Një fitore historike e kanë cilësuar kritikët e artit dhe protagonistët më të mëdhenj të kinematografisë, triumfin me katër çmime “Oscar” të filmit “Parasite”, mbrëmjen e djeshme gjatë ndarjes së çmimeve prestigjioze.
Katër çmime, përfshirë edhe regjinë më të mirë nga Bong Joon Ho, fotografinë më të mirë, filmin më të mirë në gjuhë të huaj dhe subjektin, thrilleri i Koresë së Jugut ka diversifikuar bindshëm konceptin e bërjes së filmave, sepse “Parasite” bëri histori me faktin që subjekti kundërshton luftën e klasave përballë gjithë situatave ku vendosen një familje e pasur dhe një e varfër.
Asnjë film nga Koreja e Jugut nuk ishte nominuar më parë për çmime kaq prestigjioze në historinë e Oscars. Akademia e filmit e ka zgjeruar në mënyrë dramatike kontigjentin e prurjeve dhe subjekteve të filmave si domosdoshmëri për të “përzier” kulturat. Vitin e kaluar, akademia ftoi 842 profesionistë të industrisë së filmit që të bëhen anëtarë, nga plot 59 vende.
Fitorja e jashtëzakonshme e “Parazit”, me kastin kryesisht Aziatik, i tregoi botës së filmit rëndësinë e kulturave dhe origjinës. Në nderim të “Parazit”, votuesit ngadalësuan ngritjen e Netflix, platformë e cila hyri në edicionin e 92-të të Awards Academy me një nominim kryesor në terren, por mbeti vetëm me dy çmime. Netflix fitoi për dokumentarin më të mirë për “American Factory”, një dokumentar në lidhje me një përplasje midis një sipërmarrësi kinez dhe tjetri nga Ohaio dhe aktorja Laura Dern fitoi trofeun si aktorja mbështetëse për “Marriage Story”, një prodhim nga Netflix.
Secili prej filmave të regjisorit Bong Joon Ho është i jashtëzakonshëm në mënyrën e vet, pasi regjisori hedh dritë mbi çështjet e rënda duke përkulur mediumin e filmit të zhanrit sipas dëshirës së tij. Me “Parazit”, regjisori 50-vjeçar artikulon qartë një vijë të gjatë që ka qenë e pranishme në të gjithë punën e tij të mëparshme: nuk ka luftë, por ka vetëm luftë klasore.
Në veprën e tij të fundit, Bong ndërton një histori bashkëshortore nën një efekt shqetësues dhe ndriçues. Filmi ka në fokus familjen e klasës punëtore Kim, që jetojnë në bodrumin e një apartamenti që nuk e kapin kurrë rrezet e diellit. Ki-Woo, djali i familjes, është referuar nga një mik për të mësuar vajzën e familjes së pasur Park.
Kur Ki-Woo arrin në shtëpinë e kësaj familjeje, një pasuri mahnitëse e dizenjuar nga një arkitekt i famshëm dhe e krijuar si një skenë të jashtëzakonshme me anë të një magjistari dixhital, sytë e tij ndriçojnë me zili për gjithçka që ai dhe familja e tij nuk mund të kenë.
Gradualisht, Ki-Woo zëvendëson stafin e familjes Park, me anëtarët e familjes së tij, më së shumti babai i tij, Ki-taek, i cili mishëron një klasë punëtore. Sapo familja e tij vendoset në shtëpinë e familjes së pasur, Ki-taek teston kufijtë se sa shumë mund të manipulohen të pasurit dhe jeta e tyre.
Padyshim që Kims janë parazitarë kur kapërcejnë shtëpinë e të pasurve Park. Babai punon si shofer; motra bëhet mësuese arti për djalin hiperaktiv; dhe nëna pastruese. Por Parks gjithashtu janë, në një farë mënyre, shushunjat, që përdorin këtë familje të varfër për të mbushur rolet ushqyese dhe emocionale që ata nuk munden. Është një lojë me shumë zero.
Problemi që argumenton filmi, është se ne i pranojmë këto gjëra si normale. Kims nuk kanë mundësi tjetër përveç që të bashkohen për të planifikuar mundësinë e tyre të radhës; është mënyra e vetme që ata mund të arrijnë idenë e shoqërisë për respektin. Ëndrra amerikane, me fjalë të tjera, nuk është ekskluzivisht amerikane.
Ky film, është doemos nga ata që të shtyn ta shohësh dhe me siguri që do të mbetet gjatë edhe në mendjen tuaj./abcnews.al
