Nga Peter Franklin, Unherd
Lajmi se një zyrtar britanik është arrestuar me dyshimin se ka spiunuar për Kinën ka qenë tronditës megjithëse sigurisht jo një surprizë. Është në natyrën e fuqive rivale që të spiunojnë njëri-tjetrin.
Thënë në këtë mënyrë, nuk ka gjasa që të ketë ndonjë spiun britanik në Pekin.
Në fund të fundit, cila do të ishte qëllimi?
Nëse ka një gjë më të keqe se një shtet njëpartiak, ai është një shtet me një lidër të vetëm, veçanërisht nëse ai njeri është një si Xi Jinping. Sipas një raporti në Ëall Street Journal, “centralizimi i pushtetit të Xi po vonon përgjigjen e vendit ndaj ngadalësimit të tij më të keq ekonomik në vite.
Zyrtarët janë veçanërisht të shqetësuar për tregun e pronave. Në fakt, ajo që po shohim në Kinë nuk është një rënie e zakonshme e ekonomisë.
Kina mund të jetë një shtet komunist, por kjo nuk e bën atë imun ndaj disa realiteteve.
Si të tilla, pasoja të rënda po shpalosen, si kolapsi i investimeve perëndimore. Thjesht shikoni grafikun e mëposhtëm, nga Axios, i cili tregon rritjen dhe rënien e obligacioneve të pronave kineze në dollarë (dmth. një mënyrë për të huajt për të investuar në tregun e pronave dikur në lulëzim të Kinës).
Me vlerë mbi 150 miliardë dollarë vetëm disa vjet më parë, vlera e tyre ka rënë që atëherë në 33.8 miliardë dollarë. Nëse presidenti Xi insiston në bllokimin e reformave të nevojshme, atëherë gjërat do të shkojnë keq e më keq, raporton abcnews.al.
Sa më keq është vështirë të thuhet. Për të marrë hua nga verdikti i supozuar i Zhou Enlai mbi Revolucionin Francez, është shumë herët për të thënë. Megjithatë, ne nuk mund ta marrim si të mirëqenë stabilitetin ekonomik të Kinës.
Një vend që papritmas ndalon së publikuari statistikat e tij të tmerrshme të papunësisë tek të rinjtë, nuk është për tu besuar. Edhe nëse e hedhim poshtë mundësinë e luftës me Tajvanin ose ndonjë pikë tjetër të ndezur, Perëndimi duhet të ndalojë së vënë bast të ardhmen e vet ekonomike mbi kompetencën e vazhdueshme të Partisë Komuniste Kineze.
Në samitin e fundjavës së G20 në Indi, Giorgia Meloni sinjalizoi synimin e saj për të tërhequr Italinë nga Iniciativa e Kinës “Një brez dhe një rrugë”.
Ky është një shembull për liderët e tjerë perëndimorë, të cilët duhet të bëjnë më shumë për të shkëputur ekonomitë e tyre nga rrjeti global i zinxhirëve të furnizimit të kontrolluar nga Pekini.
Zbulimi i fundit i asaj që mund të jetë depozitimi më i madh i litiumit në botë, në Shtetet e Bashkuara, duhet të shërbejë si frymëzim i mëtejshëm. Litiumi është jetik për të ardhmen e teknologjisë së lartë dhe kështu ky është vetëm një lloj mundësie për të shfrytëzuar sa më shumë.
Në të vërtetë, kombet e Perëndimit duhet të punojnë së bashku për të ndërtuar sigurinë tonë kolektive ekonomike. Kjo nuk do të thotë se ne nuk duhet të përpiqemi për marrëdhënie miqësore me Kinën; por do të thotë t’i japim fund varësisë nga një armik i mundshëm.
/abcnews.al
