Nga Evgeny Savostianov, The Hill
Që nga fillimi i luftës në Ukrainë më shumë se 18 muaj më parë, shumë kanë pyetur veten pse Rusia filloi një luftë kundër fqinjit të saj perëndimor dhe pse, pavarësisht humbjeve të rënda në fushën e betejës dhe llogaritjeve të gabuara të mëdha strategjike në muajt që pasuan, Kremlini vazhdon të mos tërhiqet.
Përgjigja mund të gjendet në një seri llogaritjesh të gabuara që janë bërë nga Kremlini vitet e fundit.
Së pari, Putini, me kalimin e kohës, është fiksuar pas udhëheqjes së një fushate globale kundër Perëndimit, siç bëri regjimi komunist i BRSS.
Përpjekjet e tij për të minuar institucionet demokratike kanë rezultuar të papajtueshme me dëshirën e tij për sundim të përjetshëm, pavarësisht nga besueshmëria e shumë liderëve europianë.
Pra, presidenti rus dhe pasuesit e tij e kanë bindur veten se një luftë midis Rusisë dhe Perëndimit është e nevojshme dhe e pashmangshme. Në sytë e tyre, lufta aktuale për Ukrainën dikur selia e shtetit rus përfaqëson fillimin e një përpjekjeje të tillë, raporton abcnews.al.
Megjithatë, ai projekt ka dështuar. Ndërsa Kremlini shpresonte në teori të kishte një front të gjerë anti-perëndimor në mbështetje të përpjekjeve të tij, ai ka hasur vështirësi të jashtëzakonshme.
Si rezultat, është detyruar të mbështetet në ndihmën e një grushti shtetesh si Siria, Irani dhe Koreja e Veriut për të vazhduar të ushqejë përpjekjet e tij për luftë.
Së dyti, për vite me radhë, Moska përdori me sukses “armën e saj energjetike” dhe shantazhin bërthamor për të frikësuar vendet në Perëndim.
Por edhe para luftës në Ukrainë, qëndrimet europiane kishin filluar të ndryshonin pasi gjithnjë e më shumë politikëbërës e kuptonin se Kremlini ishte i pangopur, raporton abcnews.al.
Ata e kuptuan se nuk do të bënte më t’i nënshtroheshin frikësimit rus. Që nga shkurti i vitit 2022, rezistenca heroike dhe e palëkundur e Ukrainës ndaj agresionit rus dhe vështirësitë masive të përjetuara nga ushtria ruse kanë ndihmuar vetëm për të përforcuar besimin e lidërve perëndimore se ata nuk duhet të heqin dorë.
Së treti, planet e Rusisë për marrjen në kontroll të Ukrainës, rënduan gjendjen shpirtërore të Ukrainës. Në prag të konfliktit, presidenti i Rusisë kishte arritur të bindte veten se, për shkak të përpjekjeve të gjata të qeverisë së tij për të përmbysur shoqërinë e tyre, ukrainasit, të shkruar në masë të madhe, e shihnin veten jo si një komb të pavarur, por si rusët e jugut, të cilët duhej të bashkoheshin me atdheun.
Duke vepruar kështu, Putin përsëriti gabimin e bërë nga gjeneralët e lëvizjes së Bardhë të epokës Revolucionare Ruse.
Ai supozoi se ushtarët e tij do të përballeshin me lule në vend të plumbave. Kështu, forcat ruse ishin mjerisht të papërgatitur për egërsinë dhe shtrirjen e rezistencës së Ukrainës.
Së katërti, Putini nuk kishte një pasqyrë të saktë gjendjes së ushtrisë së tij. Pas vitesh propagande, paradash spektakolare dhe prononcimeve nga gjeneralët e tij, presidenti rus u mashtrua duke besuar se vendi i tij zotëronte një ushtri të klasit të parë, të aftë për të zhvilluar dhe fituar një konflikt kontinental.
Performanca aktuale e ushtrisë ruse në fushën e betejës ukrainase ka treguar diçka shumë të ndryshme, si për rusët ashtu edhe për pjesën tjetër të botës, raporton abcnews.al.
Së fundmi, Putini nuk e dinte as gjendjen e ekonomisë ruse. Moska ishte e papërgatitur për izolimin e papritur dhe të gjerë ekonomik që ka rezultuar nga lufta e saj kundër Ukrainës. Edhe tani, zyrtarët rusë lavdërojnë publikisht qëndrueshmërinë e sektorit ekonomik të Rusisë dhe minimizojnë efektin e presionit fiskal dhe teknologjik perëndimor.
Por rrëmuja e tyre maskon një realitet më të hidhur: sanksionet perëndimore vetëm tani kanë filluar të japin efekte, por ato tashmë kanë ndikuar thellësisht ekonominë ruse dhe do të vazhdojnë ta bëjnë këtë.
Duke e tjetërsuar thellësisht Perëndimin, vendi tani përballet me një të ardhme të izolimit të thellë apo edhe të nënshtrimit ndaj Kinës. Pavarësisht partneritetit “pa kufij” mes Putinit dhe presidentit kinez Xi Jinping. Kinezët e shohin Rusinë si një vend në telashe të mëdha, apo edhe potencialisht si një vasal.
Tashmë, ne po shohim pasojat praktike të këtij partneriteti të pabarabartë, pasi Pekini zëvendëson Moskën si fuqia dominuese në sferën tradicionale të ndikimit të Rusisë në Azinë Qendrore dhe Kaukaz dhe krijon shtigje të reja drejt Europës atje, duke anashkaluar Rusinë.
Me gjithë këtë, kolapsi rus nuk është i pashmangshëm. Historia na mëson se çdo udhëheqës rus përfundon duke miratuar politika që janë të kundërta të paraardhësit të tij, raporton abcnews.al.
Kështu, ndërkohë që Vladimir Putin mund ta ketë çuar vendin në rrugën e rrënimit, pasardhësi i tij mund të korrigjojë gabimet sapo Putin të dalë jashtë skenës.
Kjo do të nënkuptonte një të ardhme më të ndritshme për Rusinë dhe për të gjithë të tjerët.
/abcnews.al
