Me negociatat për një armëpushim të ri që vazhdojnë, këtë herë në një plan të propozuar nga drejtori i CIA-s, Ëilliam Burns, dhe Izraeli që tërheq forcat nga Khan Yunis për t’u fokusuar më shumë në operacionin e shpallur në Rafah, është e qartë se ka dy dinamika kontradiktore në marrëdhënie si me komunitetin ndërkombëtar, veçanërisht me vendet që mbështesin Izraelin, ashtu edhe me vetë qeverinë izraelite.
Presioni për një armëpushim
Nga njëra anë, nuk ka presion për armëpushim nga anë të ndryshme. Operacionet izraelite në Gaza kanë ndezur një valë globale mbështetjeje për palestinezët, duke ndikuar në zhvillimet politike para së gjithash në vendet kryesore mbështetëse të Izraelit, duke filluar nga SHBA. Incidente të tilla si shënjestrimi dhe vrasja e punonjësve të OJQ-ve humanitare vetëm sa e përkeqësojnë këtë klimë, e cila, veçanërisht për demokratët në SHBA, po bëhet një pyetje vendimtare përpara zgjedhjeve të nëntorit, raporton abcnews.al.
Në të njëjtën kohë, operacioni i vazhdueshëm ushtarak në Gaza, me numrin e tij shumë të lartë të viktimave, minon çdo planifikim të SHBA-së në Lindjen e Mesme, pasi është e pamundur në këtë kohë edhe për qeveritë properëndimore që të rreshtohen me këtë lloj mbështetjeje për Izraeli.
Në të njëjtën kohë, brenda Izraelit, çështja e pengjeve mbetet në qendër të vëmendjes dhe nuk janë të paktë ata që akuzojnë Netanyahun se ka zgjatur luftën për të shmangur përballjen me drejtësinë dhe për të qëndruar në pushtet, duke refuzuar propozimet për një armëpushim që do të lejonte rikthimin e pengjet.
Për më tepër, lufta tashmë po prek ekonominë izraelite pasi industria e turizmit është prekur dhe një pjesë e madhe e fuqisë punëtore tani është rekrutuar.
Kësaj i shtohet edhe një pakënaqësi se në realitet operacioni ushtarak izraelit nuk i ka arritur qëllimet e veta, se nuk ka arritur të shkatërrojë infrastrukturën e Hamasit dhe të shkatërrojë organizatën dhe se ekziston mundësia që të mos ta bëjnë dot këtë pavarësisht bombardimeve të tilla intensive, raporton abcnews.al.
E gjithë kjo shpjegon pse ka gjithë këtë lëvizje rreth armëpushimit, pse SHBA ka hedhur kaq shumë peshë, por edhe pse një ditë Netanyahu thotë se ka një datë për operacionin në Rafah dhe të nesërmen ministri i mbrojtjes thotë se nuk është përcaktuar.
Planet për konflikt rajonal
Por është e qartë se në të njëjtën kohë zëra të fortë brenda Izraelit po nxisin për vazhdimin dhe përshkallëzimin e operacionit në Gaza. Përveç kësaj, hasin të gjitha problemet që kanë ekzistuar me biznesin deri më tani.
Dhe kjo shpjegon pse Izraeli duket se po bën njëkohësisht lëvizje që tregojnë për transformimin përfundimtar të operacionit në një lloj konflikti rajonal, brenda të cilit do të jetë më e lehtë përshkallëzimi i operacionit në Gaza.
Rëndësia e bombardimeve të Damaskut
Ndërsa ne priremi të marrim të mirëqenë që Izraeli herë pas here bombardon territorin sirian, duke synuar zakonisht objektiva të lidhura me Gardën Revolucionare dhe Hezbollahun, sulmi nga avionët luftarakë izraelitë në një ndërtesë ngjitur me ambasadën iraniane në Damask dhe që përdoret nga misioni diplomatik i Republika Islamike, ishte një akt i përshkallëzimit të qartë të konfliktit.
Dhe fakti që gjenerali i Gardës Revolucionare iraniane Reza Zahedi, i cili është në krye të Sirisë dhe Libanit në emër të forcës elitare ushtarake të Iranit, si dhe zëvendëskomandanti i Haxh Rahimit, ishte viktimë e sulmit, tregon se ishte gjithçka tjetër veçse një rastësi, një sulm që ishte goditja shumë e synuar ndaj Gardës Revolucionare që nga vrasja e Qassem Soleimani, kreut të Forcës Quds të Gardës Revolucionare, në janar 2020 në Bagdad pas një sulmi me dron të SHBA.
