Ndërsa Izraeli përgatitet të mirëpresë grupin e dytë të pengjeve të liruar nga Hamasi, situate në vend është shumë e ngarkuar dhe emocionet janë të shumta.
Të premten mbrëma, imazhet e pengjeve të parë që hynë në territorin izraelit dhe shkuan në krahët e të afërmve të tyre sollën momentin e parë të lehtësimit që nga fillimi i luftës për familjet e pengjeve, ndërsa rritën ankthin e atyre që e dinë se të dashurit e tyre janë ende brenda Gazës ose janë në listën e të zhdukurve.
Armëpushimi i brishtë jep shpresë për lirimin e dyzet fëmijëve të mbetur që besohet se janë mbajtur nga organizata që nga 7 tetori. Familjarët e tyre janë mbledhur sot, herët në mëngjes, në sheshin e Muzeut të Artit Bashkëkohor të Izraelit, i cili prej 50 ditësh është kthyer në simbol të përpjekjes për lirimin e pengjeve.
Me sytë plot emocion për rikthimin e ekipit të parë dhe agoni për njerëzit e tyre, ata presin momentin kur do të shohin autobusin të hyjë në Izrael nga vendkalimi Kerem Shalom.
Ofri Levi ka qenë në shesh që në ditën e parë të luftës. Ai largohet për disa orë gjatë natës dhe kthehet përsëri në mëngjes. Hamasi mban peng vëllanë, gruan dhe dy fëmijët e tyre.
Prej 50 ditësh që i kanë tërhequr zvarrë në Gaza po jetojmë një makth”, tha ai.
Ky makth është i komplikuar sepse Ofri nuk e ka idenë se të dashurit e saj janë gjallë. “Fëmijët dhe nëna e tyre mund të lirohen edhe pse nuk janë në listë tani, por çfarë do të ndodhë me vëllain tim dhe ata që janë ende në Gaza?” tha i shqetësuar ai ndërsa përpiqet të mbajë emocionet e saj mes trishtimit, ankthit dhe zemërimit.
Trauma psikologjike
“I vetmi rast i regjistruar i ngjashëm me atë me të cilin po trajtojmë tani është rrëmbimi i vajzave nga Boko Haram” sipas Dr. Ronnie Berger, psikolog dhe profesor në Universitetin Ben Gurion.
Rikthimi i fëmijëve në jetën e përditshme dhe trajtimi i traumës psikologjike do të varet nga shumë faktorë, tha ai.
“Ne ende nuk kemi informacion të mjaftueshëm se çfarë kanë përjetuar këta fëmijë. Ne e dimë se pengjet gjatë transportit të tyre në Gaza janë rrahur dhe kanë qenë dëshmitarë të torturave dhe vrasjeve.
Por ne nuk kemi një pasqyrë të plotë të asaj që ata përjetuan. E njëjta gjë gjatë qëndrimit të tyre si peng.
A ishin të gjithë bashkë në të njëjtën hapësirë? A dëgjuan të qara dhe britma? A panë ata njerëz duke u torturuar apo vrarë?
A kishin ushqim apo lodra? Të gjitha këto parametra do të gjykojnë procesin e rikthimit të tyre.”
“Është e ditur që shpirti i tyre është plagosur nga tmerri. E pamë edhe në fytyrat e nënave që mbanin në krahë fëmijët e tyre.
Ata kurrë nuk do ta harrojnë këtë imazh”,tha Berker.
“Por gjëja më e keqe është zakoni. Zakoni i të qënit peng. Ju humbisni të gjithë ndjenjën e natyrës njerëzore.
Dhe nëse fëmijët e vegjël nuk mund të perceptonin saktësisht se çfarë po ndodhte, nënat ishin plotësisht të vetëdijshme. Dhe ajo që kemi vënë re është se ata ndihen në faj. Nëse ata kujdeseshin për fëmijët e tyre dhe bënin çmos për t’i mbajtur ata të sigurt.
Trauma e pengjeve dhe familjeve të tyre do të mbetet një plagë e hapur për shoqërinë izraelite dhe ne nuk presim që ajo të shërohet”.
/abcnews.al
