Nga Ghada Ageel
Ka kaluar mbi një muaj që kur nisën luftimet midis Izraelit dhe grupit militant Hamas. 33 ditë bombardime, sulme, vrasje, skena që deri dje ishin të imagjinueshme por që sot flasin e tregojnë për brutalitetin nga të dyja anët.
Mbi 10 mijë palestinezë janë vrarë mes tyre 4 mijë fëmijë që kur Izraeli nisi bombardimin e Rripit të Gazës, ndërsa 1400 izraelitë janë vrarë nga sulmi i Hamas në një festival që po mbahej në jug të vendit.
Dëmet janë të pallogaritshme, ndërsa mijëra janë larguar, duke braktisuar shtëpitë e tyre për shkak të sulmeve të vazhdueshme izraelite. Ndërsa lufta ende vazhdon, pavarësisht thirrjeve për armëpushim të paktën për kalimin e ndihmave humanitarë në Gaza, dhimbja për banorët që janë ende atje nuk ka fund.
E tillë është dhimbja e një prej palestinezëve që në një letër drejtuar “Biden”, i cili shpreh dhimbjen, zemërimin për atë që po ndodh në Gaza, duke kërkuar të drejtën e tij për të jetuar.
I nderuar President Biden,
Të enjten në mëngjes, më 26 tetor, u zgjova me lajmin për një tjetër masakër në Gaza. Këtë herë, Izraeli vrau anëtarët e familjes sime. Skena e krimit ishte kampi i refugjatëve Khan Younis në pjesën jugore të Rripit të Gazës, jo në veri, por në jug, ku njerëzit supozohej të ishin të sigurt, sipas ushtrisë izraelite.
Një lagje e tërë banimi e kampit ku unë linda dhe u rrita, u bombardua pamëshirshëm dhe u shndërrua në gërmadha nga Izraeli i aparteidit.
Njerëzit atje e përjetuan atë si një tërmet. Një tërmet brutal, i shkaktuar nga njeriu. Humba 47 pjesëtarë, 36 ishin familjarë dhe pjesa tjetër ishin njerëz që strehoheshin në shtëpitë e tyre, duke kërkuar siguri.
Zoti Biden, dy vjet e gjysmë më parë në një fjalim në Shtëpinë e Bardhë me rastin e dënimit në gjyqin e George Floyd, ju folët për qëllimin e përbashkët të njerëzve që u ngritën për të thënë se jetët e njerëzve me ngjyrë kanë rëndësi.
Por sot, ndërsa anëtarët e familjes sime janë vrarë, ju refuzoni as të pranoni se po ndodhin këto vrasje të pakuptimta.
Në vend të kësaj, ju po inkurajoni Izraelin.Kur një anëtar i komunitetit të tyre vritet pa mëshirë nga forcat policore të militarizuara amerikane, amerikanët me ngjyrë nderojnë viktimat e tyre duke thënë emrat e tyre me zë të lartë.
Sot,B iden, ne vajtojmë për humbjen e nipit tim Nayif Abu Shammala, 79 vjeç, së bashku me gruan e tij, Fathiya, 76 vjeç, të dy të mbijetuar nga Nakba, spastrimi etnik i Palestinës që u bë në vitin 1948 për t’i hapur rrugë krijimit të Izraelit.
Fshati i tyre, Beit Daras, rreth 30 km në veri të Gazës, u spastrua etnikisht dhe u shkatërrua së bashku me 530 qytete dhe fshatra të tjera palestineze.
Fathiya dhe Nayif, si shumë nga 750,000 refugjatët e Nakba, kërkuan strehim në kampin e refugjatëve Khan Younis, i cili supozohej të ishte vetëm i përkohshëm deri në kthimin e tyre në shtëpi. Nayif dhe Fathiya nuk janë më me ne, zoti Biden. Ata vdiqën përpara se të ushtronin të drejtën e tyre të garantuar nga OKB për t’u kthyer në tokën e tyre.
Midis viktimave të bombardimeve ishin edhe tre vajzat e tyre: Aisha, fytyra më e lezetshme, më e gëzuara në Khan Younis; motra e saj Daëlat, një nga gratë më të bukura të familjes sime që sapo ishte kthyer nga Emiratet e Bashkuara Arabe për të vizituar familjen e saj; dhe Umaima, motra më e vogël, së bashku me vajzën e saj Malak.
Ata erdhën në shtëpinë e familjes duke kërkuar strehim nga bombardimet e vazhdueshme. Katër nga djemtë e Nayif dhe Fathiya u vranë gjithashtu: Hassan, Mahmud, Muhammed dhe Zuhair së bashku me gratë e tyre, Fadia, Nima dhe Easha.
Gruaja e Zuhairit mbijetoi vetëm sepse kishte shkuar në një familje tjetër në kamp për të ofruar ngushëllime për të vdekurit e tyre. Në mesin e të vrarëve ishin edhe tre fëmijët e Hassanit: Muhamedi, Ismaili dhe Salma. Djali i mbijetuar i Nayif dhe Fatijas, Ibrahimi, humbi djalin e tij të madh, Nayif, të quajtur sipas gjyshit të tij.
