Ardhja në pushtet e Napoleon Bonapartit shënoi fundin e Revolucionit Francez. Qeveria e tij autokratike i dha fund përpjekjeve për rritjen e demokracisë që kishin tronditur vendin për një dekadë.
Situata ishte tmerrësisht ironike. Napoleoni nuk do të mund të fuqizohej kurrë pa revolucionin që ai shkatërroi.
Ndryshimet në klasën e oficerëve
Dy ndryshime të mëdha ndodhën në ushtrinë franceze falë revolucionit që filloi në 1789. E para prej tyre, dhe më e rëndësishmja për Napoleonin, ishte një transformim në klasën e oficerëve.
Ushtria franceze e Regjimit Ancién – qeveria para-revolucionare ishte thellësisht tradicionale. Që nga perandoria Franke e Karlit të Madh në shekullin e 8-të, ajo ishte udhëhequr nga një elitë aristokratike. Ata madje e forcuan ushtrinë me 1789 trupa shtesë, raporton abcnews.al.
Për shkak se pothuajse të gjithë oficerët ishin me prejardhje aristokratike, shumë prej tyre kundërshtuan transformimet e revolucionit. Fatlumët ikën jashtë shtetit, duke gjetur punë në ushtritë e kombeve të tjera europiane dhe duke komplotuar kthimin e tyre.
Të pafatët u ekzekutuan në spastrimet revolucionare. Humbja e kaq shumë oficerëve krijoi një zbrazëti në ushtri, në të cilën mund të fuqizoheshin njerëz me prejardhje të vogël si Napoleoni.
Ndryshimet në trupa
Pas revolucionit, Franca shpejt hyri në luftë me shumë nga fqinjët e saj. Kjo ndodhi për arsye të ndryshme– frikë nga parimet revolucionare në elitën europiane; një dëshirë franceze për të përhapur ato parime; oportunizmi, ndërsa vendet e tjera u përpoqën të përfitonin nga trazirat e Francës; dhe manovra të gjata politike në kontinent.
Duke luftuar me gjysmën e Europës, francezët prezantuan rekrutimin e parë ushtarak. Së bashku me vullnetarët e përkushtuar ndaj çështjes revolucionare kombëtare, kjo krijoi një lloj të ri ushtrie. Trupat ishin të hapur ndaj ideve të reja dhe frymëzimeve të reja. Në një kohë paqëndrueshmërie, ata ishin gati të bashkoheshin me një udhëheqës që do t’u siguronte atyre lavdi dhe siguri, raporton abcnews.al.
Ai lider ishte Napoleoni.
Lufta kundërrevolucionare
Jo të gjithë në Francë ranë dakord me revolucionin dhe qeveria e re luftoi kundër forcave kundër-revolucionare në pjesët konservatore të vendit. Këtu Napoleoni provoi për herë të parë aftësinë e tij si komandant.
Në krye të artilerisë franceze në Rrethimin e Toulon në korrik 1793, ai zbatoi një plan për të marrë në kontroll qytetin. Duke udhëhequr një sulm kundër pozicioneve të armikut, ai u plagos në këmbë, por plani i tij vazhdoi të ndiqej nga të tjerët. Shkathtësia e tij taktike dhe heroizmi në Toulon i dha atij famë dhe miq me ndikim.
Ai dëshmoi më tej kredencialet e tij revolucionare në tetor 1795. Napoleoni arriti të mposhte kundër-revolucionarët.
1400 vdiqën dhe të tjerët u larguan.
Fushata italiane
Një front i rëndësishëm në luftërat revolucionare ishte Italia. Një luftë e gjatë midis Francës dhe Austrisë.
Fushata italiane u shijua dukshëm nga Revolucioni Francez dhe Napoleoni përdori mjete revolucionare për ta bërë atë të suksesshëm. Ai krijoi republika të pavarura italiane si një shenjë e kauzës revolucionare, një mënyrë për të fituar besnikërinë e vendasve dhe një goditje për austriakët, raporton abcnews.al.
Kjo fushatë ishte gjithashtu pika kyçe në të cilën Napoleoni tregoi aftësinë e tij të vërtetë në përdorimin e ushtrisë revolucionare dhe trupës së saj gjithnjë e më profesionale të oficerëve. Ai vazhdimisht manovroi italianët, duke përdorur përqendrimin e forcës për t’i mundur ata me një ushtri më të vogël.
Ushtria e tij fitoi 18 beteja, duke kapur 150,000 të burgosur.
Grushtet e shtetit
Ndërsa luftërat vërtetuan aftësitë e Napoleonit si lider, ishte politika e brendshme ajo që i dha atij mundësinë për të mbajtur pushtetin.
Revolucioni nuk krijoi një qeveri të vetme, të qëndrueshme që do të sundonte në vend të Mbretit. Në vend të kësaj, ajo krijoi një sërë sistemesh dhe liderësh të ndryshëm, ndërsa fraksionet luftuan për kontrollin e vendit. Grushtet e shtetit – të dhunshme dhe pa gjak, të suksesshme dhe të pasuksesshme – u bënë pjesë e rregullt e politikës franceze.
Në këtë atmosferë, politikanët dinakë ishin në kërkim të grushtit të shtetit të ardhshëm, ose po komplotonin të tyren. Kështu erdhi në pushtet Napoleoni si Konsull i Parë. Pasi fitoi lavdinë duke udhëhequr ushtrinë, ai u kthye në Paris në 1799 nga një fushatë e dështuar egjiptiane, por ishte ende një hero kombëtar, raporton abcnews.al.
Me një grup politikanësh të tjerë – duke përfshirë Talleyrand, një nga pragmatistët më famëkeq dhe të mbijetuarit politikë të periudhës ai mori kontrollin e vendit në grushtin e shtetit të 18 Brumaire.
Karriera e Lucien Bonaparte
Familja e Napoleonit mbahet mend kryesisht si figura politike, të vendosura në krye të shteteve europiane që ai pushtoi. Por vëllai i tij Lucien ishte një politikan më vete. Ashtu si Napoleoni, ngritja e Lucienit u bë e mundur nga revolucioni.
Duke udhëtuar në Paris për të marrë pjesë në politikën emocionuese të vitit 1789, ai u bë një anëtar i shquar i Klubit Jakobin, një shtëpi me ndikim të politikanëve radikalë. Ai u bë president i Këshillit të Pesëqindëshit, dhoma e ulët e legjislaturës franceze nga 1795 deri në 1799.
Mashtrimi, guximi dhe aftësitë e Lucien-it ishin kryesore qendrore për grushtin e shtetit të 18 Brumaire, në të cilin ai ishte një nga komplotistët kryesorë. Pas grushtit të shtetit, Lucien siguroi që Napoleoni të mos ishte vetëm një nga disa konsuj, por të votohej Konsulli i Parë, një pozicion udhëheqës që e bëri atë sundimtar efektiv të Francës.
Revolucioni fuqizoi vëllezërit Napoleon. Ata nga ana e tyre e shkatërruan atë.
/abcnews.al
