Ai mund të jetë në dekadën e tij të pestë, por rikthimi i fundit i Zlatan Ibrahimovic me një gol kundër Udineses dhe një postim festiv në Instagram tregon se sulmuesi suedez është ende në krye. Sekreti i tij, siç tregon ai në autobiografinë e tij me titullin, “Adrenalina”, ajo që e bëri të hakmerrej për gjithë varfërinë e fëmijërisë së tij, për prindërit e tij emigrantë, babanë dhe nënën boshnjake, për geton ku u rrit i detyruar të vidhte biçikleta dhe rroba dhe për racizmin që përjetoi në një moshë të re.
Adrenalina është, siç rrëfen Zlatan, ajo që e shtyn të durojë luftimet e ashpra në fushë, konfliktet e brendshme dhe gjithashtu të vazhdojë edhe më shumë përpara se të dorëzohet. Ibrahimoviç në këtë autobiografi zbulon jo vetëm të gjithë sfondin e rritjes së tij, frikën dhe synimet e tij më të mira, por edhe njohjen e tij me partneren e tij prej shumë kohësh, transferimin nga Ajax te Juventus, tek Inter e Barcelona, nga Amerika e deri te rikthimi në Milano.
Ndër të tjera, Zlatan tregon shumë për marrëdhënien e tij të ngushtë me agjentin e tij të ndjerë, Mino Raiol, i cili u nda nga jeta vitin e kaluar, për momentet shumë të këqija që ka përjetuar te PSG dhe për grindjen e tij të madhe me francezët, të cilët i quajti arrogantë. Megjithatë, hidhërimin më të madh e shpreh ndaj Manchester United dhe anglezëve. Janë ata që ai akuzon më së shumti për racizëm, por edhe për koprraci të pafalshme, duke thënë se drejtuesit e ekipit të tij nuki paguan një pije që kushtonte një paund e që e mori nga friogriferi i hotelit ku po qëndronte ekipi.
Ndryshe nga futbollistet e tjerë që duan të duken më modestë dhe më të matur duke shfaqur pasurinë, Ibra pranon se privimi i fëmijërisë e bëri atë të ndiqte një jetë të rehatshme financiare dhe një dashuri për luksin. Megjithatë, ai pranon se ka humbur shumë para në investime të këqija si blerja e pronave të paluajtshme në Trump Toëer, por edhe se shpenzon shumë para për transportin e tij me automjete të shtrenjta.
Ai gjithashtu pranon se udhëton me avionin e tij personal sepse nuk i pëlqen zhurma dhe nuk e fsheh dobësinë e tij për shpejtësinë dhe makinat luksoze si Porche. Në fakt Porche më të shtrenjtë që ka blerë ndonjëherë, një model të limituar të vështirë për t’u gjetur. Ibra ishte në fund të fundit një nga lojtarët e parë që Raiola mori përsipër, duke arritur të mbyllte transferimin e tij nga Ajax te Juve në një takim sekret në aeroportin e Monaco ku u mbajt çmimi i madh i Formula 1, në 2004.
Raiola ishte i vetmi që toleroi shpërthimet dhe natyrën e inatosur të suedezit, një tipar të cilin Zlatan nuk e mohon në librin e tij. Ai thjesht pohon se përpiqet të jetë i drejtë, duke treguar respekt për shokët e skuadrës, por duke mos mohuar se nuk i harroi kurrë të gjithë ata që ishin përpjekur ta dëmtonin dhe se gjithmonë ia kthente në të njëjtën monedhë. Ashtu siç ndodhi me Materazzin, që e pranoi se e goditi fortë në nëntor të vitit 2010 kur Milan po ndeshej me Interin.
Në jetën e ndryshueshme të Zlatan, e cila është shoqëruar me disa transferime, konflikte dhe momente epike brenda dhe jashtë fushës, ai thotë se konstantja e tij është një gjë, familja e tij. Ai pranon se mbështetja e shtëpisë është gruaja e tij Helena. Është jajo që kujdeset për fëmijët, për punët praktike dhe gjithashtu për shtëpinë në Suedi.
Një nga kapitujt më tronditës të librit është kalimi nga Parisi, i cili nuk ka asnjë lidhje me grupin aktual të pasurisë që ne të gjithë imagjinojmë. Ndoshta kjo është edhe arsyeja e marrëdhënies së keqe që ai zhvilloi që atëherë, e cila vazhdon ende, me francezët.
“Shkoj në Paris dhe gjej ferrin. Mos e imagjinoni grupin më të lartë, të pasur dhe të organizuar të sotëm. Së pari, një djalë më jep një çantë të madhe dhe më shpjegon: “Këtu janë gjërat për garat për të gjithë sezonin. Duhet ta kesh atë në çdo ndeshje me vete”. “Burrë, nuk u morëm vesh”, ia kthej unë. “Unë nuk do të mbaj asgjë. Ju në çdo ndeshje dhe në çdo stërvitje do të më sillni në dhomat e zhveshjes të sapo larë, të hekurosur dhe të parfumuar fanellën dhe pantallonat e shkurtra që do të vesh”. Kishte tre kujdestarë dhe tre terapistë fizikë për 25 lojtarë.