U vranë edhe anëtarët e familjes Qedeih dhe të Allahamit, të cilët gjithashtu kishin kërkuar strehim në shtëpinë e gjyshit tim.
Sikur të mos mjaftonte kjo, zoti Biden, u bombardua edhe shtëpia e gjyshit tim. Emri i saj ishte Um Said. Ajo ishte 92 vjeçe, një e mbijetuar e Nakba, gjithashtu me prejardhje nga Beit Daras.
Ajo jetonte në shtëpinë e saj në Khan Younis me vajzën e saj Najat. Njerëzit u përpoqën të nxirrnin trupat e tyre, por nuk mundën. Shtëpitë ngjitur të dy djemve të saj, Marwan dhe Asaad, dhe vajzës së saj Muna u bombarduan gjithashtu.
Marëan mbijetoi, por gruaja e tij, Suhaila, dhe katër fëmijët, Mohammed, Mahmoud, Aya dhe Shahd u vranë. Muna gjithashtu vdiq së bashku me dy djemtë e saj, Amjad dhe Muhamed.
Asaad; gruaja e tij, Imtiyaz; dhe djali i tij Abdelrahman, student i vitit të katërt të mjekësisë, gjithashtu janë zhdukur. Shtëpia e Asaad u shkatërrua së bashku me dyqanin e tij të vogël ushqimor. Ky ishte një vend i preferuar i djalit tim, Azizin, kur ne ktheheshim për të vizituar atdheun tonë.
Asaad njihej në të gjithë kampin Khan Younis si një person me shpirt të mirë që shiste mallra për pak para. Ai mbante një fletore, por shpesh harronte të mblidhte borxhet dhe thjesht i falte ato.
Sot, buzëqeshja e bukur e Asadit, mirësia e tij, familja dhe dyqani i tij nuk janë më.
Kur ndodhi bombardimi, shumë të afërm dhe fqinjë ishin në dyqanin e Asaad për të blerë gjërat e nevojshme dhe për të përdorur energjinë diellore, të cilën ai e kishte blerë për të ndihmuar njerëzit të karikonin telefonat dhe bateritë e tyre falas. Në mesin e të vrarëve janë edhe Akram, Riman, Bejrut, Imad, Niema dhe të tjerë emrat e të cilëve nuk mund t’i kujtoj.
Zoti Biden, a besoni se dhimbja e një nëne izraelite dhemb më shumë se dhimbja e një nëne palestineze?
A është jeta e një fëmije izraelite më e vlefshme se jeta e një fëmije palestinez?
Ky është i vetmi shpjegim që mund të gjej për atë që po bëni tani duke inkurajuar vrasjen masive të fëmijëve në Gaza.
Kur flas për fëmijët, e kam fjalën për fëmijët e vërtetë, njerëzorë me fytyrat, emrat, të qeshurat dhe ëndrrat e tyre unike. Izraeli ka marrë jetën e më shumë se 4,000 fëmijëve, përfshirë foshnjat, me bashkëpunimin tuaj, zoti Biden; Na janë marrë 4000 shpirtra të bukur.
Mes tyre është edhe mbesa ime Julia Abu Hussein, e cila ishte vetëm tre vjeç.
Kur filloi bombardimi, Rawan e mori Julian në krahë dhe nxitoi të fshihej në kuzhinë me pjesën tjetër të familjes. Forca e madhe e bombave izraelite dëmtoi shtëpinë tonë dhe u thyen xhamat.
Disa copa copëzash hynë në shtëpi nga dritaret e thyera, duke vrarë Julia në krahët e nënës së saj dhe duke plagosur rëndë tezen e saj Nagham. Pra, zoti Biden, ja një fëmijë të cilit iu mor jeta nga dhuna e makinerisë së luftës që ju e përkrahni me gjithë zemër.
A mund të kuptoni vërtetë përmasat e kësaj dhe tragjedive të tjera? Apo ende keni ndërmend të pyesni nëse Izraeli është fajtor për vrasjen masive të palestinezëve?
Ndërsa dëgjoj për të afërm dhe miq të vrarë çdo ditë në Gaza, përpiqem të gjej mënyra të reja për të përshkruar vdekjen, të zhdukur, nën rrënoja, shpirtrat e tyre në parajsë. Ndërkohë mediat i përkufizojnë si terroristë.
Verën e kaluar kur vizitova Gazën, Um Said me dashamirësi më dha fustanin e saj të qëndisur. Ajo këmbënguli që ta merrja me vete në Kanada. Unë jam mirënjohës që e bëra. Sot, Um Said gjithashtu është nën rrënojat e shtëpisë së saj. Fustani i saj i qëndisur është gjithçka që më ka mbetur për ta kujtuar.
Zoti Biden, kur të shkruhet historia e asaj që po ndodh sot, kam besim se ju do të kujtoheni si njeriu që inkurajoi dhe mundësoi gjenocidin izraelit kundër popullit palestinez.
Ju do të kujtoheni si një njeri, qeveria e të cilit mori pjesë në krimet e luftës.
Por më e rëndësishmja, zoti President, si një njeri që beson në Zot, çfarë i thoni Atij në lutjet tuaja për të justifikuar gjakun në duart tuaja?
/abcnews.al
