Nga Gaby Hinsliff, The Guardian
Të gjithë ëndrrat që ata emigrantë kishin, fatkeqësisht u përmbytën në atë gomone. Kontrabandistët paguajnë shuma të vogla për të transportuar emigrantët por marrin shumë të mëdha për refugjatët të cilët kërkojnë të largohen për një jetë më të mirë.
Organizatat bamirëse të refugjatëve kishin paralajmëruar prej kohësh për një tragjedi që priste të ndodhte, dhe tashmë tragjedia ndodhi. Të paktën 27 persona, përfshirë një grua shtatzënë dhe tre fëmijë, humbën jetën në incidentin më të keq që kur trafikantët e qenieve njerëzore filluan të përdorin këtë rrugë tre vite më parë.
Megjithatë, brenda pak orësh, varka të tjera po niseshin. Në fund të fundit, ata që janë në bord nuk kanë asgjë për të humbur. Ata mund të kenë shitur tashmë gjithçka që kishin, ose të kenë lënë të dashurit pas; shumë mund të kenë duruar udhëtime që mund ti kenë rrezikuar jetën.
Disa të rinj po mbartin shpresat e familjeve të mbetura, të cilat kanë sakrifikuar gjithçka për të sjellë fëmijët në perëndim. Kjo tragjedi ka detyruar edhe njëherë të gjithë politikën britanike të përballet me një çështje që shumica e konsiderojnë dukshëm të pakëndshme, raporton abcnews.al
Qeveria nuk di qartë se çfarë të bëjë për fluksin e emigrantëve në Kanal. Kjo tragjedi, kjo duhet t’i japë fund bisedave të Zyrës së Brendshme për ” zmbrapsjen ” me forcë të anijeve ndërsa ato hyjnë në ujërat britanike, gjë që ka shkaktuar shqetësime të shumta për rrezikun e përmbysjes së tyre.
E vetmja mënyrë në të cilën tragjedia e kësaj jave mund të ishte më e tmerrshme është nëse zyrtarët britanikë të kufirit do të kishin qenë fizikisht përgjegjës për atë tragjedi. Ajo duhet gjithashtu të tronditë Britaninë dhe Francën, duke bashkëpunuar së bashku, megjithëse shenjat nuk janë të mira ; Brenda pak orësh, Boris Johnson po akuzonte francezët se gjoja nuk kishin bërë mjaftueshëm për të ndaluar kalimin e anijeve të vogla, ndërsa politikanët francezë u përgjigjën se lehtësia e supozuar për të gjetur punë në tregun e zi të Britanisë është ajo që i nxiti njerëzit të largoheshin nga vendet e tyre.
Presidenti Macron megjithatë ka kërkuar me ngulm një takim urgjent të ministrave europianë, duke pranuar se gjysma e Europës po përballet me dilema të ngjashme. Britania dikur tallej me planin e Donald Trump për të ndërtuar një mur, pasi ideja i dukej çnjerëzore.
Çdokush mund ta bëjë më të vështirë fizikisht kalimin e një kufiri, por nuk mund të ndërtosh një mur kundër shpresave dhe ëndrrave, ose të përmbash dëshirën universale për një jetë më të mirë pas një gardhi. Por nëse Priti Patel mund të gjente një mënyrë se si të ndërtonte një mur në ujë, ajo pa dyshim do ta kishte bërë dhe kërkesat për më shumë patrulla në plazh dhe më shumë zbatim janë ekuivalenti duhur.
Një strategji e ndërtuar vetëm për t’i mbajtur njerëzit jashtë nuk i ndihmon ata që duan të largohen nga konflikti, shtypja politike dhe ndoshta gjithnjë e më shumë nga fatkeqësitë natyrore të nxitura nga krizat klimatike të ardhshme.
Megjithëse kërkesat për azil janë në nivelin e tyre më të lartë që nga viti 2004 , kjo ka të ngjarë të pasqyrojë një rënie gjatë pandemisë kur udhëtimi ka qenë i kufizuar. Larg nga të qenit një magnet i pa-rezistueshëm, deri në këtë mars, Britania regjistroi numrin e katërt më të madh të kërkesave për azil krahasuar me vendet e BE-së.
Për këtë, ne kemi nevojë për rrugë të sigurta, ligjore për azilkërkuesit, vende që bien dakord për të bashkëpunuar me vendet e tjera për të siguruar që aksidente të tilla të mos ndodhin më. Ky solidaritet është edhe më kritik tani që Rusia, gjithmonë vigjilente për mundësitë për të destabilizuar dhe për të ndarë Europën, dyshohet se po armatizon tensionet duke dërguar njerëz përmes Bjellorusisë në Poloni dhe ndoshta fqinjët e saj më gjerë.
Trajtimi i çështjeve të tilla komplekse dhe të pazgjidhshme kërkon një pjekuri politike që mungon aktualisht dhe një vullnet për të njohur tragjedinë si shtysë për ndryshim. Emigrantët shumë shpesh cilësohen si një kërcënim për Britaninë, por ngjarje të tilla duhet të na kujtojnë se rreziku i vërtetë është për ata që kalojnë Kanalin.
Ne duhet ti shohim ata siç janë: viktima të regjimeve që po ikin, ashtu edhe të trafikantëve që shfrytëzojnë dëshpërimin e tyre, por ndonjëherë edhe të armiqësisë së gjunjëzuar në vendet që dëshirojnë të arrijnë.
Për shkak të pasojave të tmerrshme të tragjedisë, kjo armiqësi ndonjëherë mund të zëvendësohet, qoftë edhe shkurtimisht, nga brejtja e ndërgjegjes dhe nga dhembshuria.
/abcnews.al