Fushat e stërvitjes ishin të tmerrshme. Në disa vende bari ishte aq i keq saqë na u desh të kalonim në artificial. “Çfarë do për nesër, mish apo peshk?” më pyet kuzhinieri. “Nuk e di, do ta them nesër.” “Duhet ta thoni tani, sepse kështu do të fillojmë përgatitjet nga sonte”. E shikoj me habi: “Duhet të kem ushqim të sapo gatuar. Nëse nuk përgatitem aq mirë sa mundem, nuk do të jem në gjendje të performoj sa më mirë. E kuptove;”. Për dikë që vinte nga një ekip i organizuar si Milani ishte një makth. Kushdo që luan sot në Paris, nuk mund ta imagjinojë se si ishte në fillim. Kisha probleme edhe për të gjetur një shtëpi të duhur. Ose ishin shumë të vogla ose nuk kishin të drejtë. Në fillim qëndruam në një hotel të veçantë.
Luksoze, e shtrenjtë, por ato ishin problemet e Paris Saint-Germain-it, jo të miat. Shtëpia e zgjedhur ishte një nga kushtet që kisha vënë në kontratë. Kim Kardashian dhe Kanye Ëest kanë qëndruar në atë hotel. Sa herë dilja, gjeja përballë dyzet paparacët dhe kjo nuk më pëlqente aspak. Pastaj shkuam në një apartament afër Champs Elysees, por ishte një zonë e zhurmshme dhe e ngarkuar. Pas orës 20:00 pati një epidemoni. Më në fund, gjeta një shtëpi që sapo ishte rinovuar, në zonën e Harkut të Triomfit, pranë rrugës Victor Hugo, në një zonë shumë të qetë dhe kaluam bukur atje. Më vunë në dispozicion tre apartamente: një për mua, një për të ftuarit dhe një për Dario, terapistin tim fizik.
Në skuadër kisha bashkëlojtarë italianë, si Verratti dhe Sirigu, dhe të tjerë që kishin luajtur në ekipin e parë italian, si Pastore, Lavezzi dhe Thiago Silva, kështu që ne flisnim shumë italisht, edhe nëse kjo i mërzitte francezët. Më duhet të pranoj që Leonardo ishte i mirë. Në një vit ai kishte ndërtuar një ekip që luante shumë mirë, që kishte frikë. Mendimi im i fundit para se të largohesha nga Parisi pas katër vitesh ishte: Ata do të fitojnë Ligën e Kampionëve një ditë. Ata nuk do të ndalen derisa të sjellin kupën në dhomën e zhveshjes. Kam vendosur të largohem në gjysmëfinale kundër Manchester Cityt sezonin e kaluar. Nuk ishte një lojë si të tjerat. Për t’u siguruar që të mos ketë keqkuptime, vetë presidenti Nasser erdhi për të na sqaruar në dhomën e zhveshjes para ndeshjes në Paris.
Ishte një derbi familjar, një pastrim hesapesh mes emirëve dhe sheikëve, Emiratet e Bashkuara Arabe, pronarët e Manchester Cityt, kundër Katarit, si pronar i Parisit, një përplasje mes superfuqive. Hyj në fushë dhe pothuajse menjëherë humbas një penallti, pastaj, gjithmonë në 0-0, humbas një gol të lehtë nga pasimi i Thiago Motta-s. Shënoj 1-1 dhe në 2-1 gjej traversën: ajo goditje mund të kishte përfunduar lojën. Përfundon 2-1. Në ndeshjen e dytë, një gol i De Bruyne na eliminon. Mino, që sheh gjithmonë më mirë, më thotë: “Këtu mbaruam. Duhet te ikim. Ata nuk do të rinovojnë kontratën”. Edhe unë: “Çfarë po thua? Unë kam marrëdhënie të shkëlqyera me të gjithë. Do të flas me presidentin dhe nuk do të ketë asnjë problem. Ju do të shihni. Qetësohu”. Takova Naserin, i cili fillon t’i shtrembërojë fjalët e tij çuditërisht dhe bën një mori justifikimesh: ju jeni këtu katër vjet, katër vjet janë shumë dhe bla bla bla. E ndërpres: “President, ta lëmë me kaq.
Është ose po ose jo”. Më pas më shpjegon: “Ne po kërkojmë një brez të ri futbollistësh. Duhet të rinovojmë ekipin”. Mino i kishte kuptuar të gjitha paraprakisht, si gjithmonë. Mund të kishte pasur një plan më të madh që do të kishte funksionuar pavarësisht rezultateve, por unë ende mendoj se penalltia që humba kundër Cityt e ndryshoi të gjithë historinë. Isha pa kontratë. Nuk dija ku të shkoja. Pastaj gjithçka ndodhi papritur. Mourinho shkon te Manchester United dhe më thërret: “Eja me mua”. Veç se situata është shumë konfuze. Jose firmos, pastaj lufton me ekipin.
Kontrata ime shkon përpara dhe me radhë me Anglinë dhe nuk do të zhbllokohet. Më thonë të pres nja dy ditë dhe më pas shkoj në Monte Karlo me Minon. Plani është të fillojë për Manchesterin nga principata. Por kalon një javë dhe nuk kam asnjë lajm. “Mino, mjaft. Jam lodhur nga kjo histori”. Dhe ai: “Durim. Duhet të jesh i durueshëm, Zlatan”. Po, sigurisht, jini të durueshëm. Por ku mund ta gjej? Unë në fakt shkoj në Instagram dhe shkruaj: ‘Ekipi im i ardhshëm do të jetë Manchester United’./ h.ll/abcnews.al
