Në çdo ditë të caktuar gjatë një javë zhvillohen rreth 50 milionë takime pune në Amerikë. Ekzekutivi mesatar tani shpenzon 23 orë çdo javë, një shifër që është dyfishuar që nga vitet 1960. Numri i takimeve u dyfishua në vitet 1980. Dhe ndërsa Covid-19 mund të ketë mbyllur zyrat (të paktën përkohësisht), diçka e tillë rriti rëndësinë e takimeve, të cilat tani zhvillohen në laptopët tanë.
Megjithëse takimet në zyrë janë një fenomen i kohëve të fundit, njerëzit janë mbledhur për të diskutuar vendimet që kur Adami dhe Eva hëngrën frutin e ndaluar dhe breza të njëpasnjëshëm poetësh dhe shkrimtarësh kanë kronizuar dinamikën e tyre.
Iliada
Edhe “Iliada”, kryevepra e letërsisë perëndimore, nis me një takim. Duke detajuar kthesat e kësaj konference dhe ato të mëvonshme të mbajtura nga grekët, trojanët dhe perënditë e malit Olimp, Homeri gozhdon sjelljet gjatë takimit me një saktësi që gurutë sot vetëm mund ta ëndërrojnë.
Ndonëse “Iliada” është gjoja një vepër për betejat e përgjakshme, pjesa më e madhe e veprimeve bazohet në debate midis individëve kryesorë. Homeri e bëri të qartë se grekët nuk besonin në një shkëmbim të sinqertë pikëpamjesh. Inkurajimi i stafit të ri për të shprehur opinionet e tyre është një nga vështirësitë më të mëdha me të cilat përballen menaxherët modernë.
Grekët morën Trojën në fund, raporton abcnews.al
Mbreti Lir: Madhështia shpesh përkulet përpara marrëzisë
Shefat zakonisht bëhen shefa sepse janë të sigurt në gjykimin e tyre dhe të gatshëm të mbajnë përgjegjësi për vendimet e tyre. Kjo shpesh do të thotë se ata zemërohen kur sfidohen – gjë që e bën të vështirë të tërhiqen dhe të zhvillojnë një diskutim të hapur.
Pak vepra letrare e dramatizojnë këtë problem më mirë se “Mbreti Lir.” Ashtu si shumë menaxherë sot, ai tashmë kishte paracaktuar rrjedhën e veprimit: të ndante mbretërinë midis tre vajzave të tij.
Vendimi i menjëhershëm dëshmon për aftësitë e dobëta të menaxhimit të Lir. Kent, ndihmësi më besnik i mbretit, ndërhyn për t’i kërkuar të zotit të rishqyrtojë dënimin e tij ndaj Kordelisë, vajzës së tij për shkak të lakmisë së saj për para. Por ai e dënon nga mbretëria.
Figura e liderit mbizotërues, i cili paguan çmimin për dështimin e tij për të përballuar “kufirin r një shërbëtori” përsëritet gjatë gjithë historive dhe tragjedive të Shekspirit. Në mënyrë të ngjashme, shefat që presin që vartësit e tyre thjesht të mbështesin pikëpamjet e tyre, marrin vendime të gabuara.
Në ditët e sotme, udhëheqësit duhet të dëgjojnë vartësit e tyre. Por frika për të kënaqur shefin ende formon shumicën e takimeve. Gjatë krizës së raketave kubane, John F. Kennedy ishte aq i shqetësuar sa stafi i tij i sigurisë kombëtare do të preferonte të thoshte gjënë e duhur përpara se të hartonte strategjinë më të mirë.
Drejtuesit e sotëm priren të ndjekin shembullin e Mbretit Lir, jo të Kennedy. Sipas një studimi, personi që drejton një takim në përgjithësi flet për një të tretën dhe dy të tretat e kohës së caktuar për seancën. Siç vunë në dukje autorët e këtij sondazhi: “Edhe në Danimarkën egalitare, shumë rrallë kemi vënë re se pjesëmarrësit e takimeve sfidojnë të drejtën e udhëheqësve të tyre për të shprehur çfarë mendojnë.” Mbreti Lir krijoi një “fazë të budallenjve”. Mundohuni të mos bëni të njëjtën gjë.
Zoti i mizave: Takimet sjellin takime, jo rezultate
Romani i William Golding flet për një grup nxënësish të bllokuar në një ishull të shkretë pas një aksidenti në avion. Ata besojnë njerëzit do të përmirësojnë vendimet e grupit. Është një eksperiment i madh, demokratik. Por ka dështuar.