Është e qartë se kemi të bëjmë me një sfidë shumë të madhe përballë Teheranit, veçanërisht nëse kemi parasysh se objektet tradicionale diplomatike konsiderojnë se nuk mund të jenë kurrë objektiv i një sulmi ushtarak, veçanërisht kur bëhet fjalë për objektet diplomatike në një të tretën, raporton abcnews.al.
Kjo lëvizje nuk mund të interpretohet thjesht si një sulm tjetër parandalues i Izraelit kundër fuqisë së shquar që e sfidon atë në Lindjen e Mesme. Ose thjesht si një vazhdimësi e ciklit të vrasjeve të Gardës Revolucionare dhe drejtuesve të Hezbollahut në të cilat ai është angazhuar vitet e fundit.
Përkundrazi, duket se është lloji i sulmit që synon të provokojë Iranin të përgjigjet dhe kështu të përshkallëzojë konfliktin dhe të marrë karakteristikat e një konflikti më të gjerë rajonal.
Nuk është rastësisht shqetësimi amerikan apo fakti që ata nxituan të thonë se nuk kishin asnjë informacion paraprak për operacionin. SHBA-ja mban një numër të konsiderueshëm bazash në rajon dhe nuk do të dëshironte t’i shihte ato në shënjestër të forcave dhe organizatave pro-iraniane, veçanërisht kur ka pasur një moratorium jozyrtar me Teheranin për operacione të tilla.
Në fund të fundit, ka informacione se SHBA-të i janë drejtuar Iranit dhe kanë kërkuar “përmbajtje” në lidhje me çdo hakmarrje ndaj Izraelit, përkatësisht duke ofruar perspektivën e armëpushimit në Gaza.
Është ky moment i veçantë që e shtyn Izraelin të kërkojë në një mënyrë ose në një tjetër zgjerimin e konfliktit me kushte që mund të përfshijnë fuqi të tjera dhe kështu ta bëjë operacionin e tij ushtarak në Gaza pjesë e një përpjekjeje më gjithëpërfshirëse luftarake në Gaza.
Por për ta bërë këtë, Irani do të duhej të përfshihej në konflikt në mënyrë të drejtpërdrejtë.
Qëndrimi i Iranit
Deri më tani, si Irani ashtu edhe organizatat e mëdha pro-iraniane si Hezbollahu, kanë shmangur përfshirjen përtej një shkalle të caktuar, deri në atë masë sa që ka pasur edhe shenja pakënaqësie që ata nuk po përmbushin një detyrë solidariteti.
Kështu, veprimi i Hezbollah është i kufizuar në shkallën që thjesht detyron forcat izraelite të qëndrojnë në rajon, milicitë pro-iraniane në Irak tani tregojnë vetëpërmbajtje, vetë Teherani bën kryesisht dënime diplomatike dhe vetëm Houthi në Jemen, bazuar në dinamikë të veçantë. i kanë zgjedhur që të përfshihen më shumë në një lëvizje që ka edhe rëndësinë e vendosjes së tyre si fuqi në rajon, raporton abcnews.al.
Përkundrazi, planifikimi qendror iranian mbetet më tepër investimi në kostot afatmesme si për Izraelin ashtu edhe për Perëndimin në përgjithësi të luftës në Gaza, ndërsa Teherani po investon veçanërisht në proceset e integrimit euroaziatik dhe në “normalizimin” e tij me vendet e Gjirit, veçanërisht tani që përpjekjet për të “normalizuar” marrëdhëniet e tyre me Izraelin janë minuar në masë të madhe.
Por kjo mund të ndryshojë nëse Irani ndihet i goditur përtej një shkalle të caktuar. Sepse atëherë presioni për të reaguar dhe përshkallëzuar konfliktin në pasoja të paparashikuara do të jetë edhe më i fortë.
E cila rikthen pyetjen nëse dhe në çfarë mase ka qendra brenda Izraelit që do të donin t’i sillnin gjërat pikërisht në një zhvillim të tillë.
/abcnews.al
