Nga Tatiana Stanovaya, Foreign Affairs
Në mars, një grup terroristësh sulmuan bashkinë Crocus, një sallë koncertesh në periferi të Moskës. Katër persona të armatosur qëlluan turmat pa dallim, duke shkaktuar një zjarr që çoi në shembjen e ndërtesës, duke vrarë mbi 140 njerëz.
Shteti Islamik Khorasan, ose ISIS-K, një degë e grupit militant me bazë në Afganistan, mori përgjegjësinë për sulmin.Por qeveria ruse fajësoi Ukrainën për masakrën dhe, si rrjedhojë, Perëndimin.
Shumë jashtë Rusisë e cilësuan sulmin terrorist vdekjeprurës, më i keqi në Rusi.
Mediat perëndimore spekuluan se si ngjarja mund të ndikojë në fushatën ushtarake në Ukrainë, të gërryejë unitetin midis elitave ruse dhe të minojë imazhin e presidentit si garantues i një shteti të fuqishëm e të bashkuar.
Në javët përpara mizorisë, udhëheqësit rusë morën paralajmërime jo vetëm nga Shtetet e Bashkuara, një kundërshtar, por edhe nga Irani, një partner rus, se një sulm i tillë mund të ndodhte.
Inteligjenca amerikane madje specifikoi se Crocus City Hall ishte një objektiv i mundshëm.
E megjithatë autoritetet ruse bënë pak për të larguar terroristët. Në një shtet demokratik, fakti që qeveria kishte paralajmëruar paraprakisht për një sulm terrorist të kësaj shkalle do të kishte shkaktuar zemërim të madh, duke çuar në hetime dhe pasoja për zyrtarët që nuk arritën të mbanin të sigurt publikun, raporton abcnews.al.
Por jo në Rusinë e sotme. Në vend që të copëtohen, elitat ruse po bëhen gjithnjë e më luftarake dhe po marshojnë në një hap me regjimin.
Sulmi terrorist dhe pasojat e tij kanë demonstruar paqëndrueshmërinë e vendit. Shoqëria ruse është në linjë me shtetin dhe pranon gjerësisht armiqësinë e Putinit ndaj Ukrainës dhe Perëndimit.
Përpara sulmit të marsit, shumë zyrtarë të lartë rusë në fakt kishin shprehur gjerësisht kërcënimin e paraqitur nga grupet islamike dhe nga ISIS-K në Afganistan.
Alexander Bortnikov, drejtor i Shërbimit Federal të Sigurisë, Nikolai Patrushev, sekretar i Këshillit të Sigurimit dhe Sergei Shoigu, ministri i mbrojtjes, kishin paralajmëruar për kërcënimin në rritje të ISIS-K, duke këmbëngulur se organizata kërkon të krijojë kampe të reja trajnimi militantësh dhe të rekrutojë mbështetës me synimin për të goditur Rusinë.
Por pas masakrës së marsit, ata fajësuan Kievin. Për fat të mirë për ta, kjo narrativë doli të ishte e vetmja histori e këndshme për Putinin: fiksimi i presidentit me Ukrainën u dha shërbimeve ruse të sigurisë një mundësi për të errësuar dështimin e tyre për të parandaluar sulmin terrorist.
Gjatë një periudhe kur zyrtarët dhe mediat mund të ishin përqendruar në adresimin e kërcënimit të dhunës islamike dhe në kërkimin e kundërmasave efektive, ata në vend të kësaj e drejtuan vëmendjen drejt agresionit të mundshëm ukrainas.
Ky devijim nuk është aspak befasues. Konflikti me Ukrainën dhe, më gjerësisht, konfrontimi ekzistencial me Perëndimin kanë përforcuar thellësisht një ndjenjë të vizionit të tunelit në mesin e elitave ruse.
E vërteta është dytësore ndaj trillimeve të Kremlinit. Ata që ishin të vetëdijshëm se Ukraina nuk ishte fajtore, u detyruan të heshtin, ndërsa të tjerë besuan narrativën, të nxitur politikisht, raporton abcnews.al.
Nëse do të pyesni një individ të profilit të lartë në Moskë nëse ai besonte vërtet se Ukraina ishte përgjegjëse për dhunën, mund të dëgjoni komente spekulative që sugjerojnë se amerikanët po bëjnë luftë kundër Rusisë, me Ukrainën dhe madje edhe islamistët radikalë.
Në Rusi, shumë vëzhgues shohin një lidhje midis Perëndimit dhe militantëve islamikë. Kanalet ruse pro-luftës në platformën e mediave sociale Telegram kanë propaganduar gjerësisht nocionin se veprimet e SHBA-së dhe keqpërdorimi i konflikteve rajonale nga Perëndimi janë përgjegjës për shfaqjen e ISIS-it, Al Kaedës dhe grupeve të tjera ekstremiste.
Më shumë se dy vjet luftë i kanë bërë elitat ruse më antiperëndimore dhe anti-ukrainase se kurrë, duke i lidhur me Putinin si garancinë e tyre të vetme për mbijetesë.
Narrativa anti-perëndimore tani është e përhapur në të gjitha segmentet e elitës, duke përfshirë silovikin (anëtarët e shërbimeve të sigurisë), teknokratët brenda administratës, ish-liberalët që tani i shërbejnë Putinit dhe skifterët.
Rizgjedhja e Putinit në mars, në të cilën ai fitoi një 87 për qind të votave ka përforcuar mes shumë njerëzve besimin se ndryshimi është i pamundur, duke nxitur ndjenjën e pafuqisë dhe të varësisë.
Në këtë situatë, gjithçka që mund të bëhet është të pranojë realitetin: një Rusi represive, agresive, dhe e pamëshirshme. Nuk është se elitat i besojnë Putinit është se për të mbijetuar ata duhet të pajtohen me zotërimin e paepur dhe shtrëngues të regjimit.
I vetmi shpëtim nga dëshpërimi që duket i zbatueshëm kërkon që ata të bashkohen me radhët e besimtarëve të Putinit: të bëhen pro luftës, radikalisht antiperëndimorë dhe shpesh të gëzuar për çdo gjë që lë të kuptohet për shkatërrimin e rendit ndërkombëtar të bazuar në rregulla të udhëhequr nga SHBA.
Lufta dhe konfrontimi në rritje i Putinit me Perëndimin po mbyllin hapësirën për përçarje dhe mosmarrëveshje të brendshme.
Në çështjet e sigurisë kombëtare dhe gjeopolitikës, Putini ka arritur të krijojë një peizazh politik mbresëlënës homogjen ku asgjë nuk mund të sfidojë përkushtimin ndaj luftës në Ukrainë dhe armiqësinë ndaj Perëndimit.
/abcnews.al
