi për të lidhur kontinentin rus me Gadishullin e Krimesë të pushtuar nga Rusia. Ura ishte padyshim projekti që Kremlini e kishte përdorur për të propaganduar regjimin e tij pushtues më shumë se çdo tjetër dhe të cilin mediat pro-Kremlinit e kishin përshkruar më parë si të papërshkueshëm nga sulmi.
Putin ka qenë prej kohësh kritik ndaj të ashtuquajturit “rend i bazuar në rregulla” dhe hipokrizisë së SHBA-së për përdorimin e forcës jashtë vendit. Këto ide janë bërë të ditura në fjalimin e tij të vitit 2007 në Konferencën e Sigurisë në Mynih. Në atë kohë, ai ishte ende i gatshëm të quante SHBA-në dhe shtetet e tjera perëndimore “partnerë” – gjë që tani e ka hedhur poshtë.
Gjithashtu në vitin 2020 dhe 2021, ai përmendi Luftën e Dytë Botërore duke përmenduar Perëndimin për sulmet e Hitlerit në Europën Lindore. Putin pretendon se Rusia po udhëheq akuzën për t’i rezistuar hegjemonisë së SHBA-së dhe se pjesa tjetër e botës po zgjedh të mbajë anën e saj.
Por disa nga vendet që ai ndoshta i percepton si aleatë – ato që kanë refuzuar të “përkulen” ndaj presionit të SHBA-së dhe kanë bërë “zgjedhjen e arsyeshme për të bashkëpunuar me Rusinë” mund të mos jenë aq të etur për t’u bashkuar me Kremlinin.
Merrni si shembull Iranin, i cili tashmë po përballet me një valë protestash antiqeveritare. Ata vazhdojnë të ruajnë marrëdhëniet me SHBA-në, dhe po negociojnë me ta dhe aleatët e saj perëndimorë një marrëveshje për të hequr sanksionet që ish-presidenti i SHBA-së, Donald Trump vendosi ndaj regjimit.
Ndërkohë Kina – një fuqi tjetër nga e cila Putini ka kërkuar mbështetjen po distancohet gjithashtu nga përpjekjet luftarake të Rusisë.
Ajo nuk ka asnjë interes t’i bashkohet përpjekjes së Putinit për të përmbysur rendin financiar ndërkombëtar ndërkombëtar, të dominuar nga dollari amerikan, i cili i përshtatet shumë mirë Pekinit.
Dhe megjithëse presidenti kinez Xi Jinping është gjithashtu një kritik i ashpër i fuqisë gjeopolitike të SHBA-së, Pekini jo vetëm që ka qenë i kujdesshëm në qasjen e tij ndaj konfliktit në Ukrainë, por ka refuzuar të mbështesë qëndrimin e Putinit për aneksimin e territoreve ukrainase.
Presidenti turk Rexhep Tajip Erdogan, i cili ka problemet e tij me Perëndimin për shkak të tentativës për grusht shteti të vitit 2016 kundër tij, deri më tani ka refuzuar t’i bashkohet sanksioneve të Perëndimit ndaj Rusisë.
Një ditë para fjalimit të Putinit, u raportua se bankat shtetërore turke nuk do të përdornin më sistemin rus të pagesave MIR. Ankaraja ka hedhur poshtë në mënyrë eksplicite aneksimet e Putinit, duke e cilësuar atë një shkelje të rëndë të ligjit ndërkombëtar. Meral Aksener, udhëheqëse e partisë opozitare turke IYI – e cila aktualisht është e treta në sondazhe ka rritur gjithashtu retorikën e saj kundër Kremlinit, duke kritikuar Putinin si destabilizues të rajonit.
Një situatë e ngjashme raportohet edhe në Indi, e cila ka qenë e gatshme të rrisë importet e saj të naftës ruse dhe mallrave të tjera në muajt e fundit. Kompanitë e naftës dhe qeveria indiane thuhet se kanë hezituar të miratojnë një mekanizëm tregtar duke përdorur monedhën ruse për importet e naftës.
Kryeministri Narendra Modi dha gjithashtu një deklaratë të rëndësishme në samitin e Organizatës së Bashkëpunimit të Shangait në Uzbekistan më 16 shtator, se “epoka e sotme nuk është një epokë lufte”.
Putin madje rrezikon të humbasë atë që kishte qenë një nga aleatët më të afërt të sigurisë së Rusisë – Armeninë pasi Organizata e Traktatit të Sigurisë Kolektive (CSTO) e udhëhequr nga Rusia refuzoi të mbështesë Jerevanin pas përplasjeve kufitare me Azerbajxhanin dhe sulmeve në territorin e tij.
Disa zyrtarë të lartë armenë madje kanë lënë të kuptohet se do të largohen nga blloku. Presidenti i Kazakistanit Kassym-Jomart Tokayev ka kërkuar të distancohet gjithashtu nga Putini, megjithëse forcat ruse ndërhynë në janar për të ndihmuar në shtypjen e një sërë protestash që u etiketuan si një përpjekje për grusht shteti.
Ndërsa rreth 200,000 rusë janë larguar në Kazakistan gjatë dy javëve të fundit për shkak të mobilizimit ushtarak, Tokayev e quajti krizën në Rusi një “situatë të pashpresë”.
As mizoritë ushtarake dhe keqmenaxhimi ekonomik i Putinit nuk po krijojnë aleanca në Afrikë dhe Lindjen e Mesme, ku vendet deri më tani kanë abstenuar kryesisht nga përfshirja në konflikt.
Në Lindjen e Mesme, dy eksportues të mëdhenj të energjisë, Katari dhe Kuvajti, kanë dënuar përdorimin e forcës për të zgjidhur mosmarrëveshjet midis vendeve dhe kanë bërë thirrje për respektimin e sovranitetit dhe integritetit territorial të Ukrainës.
Në Afrikë, gjithashtu, ka pasur kritika për agresionin rus. Në fund të shtatorit, presidentja ganeze Nana Akufo-Addo i tha OKB-së se “Çdo plumb, çdo bombë, çdo predhë që godet një objektiv në Ukrainë, godet xhepat tanë dhe ekonomitë tona në Afrikë”.
Pavarësisht shpresave të tij, Putin po lufton i vetëm.
Kjo mund ta bëjë atë edhe më të rrezikshëm. Por kjo vetëm do ta izolojë më shumë. Lufta e tij në Ukrainë nuk është luftë për të ardhmen, pasi dëshirat e tij u zbuluan kur ai eliminoi sistematikisht dhe ndonjëherë brutalisht aftësinë e çdo zëri në Rusi që flet kundër tij.
Por dëshira e tij për të frikësuar botën që të pranojë barbarinë e tij dhe botëkuptimin e lakmuar nuk është gjë tjetër veçse një fantazi.
/abcnews.al
