Nga Majed Abusalama
Sot është dita e 20-të që kur nisën luftimet midis Izraelit dhe grupit militant Hamas. 21 ditë bombardime, sulme, vrasje, skena që deri dje ishin të imagjinueshme por që sot flasin e tregojnë për brutalitetin nga të dyja anët.
Mbi 7 mijë palestinezë janë vrarë mes tyre 3 mijë fëmijë që kur Izraeli nisi bombardimin e Rripit të Gazës, ndërsa 1400 izraelitë janë vrarë nga sulmi i Hamas në një festival që po mbahej në jug të vendit.
Dëmet janë të pallogaritshme, ndërsa mijëra janë larguar, duke braktisuar shtëpitë e tyre për shkak të sulmeve të vazhdueshme izraelite. Ndërsa lufta ende vazhdon, pavarësisht thirrjeve për armëpushim të paktën për kalimin e ndihmave humanitarë në Gaza, dhimbja për banorët që janë ende atje nuk ka fund.
E tillë është dhimbja e një prej palestinezëve që në një letër drejtuar “Europës”, i cili shpreh dhimbjen, zemërimin për atë që po ndodh në Gaza, duke kërkuar të drejtën e vendit të tij për të qenë i lirë.
Të dashur europianë,
Unë, si miliona palestinezë, po jetoj makthin më të keq të një raundi tjetër të vdekjes dhe shkatërrimit masiv mbi popullin tone, diçka që ju shpesh do ta quani thjesht “një përshkallëzim” të “konfliktit palestinezo-izraelit”.
Ndërsa shkruaj këto rreshta, Spitali Al-Ahli u bombardua, duke vrarë qindra fëmijë, burra dhe gra, të cilët kishin kërkuar siguri në ambientet e spitalit.
Disa orë më parë më mbërriti lajmi për vdekjen e mikut tim Mohammed Mokhiemar, gruas së tij Safaa dhe vogëlushes së tyre tre muajshe Elyana.
Ata u vranë pasi u evakuuan me familje të tjera në pjesën jugore të Gazës, pas urdhrave të Izraelit. Ata dhe 70 palestinezë të tjerë u vranë nga sulmet ajrore izraelite.
E vetmja fjalë për të cilën mund të mendoj dhe që i afrohet asaj që ndjej tani është “qahr” në arabisht; nuk është vetëm dhimbje, ankth dhe zemërim.
Është ndjenja që ne e kemi përjetuar brez pas brezi, e grumbulluar për më shumë se 75 vjet spastrim etnik, vrasje masive, padrejtësi, shtypje, kolonizim, okupim dhe aparteid.
Është një ndjenjë e rrënjosur në çdo palestinez, diçka me të cilën duhet të jetojmë gjithë jetën.
Është një ndjenjë me të cilën kam lindur në një familje refugjatësh në Rripin e Gazës. Gjyshërit e mi vinin nga fshati Isdud (tani Ashdod) dhe fshati Bayt Jirja, por u detyruan të vendoseshin në kampin e refugjatëve Jabalia, vetëm rreth 20 km (12.4 milje) larg shtëpive të tyre.
Qahr ishte ndoshta emocioni i parë që lexova në fytyrën e nënës sime kur ishte foshnjë, një nënë e re e shqetësuar për foshnjat e saj që i mbijetuan sulmit izraelit në Gaza në mes të Intifadës së parë.
Qahr ishte ajo që ndjeva kur izraelitët bastisën për herë të parë shtëpinë tonë dhe kur arrestuan për herë të parë babanë tim, pa gjyq apo akuzë.
Qahr ishte ajo që më pushtoi kur pashë ushtarë izraelitë të hapnin zjarr ndaj demonstruesve paqësorë palestinezë. Qahr ishte më i fuqishëm se dhimbja që ndjeva kur edhe mua më qëlluan.
Qahr përcaktoi çdo sulm që Izraeli filloi në Gaza, duke vrarë, gjymtuar dhe shkatërruar familjen, miqtë, fqinjët dhe kolegët e mi palestinezë në 2008, 2009, 2012, 2014, 2020 dhe 2021.
Sot, teksa shikoj se çfarë po ndodh në vendlindjen time, ndjej dhimbje por edhe indinjatë dhe zhgënjim të thellë. Reagimet e liderëve tuaj, të dashur europianë, ndaj asaj që po ndodh kanë zbuluar sërish solidaritetin selektiv, dështimin moral dhe një standard të dyfishtë të errët.