Paaftësia e Ralph, për të menaxhuar diskutimin rezulton gjithashtu në një sistem me dy nivele. Të gjithë ne e kemi përjetuar situatën ku dominojnë disa individë dhe njerëzit që flasin të parët dhe shpesh në takime priren të kenë një ndikim të jashtëzakonshëm në rrjedhën e diskutimit. Individët që e duan tingullin e zërit të tyre nuk janë domosdoshmërish të pëlqyer nga të tjerët në grup, por ne përgjithësisht i dëgjojmë.
Studimet tregojnë se sa më shumë dikush të kontribuojë në një takim, aq më shumë ka të ngjarë t’i bëhen pyetje.
Parajsa e humbur: Satanai është një kryetar ferri
Në fillim të “Parajsës së Humbur” Satani dhe ushtria e tij e engjëjve të rënë mblidhen, njësoj si grekët e Homerit, me qëllim që të kuptojnë se si të marrin pasurinë e tyre. Ndryshe nga Agamemnoni, Satanai duket vërtet i etur për të krijuar një strategji që të gjithë e mbështesin.
Kur Satanai flet i pari, katër kryedemonë tregojnë rastet e tyre. Moloch mbron “luftën e hapur”. Belial, të cilin Milton e përshkruan si mjeshtër por cinik, sugjeron që ata të mos bëjnë asgjë dhe të shpresojnë se Zoti do t’i falë.
Kjo vendimmarrje kolektive karakterizoi shumë takime letrare pas Homerit. Të ndikuar nga idealet e demokracisë athinase, dramaturgë të tillë si Esikli dhe Euripidi i kanë përshkruar takimet në të cilat rezultati merrej nga gjendja shpirtërore në dhomë, jo nga personi më i vjetër.
Rezultati nuk ishte gjithmonë ai i duhuri, por procedura u cilësua si e admirueshme. Disa studiues kanë sugjeruar se Djalli manipuloi votën. Por ndoshta ata nuk duan të pranojnë se, duke i bërë njerëzit të votojnë për rezultatin e preferuar, djalli ishte më i miri në mbledhje.
Talmudi: Respektoni mosmarrëveshjet tuaja
Thellë në ligjet dhe komentet e Talmudit, ekziston një dispozitë e pazakontë në lidhje me dënimin me vdekje: nëse të 71 gjyqtarët bien dakord që dënimi me vdekje duhet të vendoset, atëherë kjo nuk miratohet.
Kjo duket kundër intuitive, duke qenë se gjykatat sot shpesh këmbëngulin në unanimitet për të dënuar dikë për vrasje. Por parimi Talmudit mishëron një pasqyrë të rëndësishme rreth rreziqeve të konsensusit: nëse të gjithë i shohin gjërat njësoj, atëherë ju keni humbur diçka të rëndësishme.
Sa më gjatë që njerëzit flasin me njëri-tjetrin, aq më budallenj bëhen. Takimet nuk zgjerojnë horizontin por i mbyllin. Ndonjëherë keni nevojë për një strategji aktive për të shmangur mendimin në grup, i cili lind nga një kombinim toksik, raporton abcnews.al
Kur gjyqtarët e Sanhedrinit, gjykata supreme judaike në kohët e Tempullit, jepnin verdiktet e tyre, ata flisnin në një mënyrë që mendimet e gjyqtarëve të mos përshtateshin me ato të moshuarve.
Ekspertët si Kathleen Eisenhardt dhe Jay Bourgeois flasin për një “luftë të mirë” gjatë takimeve. Argumentet mund të jenë një shenjë se pjesëmarrësit i besojnë plotësisht njëri-tjetrit dhe po punojnë drejt të njëjtit qëllim – kjo është ajo që u lejon atyre të shprehin dallime thelbësore të opinioneve.
Megjithatë, duhet një udhëheqës i rrallë për ta parë mosmarrëveshjen si një ndihmë. Alfred Sloan, shefi legjendar i General Motors nga vitet 1920 deri në vitet 1950, ishte një njeri i tillë. “Zotërinj, e pranoj se të gjithë jemi plotësisht dakord për vendimin këtu,” tha ai në fund të një takimi të bordit.
“Unë propozoj që të shtyjmë diskutimin e mëtejshëm të kësaj çështjeje deri në takimin tonë të ardhshëm, për t’i dhënë vetes kohë dhe ndoshta për të kuptuar se për çfarë vendimi bëhet fjalë.”
Të gjithë duhet të ndjekin të njëjtën qasje.
/abcnews.al
