Nga Mohamed Hanif
Shumë prej nesh po kënaqen me tërheqjen e SHBA, por ka një frikë në zemrat tona. Ne nuk mund të harrojmë se si talebanët e sollën luftën e tyre në xhamitë dhe shkollat tona
Shumë kohë më parë, Pakistani dhe Afganistani u quajtën Af-Pak: dy vende të dënuara për të jetuar dhe vdekur së bashku. Ju nuk keni arritur të zgjidhni fqinjët tuaj, na thanë. Gjeografia, siç na mësuan, ishte fati ynë.
U fol shumë për rëndësinë gjeostrategjike – e cila ishte mënyra e ushtrisë pakistaneze për të thënë se kishte përparësi të mëdha që duheshin nxjerrë nga fqinjët tanë fatkeq.
Më shumë se katër dekada më parë, udhëheqësit tanë këmbëngulën se duhej të ndihmonim muxhahidët afganë të luftonin sovjetikët, sepse kjo do të na ndihmonte të shmangim komunizmin në vendin tonë. Duke jetuar pjesën më të madhe të jetës sime në Pakistan, ndoshta kam hasur në një gjysmë duzine komunistësh – dhe madje ata kurrë nuk u pajtuan me njëri -tjetrin.
Xhihadi i parë i bëri brezat e afganëve të pastrehë, por gjithashtu i bëri disa njerëz në Pakistan shumë të pasur. Lufta sovjetiko-afgane mbështeti gjithashtu diktaturën tonë brutale ushtarake, na solli furnizime të bollshme me heroinë të lirë dhe me cilësi të lartë dhe prezantoi diçka të quajtur “kultura kallashnikov”, e cila e bëri më të lehtë zgjidhjen e mosmarrëveshjeve politike dhe personale duke vrarë njëri-tjetrin.
Pakistani e fitoi atë luftë. Gjeneralët tanë dhe ekspertët e sprovuar të mbrojtjes ende nuk mund të mburren se jo vetëm që mundëm Bashkimin Sovjetik, por gjithashtu sollëm fundin e komunizmit. Shtetet e Bashkuara dhe pjesa tjetër e botës së lirë me siguri na kishin borxh. Por ata u ngritën dhe u larguan. Kjo ishte kur mësuam atë që pjesa tjetër e botës e dinte tashmë: Amerika nuk kishte turp.
Por kur më në fund muxhahedinët fitues morën pushtetin në Kabul, disa vjet pasi u larguan sovjetikët, ata dolën të ishin lloji i gabuar për Pakistanin. Pas gjithë viteve që kaluam duke i stërvitur dhe pritur ata, ata ende nuk na pëlqenin shumë. Kështu që duhej filluar një luftë tjetër për të hequr qafe muxhahedinët.
Luftëtarët talebanë, të mësuar në medresetë tona dhe nganjëherë të armatosur nga ne, marshuan në Kabul dhe u kujdesën për muxhahedinët e këqij. Më në fund pati paqe. Ne e kishim zili drejtësinë fshatare të talebanëve. Por pas disa vitesh, ne e kuptuam edhe një herë se ata nuk na donin vërtet ne dhe mënyrën tonë të jetesës, edhe pse ishim një nga tre vendet e vetme në botë që i njohëm. Kur një ekip futbolli pakistanez shkoi për të luajtur një ndeshje në Afganistan veshur me uniformat e futbollistëve, pantallona të shkurtra dhe këmisha talebanët u rruan kokën dhe i kthyen përsëri.
Ne ende po pyesnim se çfarë të bënim me këta talebanë të ndërlikuar kur Qendra Botërore e Tregtisë ra dhe bota na bëri të ditur se ne rastësisht kishim fjetur në shtrat me djemtë e këqij. Me sa duket talebanët tanë po strehonin terroristë të klasit botëror si Osama bin Laden.
