Nga Elle Hunt – The Guardian
Zelanda e Re nuk ekziston. Kështu është bërë meme, një shaka e publikuar në internet që del nga frekuenca me të cilën kombi ishull është lënë jashtë hartës së botës dhe përforcohet nga lajme të çuditshme që shfaqen shpesh. Për shembull: një rrugë e qytetit u mbyll kohët e fundit për një muaj të tërë për të lejuar kalimin e sigurt të një familje luanësh deti. Si mund të jetë Zelanda e Re e vërtetë? E kam kapur veten duke bërë këtë pyetje që kur kam ardhur këtu nga Londra, një muaj më parë. Si mundet që në këtë vend, mund të përqafosh të afërmit, të dalesh me miqtë në kafe dhe ta jetoni jetën pak a shumë si të ishte 2019?
Unë u largova nga Londra, ku jetoja prej 2017, disa ditë para Krishtlindjeve, pikërisht në kohën kur rastet e koronavirusit po rriteshin serish, dhe qeveria u përgatit shumë vonë për një bllokim të gjatë, raporton abcnews.al.
“Po del nga qyteti” më tha një burra, ndërsa më pa me çantat e mia për në linjën Piccadilly. Në çdo ndalesë të udhëtimit tim në Auckland, gjithsej tre aeroplanë për gati 24 orë, telefoni im ishte i mbushur me lajme për gjendjen e përkeqësuar me shpejtësi. Dy javë më vonë, dola nga hoteli ku isha karatinuar, i administruar nga qeveria e Zelandës së Re. Më dukej se isha futur në një botë tjetër.
Ndjeja e normalitetit ishte surreale. Shëtita qytetin e prindërve të mi me një çudi të heshtur, me sytë e të huajve që ishin mbledhur bashkë rreth tavolinave të kafeneve duke bërë biseda të nxituara rreth gjërave të kësaj bote. Edhe bukuria e peizazhit natyror, dukej shumë më shumë se reale pas një vitit ë kaluar kryesisht brenda shtëpisë time në Londër. Maskat e mia qëndronin në valixhe dhe unë pashë plot të huaj me fytyra të buzëqeshura.
Por, e pata një periudhë përshtatjeje. Në fillim kur gjendjesha mes turmave nuk ndihesha mirë. Nëse një i huaj më vinte afër, unë largohesha. Në Londër, ky dot ë cilësohej një gjest ndërgjegjeje, ndërsa në Zelandën e Re, dukej sjellje agresive. Duke menduar se e kisha përballur relativisht mirë 2020-tën, vetëm kur u ndjeva e lumtur, e sigurt dhe e qetë kuptova dëmin eroziv, depresiv që na kishte shkaktuar pandemia. Ndonjëherë, kur ndodhesha në një kafene të zhurmshme apo qendër tregtare me shumë njerëz, shqetësohesha, madje përlotesha, e mposhtur nga dëshira për t’ju thënë sesa me fat janë. Mbase nuk ua thashë atyre, por prindërve dhe miqve të mi, po.
Kthehemi në mars 2020, kur qytetarët nga Zelanda e Re që jetonin në Londër filluan të ktheheshin në vendlindje. Nuk më shkonte kurrë në mendje të bëja të njëjtën gjë. Londra ishte shtëpia ime. Çfarëdo që të ndodhte, do ta kaloja atje. Dëshira për t’u larguar më kapi kur dëgjova ‘Don’t Dream It’s Over’ nga Kiwi band Crowded House. Dhe ndërsa e dija që prindërit e mi ishin të sigurt më sillte qetësi, unë gjithashtu nuk isha ndjerë kurrë më larg tyre. Në nëntor, kuptova se, më shumë sesa të kujdesesha për karrierën time, dëshiroja të isha me familjen time.
Duke qenë beqare dhe e vetëpunësuar, me disa kursime, unë isha në gjendje të caktoj një dalje të shpejtë dhe një qëndrim katër-mujor. Në ditët pas largimit tim, Zelanda e Re futi kufizime të mëtejshme për t’u mbrojtur nga varianti i ri i koronavirusit.
Mendoja për mënyrën sesi mund të ndihej Zelanda e Re nga pjesa tjetër e botës; tani, ky fakt është kokëfortë, dehës. Ndërsa qytete të shkëlqyera, globale janë gjunjëzuar, “ekipi prej pesë milionësh” i Jacinda Ardern është ende në këmbë, të paktën tani për tani.
Ndërkohë, ne të kthyerit e fundit kemi arritur me njëri-tjetrin. Ne ndjekim detyrimisht lajmet për pandeminë, duke u renditur krahas mbylljes së rrugës për luanët e detit në buletinet e radios. Ne ndajmë skica surrealiste të normalitetit dhe shprehim fajin që ndiejmë për kapjen e një litari shpëtimi jo të disponueshëm për të tjerët, për shijimin e kësaj vere të pandalshme ndërsa miqtë tanë nuk shohin dritë në horizont./Përshtatur nga The Gurdian, e.b-abcnews.al