Më 11 tetor, kur më shumë se 1000 palestinezë ishin vrarë tashmë nga bombardimet pa dallim izraelite të Gazës, Ursula von der Leyen, presidentja e Komisionit Europian, i ofroi mbështetje të pakushtëzuar Izraelit.
“Europa qëndron me Izraelin. Dhe ne mbështesim plotësisht të drejtën e Izraelit për të mbrojtur veten,” tha ajo, duke mos përmendur bllokadën e plotë që Izraeli i kishte vendosur Gazës, duke ndërprerë energjinë elektrike, ujin dhe furnizimin me ushqime dhe ilaçe, atë që ekspertët ligjorë e përkufizojnë si krim lufte.
Vetëm pak ditë më parë, kolegu i saj, komisioneri Olivér Várhelyi kishte thënë: “Shkalla e terrorit dhe brutalitetit kundër Izraelit dhe popullit të tij është një pikë kthese”, duke njoftuar pezullimin e çdo ndihme për popullin palestinez, në një akt të qartë ndëshkimi kolektiv.
Vendimi u anulua, por dëmi ishte bërë: të gjithë palestinezët ishin përshkruar si “terroristë brutalë”.
Natyrisht, nuk pati asnjë reagim zyrtar europian ndaj zyrtarëve izraelitë që i quanin palestinezët “kafshë” dhe aspak njerëzorë dhe implikimet gjenocidale që mbart një gjuhë e tillë; Nuk është befasuese, duke pasur parasysh se as marshimet e kolonëve izraelitë në të cilat ata thërrisnin “vritini arabët” nuk u dënuan asnjëherë.
Por ka pasur një përpjekje për të censuruar dhe parandaluar palestinezët e diasporës dhe aleatët e tyre europianë që të demonstrojnë solidaritet me popullin e Gazës, pasi shtete të ndryshme europiane kanë vendosur ndalime të protestave dhe forcat e policisë kanë dhunuar demonstruesit.
Politikanët europianë nga i gjithë spektri politik, duke përfshirë shumë liberalë dhe të gjelbër i janë bashkuar fushatës së dehumanizimit kolektiv të palestinezëve. Megjithatë, të njëjtët individë kanë qenë më se të gatshëm në mbështetje të Ukrainës në luftën e saj kundër pushtimit rus.
Sipas tyre, ukrainasit kanë të drejtë të rezistojnë, palestinezët jo; Ukrainasit janë “luftëtarë të lirisë”, palestinezët janë “terroristë”.
Ukrainasit e vrarë nga bombardimet pa dallim të shtëpive dhe infrastrukturës së civilëve ia vlen të përmenden, jetët palestineze të humbura në të njëjtat rrethana është më mirë të injorohen ose më keq justifikohen pasi Izraeli po ushtron “të drejtën e tij për të mbrojtur veten”.
Ky standard i dyfishtë europian është vërtet vdekjeprurës.
Le të kujtojmë se në kontinentin tuaj, të dashur europianë, antisemitizmi brutal u nisi shekuj më parë, duke rezultuar në masakër të përgjakshme, vrasje masive, dëbime, shpronësime dhe ngacmime të hebrenjve europianë.
Kur një lëvizje u shfaq brenda komunitetit hebre që bënte thirrje për një eksod masiv në Palestinë, antisemitët europianë e inkurajuan atë.
Njëri prej tyre, Sekretari i Jashtëm britanik Arthur Balfour nënshkroi një zotim në 1917 se qeveria britanike do të mbështeste krijimin e një shtëpie kombëtare për popullin hebre në Palestinë, në tokat e popullsisë autoktone palestineze. Holokausti, kulmi i antisemitizmit vrasës europian, u pasua nga vendet europiane që mbështetën unanimisht krijimin e Izraelit në një votim të Kombeve të Bashkuara. Më shumë se gjysma e botës ende nën sundimin kolonial nuk mund të votonte.
Popullsia indigjene palestineze, natyrisht, nuk u pyet nëse donte të paguante çmimin për brutalitetin antisemitik europian.
Një vit më pas, milicitë izraelite spastruan etnikisht më shumë se 750,000 palestinezë nga atdheu i tyre në atë që ne e quajmë, Nakba, katastrofë.