Mos na keqkuptoni, ne ende i donim talebanët dhe ne besuam në zemrat tona se ata ishin myslimanë më të mirë se ne. Por ne e donim vendin tonë më shumë. Ne iu drejtuam talebanëve. Ne shpresonim që talebanët do ta kuptonin. Ne e dorëzuam ambasadorin e talebanëve në Pakistan në SHBA; ne u dhamë amerikanëve bazat tona ajrore për të bombarduar talebanët, të cilët më pas i çuan në Guantanamo.
Ne gjithashtu u përpoqëm të mbronim disa nga talebanët. Ne i ushqyem me njërën dorë dhe i therëm me dorën tjetër.
Shikoni historinë e Mullah Baradar, një nga themeluesit dhe udhëheqësit e talebanëve. Ne e mbështetëm atë kur ishte pjesë e qeverisë talebane, dhe më pas e lamë vetëm për pak kohë, ndërsa ai dhe disa nga miqtë e tij talebanë jetuan për një kohë në Quetta, pikërisht në anën tonë të kufirit. Fatkeqësisht, në vitin 2010 na u desh ta arrestonim përsëri. Por pastaj e liruam tetë vjet më vonë. Tani rezulton se ai është mbreti i ri në Kabul. Por ne jetojmë me shpresën se ai do të kujtojë mikpritjen tonë.
Hamid Gul, ish-kreu i agjencisë së inteligjencës të Pakistanit dhe një nga shumë ideologë të vetë-emëruar të xhihadit afgan, dikur tha se ne mundëm Bashkimin Sovjetik me ndihmën e Amerikës dhe një ditë bota do të thotë se ne e mundëm Amerikën me ndihmën e Amerikës.
Tani shumë pakistanezë po mburren, ndërsa të tjerët paralajmërojnë për të ardhmen. Ne po bëjmë një valle fitoreje, por ka frikë në zemrat tona. Ne flasim për gjëra të tilla si gratë dhe fëmijët dhe mediat e lira dhe konsensusin ndërkombëtar, por ne shpresojmë që talebanët të kujtojnë kohët e mira që kemi kaluar së bashku. Shpresojmë që ata nuk do t’i mbajnë mend shumë vuajtjet e tyre.
Shpresojmë që edhe ata të kujtojnë vuajtjet tona. Herën e fundit që i tradhtuam talebanët, kushërinjtë e tyre pakistanezë sollën luftën e stilit taleban në rrugët, xhamitë dhe shkollat tona. Për shumë vite, ne i thoshim vetes se kishte talebanë të mirë (kryesisht në Afganistan) dhe talebanë të këqij (kryesisht në Pakistan). Ndërsa përpiqeshin të mbanin këtë dallim, më shumë se 70,000 pakistanezë u vranë-përfshirë 132 në një shkollë. Ushtria amerikane humbi më shumë se 2300 jetë në 20 vjet.
Ne tashmë kemi një brez të tretë afganësh që rriten në kampe refugjatësh, dhe tani një brez i ri talebanësh që marrin Kabulin. Ne gjithmonë kemi shpresuar se talebanët afganë do t’i frenojnë disi talebanët pakistanezë dhe do t’i kthejnë ata në punonjës të shoqërisë civile. Tani për tani, ata i kanë liruar nga burgjet afgane.
Na thanë që të mos festojmë fitoren e talebanëve në Afganistan. Por disa prej nesh nuk mund ta mbanin veten. Kryeministri ynë, Imran Khan, i cili shkon shumë mirë me shumë nga miqtë tanë të vjetër, mori një moment gjatë një njoftimi për një program të ri arsimor për të deklaruar se afganët më në fund kishin thyer prangat e skllavërisë mendore. Megjithëse ne kemi fituar në Afganistan, shumë prej nesh kanë frikë se një luftë e re, edhe më vdekjeprurëse mund të fillojë në çdo kohë tani./ Abcnews.al
