Pothuajse çdo ditë mediat franceze publikojë histori rrëqethëse të shqiptarëve që kërkojnë azil në Francë. Në shumicën e raste ata dëshmojnë se jeta e tyre është në rrezik në Shqipëri, ndaj largohen. I tillë është edhe rasti i një nëne të re se cila ka rrëfyer historinë e saj për mediat franceze.
“Ajo është e re e bukur”, kështu e nis shkrimin media e huaj për nënën shqiptare identiteti i të cilës nuk bëhet i ditur. Ajo ka treguar historinë e saj prekëse në kushte anonimati.
“Ajo buzëqesh, por sytë e saj janë të shqetësuar. Duart e saj dridheshin sipër çantës. Përpiqej të gjente fjalët, por emocionet ishin më të forta se dëshira e saj për t’u shprehur. Por gjen forcën brenda vetes dhe fillon. “Është historia ime. Ajo është e vërtetë”, -kështu shprehet shqiptarja”, raporton ladepeche.fr.
Ajo la vendin, familjen, miqtë dhe gjuhën e saj. E shoqëruar nga bashkëshorti dhe dy fëmijët, ajo iku nga Shqipëria.
“Ne u nisëm për të shpëtuar jetën. Të ikësh nga vendi yt është një gjë shumë e vështirë. E kam të vështirë të nis dhe të flas për historinë time dhe të gjithë duhet të më kuptojnë”.
Por ajo dhe familja e saj i thanë lamtumirë Shqipërisë.
“Burri im ishte elektricist. Unë kam studiuar për parukueri. Kur lindën fëmijët unë iu kushtova atyre”, shprehet shqiptarja.
Ajo fillon të tregojë dhe nganjëherë heziton. “Më vjen keq, por nuk di të flas mirë frëngjisht”, thotë ajo ndërsa buzëqesh, por në sytë e saj dallohet lehtësisht trishtimi.
“Vëllai im ishte bixhozxhi. Mori shumë para borxh. Huadhënësit e detyruan që të punonte për ata pasi ai nuk kishte para për të shlyer borxhet. Ai u detyroj shumë të mëdha parash atyre dhe ata e detyruan vëllai tim që të kultivonte drogë. Por më pas polica e zbuloi, e arrestuan dhe tani është në burg. Pas kësaj huadhënësit nuk na lanë të qetë ne si familje”.
Filluan kërcënimet me vdekje. Ajo tregon gënjeshtrat e kunatit të saj, i cili donte t’i “shpëtonte” nga kjo histori.
“Ai u tha atyre se do të shiste tokë në Shqipëri për t’i paguar paratë. Ishte toka në të cilën prindërit e mi kishin një fermë shumë të vogël dhe ajo tokë i përkiste shtetit “.
Ajo tregon se si personat të cilëve vëllai i saj u detyrohej shkonin në shtëpinë e prindërve të saj.
“Ata ishin shumë të varfër për të paguar të gjitha paratë”, ndërsa më tej shprehet se familja e saj ishte përgjegjëse për borxhet që u kishte marrë vëllai.
“Pak ditë më vonë, këta njerëz sulmuan burrin tim me një pistoletë. Ata i thanë se do e vrisnin nëse nuk do të paguante borxhin e vëllait tim. Ne nuk kishim para të mjaftueshme për të shlyer borxhin”.
Ajo rrëfen kërcënimet e palodhura të këtyre njerëzve.
“Ata më sulmuan edhe djalin tim. Ata më kërcënuan se do të më rrëmbenin vajzën. Ne u detyruam që të qëndronim të mbyllur në Shqipëri”.
Por përndjekja e këtyre njerëzve nuk kishte fund. Një ditë kishte qenë vetëm në shtëpi dhe disa persona kishin trokitur në derë. Ajo kishte menduar se ishin elektricistët që kishin shkuar për të parë matësin e energjisë elektrike. Por kur hap derën kupton se ishin ata.
“U përpoqa të mbyllja derën, por ata ishin më të fortë se unë. Ata më vendosën thikën në fyt. U futën brenda dhe më përdhunuan” tregon ajo mes lotësh.
“Isha si e vdekur. Më vinte turp! Në Shqipëri, gratë e përdhunuara akuzohen. Mendimet negative po më shtynin drejt vetëvrasjes. U ngjita lart në ndërtesës për t’u vetëvrarë. Doja të vdisja”.
Ajo kujton se dëgjoi zërin e vajzës së saj. “Hoqa dorë. Unë nuk mund t’i lija fëmijët e mi pa nënë”.
Por gjithë këtë traumë ajo ka vendosur ta kalojë në heshtje.
“Nuk i thashë asgjë burrit tim. Kam frikë se do ta humbas. Kam frikë nga reagimi i familjes sime. Unë nuk shkova as tek mjeku. Doja që përdhunimi të mbetej sekret”.
Burri i saj nuk di ende asgjë. Ajo ka frikë. Ajo nuk dëshiron të thyejë dashurinë që i bashkon.
“Kam këmbëngulur shumë për të ikur jashtë vendit. Isha e frikësuar për fëmijët e mi. E dija se këta njerëz do të ktheheshin dhe do na vrisnin”.
Ajo kujton fluturimin drejt Italisë dhe udhëtimi me autobus që i çon në Francë një ditë në Maj, në vitin 2018. “Ky ishte vendimi më i mirë që kam marrë në jetë’.
Ajo thotë se tre netët e para kanë qëndruar në një rrugë Montalban pasi qendrat e azilit nuk kishin vend për t’i strehuar. Ajo është mirënjohëse për mikpritjen që i është bërë në Montalban, por kërkesa e tyre për azil është refuzuar dy herë dhe ajo ka shumë frikë.
“Ne nuk duam të kthehemi në Shqipëri. Vdekja është duke na pritur. Asgjë nuk është zgjidhur”.
Ndërsa për jetën e re të nisur në Montaban thotë. “Fëmijët e mi po shkojnë në shkollë. Ata tashmë janë francezë. Ata nuk dinë të flasin shqip. Dhe unë, kam gjithë forcën time për të mësuar frëngjishten. Këtu jemi të sigurt. I lutem Zotit të qëndrojmë”./abcnews.al