Siç shprehet shkrimtari amerikan James Baldwin në një artikull të vitit 1979, duke reflektuar mbi këtë realitet: “shteti i Izraelit nuk u krijua për shpëtimin e hebrenjve; u krijua për shpëtimin e interesave perëndimore.
Palestinezët kanë paguar për politikën koloniale britanike ‘përça dhe sundo’ dhe për ndërgjegjen e krishterë fajtore të Europës për më shumë se tridhjetë vjet.”
Kanë kaluar 75 vjet të kësaj “ndërgjegjeje fajtore të krishterë”, të dashur europianë. Dikush duhet të pyesë veten nëse do të ndiheshit ndonjëherë në faj për bashkëpunimin tuaj në atë që po ndodh me ne, palestinezët.
Nuk duhet të jetë aq e vështirë të shikosh në mënyrë kritike brutalitetit që i janë nënshtruar palestinezët dhe të pyesësh veten nëse është e drejtë. Nuk duhet të jetë aq e vështirë të hapësh një libër historie dhe të lexosh e të mësosh për atë që ka ndodhur në Palestinë dhe të kuptosh luftën tonë për vetëvendosje.
Nuk duhet të jetë aq e vështirë të lexosh një mori rezolutash të Kombeve të Bashkuara që riafirmojnë të drejtat tona, të rezistojmë, të jemi të lirë nga pushtimi, të kthehemi në atdheun tonë.
Është turp të flasësh për të drejtat e njeriut, barazinë dhe demokracinë dhe më pas të mos vësh në dyshim politikat brutale të një vendi që përfshihet në kolonizimin dhe aparteidin.
Në gjashtë ditët e para të luftës, Izraeli hodhi 6000 bomba në Rripin e Gazës me popullsi të dendur.
Kjo, sipas ekspertëve , është e barabartë me një të katërtën e një bombe atomike. Sipas Ministrisë Palestineze të Shëndetësisë, më shumë se 3,000 njerëz u vranë, duke përfshirë më shumë se 1,000 fëmijë; por vërtet nuk e dimë numrin e saktë, pasi shumë njerëz mbeten nën rrënoja pa askënd që t’i nxirrte jashtë.
Javën e kaluar, Izraeli urdhëroi më shumë se 1.1 milionë palestinezë në Gaza që të evakuonin shtëpitë e tyre për shkak të bombardimeve të vazhdueshme.
Imazhet e palestinezëve që largohen nga shtëpitë e tyre dhe që kalojnë përmes rrënojave drejt sigurisë iluzionare na kanë kujtuar Nakba. Mes tyre është edhe familja ime, e cila la me zemër të thyer shtëpinë tonë të dëmtuar pjesërisht, të cilën e ndërtuan tërë jetën.
Ndërsa shkruaj këto rreshta, kam frikë se mund të marr në çdo moment një mesazh për vdekjen e familjes sime: Ismail babai im, Halima nëna ime, Mohammed vëllai im, Asmaa kunata ime dhe mbesat e mia më të bukura Elya ( 6 vjet e vjetër) dhe Naya (2 muaj).
Unë dua që ju të mbani mend emrat e tyre. Nuk do të doja që të ishin thjesht numra nëse vriteshin.
Unë nuk do të kisha frikë për jetën e tyre sot, të dashur europianë, nëse nuk do të ishte për mbështetjen tuaj, heshtjen dhe bashkëpunim në krimet izraelite dhe mbështetjen ekonomike dhe politike që Izraeli merr nga qeveritë europiane që ju zgjodhët.
Do të vijë një ditë kur Palestina do të çlirohet. Do të jetë një ditë llogarie. Do t’ju pyesin, ndërsa pushtimi izraelit dhe aparteidi po shtypnin palestinezët, çfarë po bënit?
Çfarë do të thoni për veprimet tuaja atëherë?
Ka ende kohë që ju të tërhiqeni nga turpi i të qenit në anën e gabuar të historisë. Siç tha Bell Hooks, “Solidariteti është një folje”.
A po veproni tani për të ndaluar gjenocidin në Gaza?
Pikëpamjet e shprehura në këtë artikull janë të vetë autorit dhe nuk pasqyrojnë domosdoshmërish qëndrimin editorial të Al Jazeera.
/abcnews.al
