Historia e një tridhjetë e pesë vjeçari, një nga mjekët shqiptarë që shkuan në ndihmë të kolegëve italian, u ditët e fundit nga gazeta “La Repubblica”.
Mjeku shprehet se “megjithëse ai e dinte që COVID-19 mund ta kishte infektuar, ai përsëri shkoi në Itali”.
“Kam pasur një zënkë me gruan time, e cila nuk donte që unë të merrja pjesë në këtë mision, ndërsa prindërve të mi nuk u thashë asgjë sepse ata do të shqetësoheshin”, thotë kirurgu i lindur në Tiranë, një nga 30 mjekët e dërguar nga Qeveria shqiptare në Lombardi në fund të marsit.
Gazeta më pas i referohet një deklarate të kryeministrit Rama dhe thotë se Shqipëria “e vogël” vrapoi për të shpëtuar Italinë.
Sa i përket fjalëve të Ramës, gazeta përmend: “ne nuk jemi të pasur, por as nuk jemi pa kujtesë dhe nuk do të harrojmë kush na ka ndihmuar”.
U nis në Romë, i transferuar më pas me aeroplan ushtarak në Verona dhe prej andej në spitalin në Brescia, Ermali e përshkruan situatën si vijon:
“Kur mbërrita në njësinë e kujdesit intensiv kishte 60 shtretër, të gjithë të okupuar. Dy ose tre pacientë vdisnin çdo ditë. Pulmonologu italian, ekipit të të cilit unë iu bashkova, kishte rezultuar pozitiv disa orë pas mbërritjes time, megjithëse ai gjithnjë kishte mbajtur veshur maskën. Atëherë kuptova se sa i fshehtë ishte koronavirusi dhe fillova të shqetësohesha. Duke u nisur nga Tirana, mendova se gjatë qëndrimit në Itali do të hiqja dorë nga pirja e duhanit, por, që nga dita e parë, dyfishova numrin e cigareve ”, shprehet Ermali.
Ermal thotë se para se të nisej për në Itali ai e kishte parë situatën në TV, por realiteti në fakt ishte krejt ndryshe.
“Asnjë lajm në televizion nuk mund të përçonte atmosferën që ndjehej në repartet e spitalit. Pas disa ditësh, fillova të mësohesha me të dhe arrita të menaxhoja stresin”, shton ai.
Mjeku shqiptar thotë se mikpritja e kolegëve të tij italianë ka qenë e jashtëzakonshme, pasi ata e kanë mirëpritur bujarisht.
“Për sa më përkiste mua, u përpoqa të isha sa më i dobishëm, për shembull tregohesha i disponueshëm për ndërrime me kolegët. Kjo për faktin se jetoja në një hotel dhe, ndryshe nga mjekët italianë, nuk kisha familje për t’u rikthyer pas punës,” thotë Ermali.
Më të gjithë pacientët Pashaj kishte krijuar marrëdhëniet më të mira.
“Ndjeva dhimbje të madhe për ata që kishin frikë se ishin braktisur nga familjet e tyre, sepse askush nuk mund të shkonte t’i shihte. Në mbrëmje telefonoja të afërmit e tyre për t’i njoftuar për shëndetin e të sëmurëve. Do ta kujtoj gjithmonë njërën prej tyre që më tha: “doktor, bëj gjithçka të mundshme për të shpëtuar babanë tim sepse dje varrosa nënën time”.
Që nga ajo tragjedi, ai rrëfen se ka mësuar shumë.
“Si mjek i ri, për herë të parë kuptova betimin e Hipokratit dhe çfarë do të thotë të ndihmosh ata që kanë nevojë, pa asnjë kusht. Kjo është arsyeja pse e konsideroj veten shumë me fat që e kam jetuar këtë përvojë “, thotë Ermali.
Pashaj deklaron gjithashtu se ai do të ruajë në kujtesën e tij autoritetin e shefit të departamentit të sëmundjes infektive, profesor Francesco Castelli, të cilin ai e përcakton “një njeri të thjeshtë dhe të përulur, pa orë ose këpucë projektuesi” dhe për të cilin të gjithë kishin një admirim të madh.
“Ai ishte një model dhe unë do të doja të dukem si ata, mbase pas 20 vjetësh”, thotë Ermali.
Ermali, megjithatë, ka një keqardhje: ditën e fundit përpara se të nisej për në Shqipëri, ai së bashku me kolegët e tjerë, u akuzuan për prishjen e qetësisë publike.
“Ishte një farsë. Tetë prej nesh ishin në një dhomë duke festuar me disa birra, për fat të mirë pas një muaji pune të lodhshme. 12 policë mbërritën në hotelin ku rrinim. Unë u prezantova si menaxher i grupit sepse isha më i moshuar dhe u thashë se; të gjithë u testuam dhe rezultuam negativ. Megjithatë policia, na raportoi për prishjen e qetësisë publike. Fatkeqësisht, nuk mbaroi këtu. Kur u kthyem në Shqipëri, përfunduam nën “linçim” për atë që ndodhi. Thuhet se ne shqiptarët gjithmonë humbasim në kohë shtesë. Kjo është ajo që na ndodhi “, përmbyll intervistën Ermal Pashaj./abcnews.al
