Nga Josie George – The Guardian
Bëj gati një vit që kur kam qenë e mbyllur ën shtëpinë time të vogël. Nuk kam shëtitur jashtë, as nuk kam udhëtuar apo shkuar në dyqane. Çdo mëngjes zgjohem në një ditë të njëjtë si dje. Zgjas dorën dhe përkëdhel macen që është gjithmonë shtirë në të djathtën time, dëgjoj zhurmën e tim biri duke zbritur nga krevati marinari. Ai do të vijë në dhomën time dhe do të futet në shtrat me mua. Do fillojmë një ditë tjetër duke folur për shkollën dhe unë për shkrimet, të gjitha të kryera kryesisht nga shtrati.
Më kujtohen, si ëndërr, dy javët e verës së kaluar kur jam ndjerë mjaft e sigurt, sepse partneri im po fluturonte nga Danimarka, pas 6 muajsh ndarje. Ai më mori me karrigen time me rrota dhe u nisëm drejt vendeve të qeta. Kam qarë nga lumturia që e pashë atë, kam qarë teksa shihja pemët e gjebërta dhe për piknikun që bëmë në tokën e ngrohtë, përsëri familjare. Kanë kaluar 6 muaj që nga ajo kohë, dhe kështu ne ulemi çdo ditë para iPad-eve, duke prekur gishtat në ekran, të hutuar dhe të buzëqeshur për të qenë akoma në këtë situatë të çuditshme, të paparashikuar, duke u dashuruar akoma më shumë, sepse distanca nuk bën asgjë për të ndalur. Jeta ime është një dhimbje, lodhje, aktivitet, të qeshura.
Para pandemisë, jeta këtu ishte pak më ndryshe, por jo shumë. Merrja skuterin dhe shkoja në qendrën e komunitetit më të afërm dhe do të ulesha e mbështetur te të moshuarit ose do të shkoja te ndonjë shoqe dhe të rrija për disa orë në divanin e saj. Në të dy vendet, do të më jepnin një filxhan çaj dhe mendoja “kjo është liri.
Por kaluan javë të gjata kur unë nuk isha mirë që të dilja nga shtëpia. Mbyllja ime personale ka qenë shumë më e gjatë, kronike dhe e vazhdueshme, njësoj si gjendja ime e keqe: një ngatërresë hutuese dhe paaftësisë e sëmundjeve që shtrihen që në fëmijërinë time. Kjo përfshin një përkeqësim të sistemit tim nervor autonom dhe shumë funksioneve të tij, informon abcnews.al.
Këtë vit të fundit, unë kam përjetuar mall, dhimbje zemre dhe lodhje, ankth, dëshpërim, të gjithë së bashku me një trup që më dhemb dhe më kufizon, e megjithatë, jam i lumtur. Ka aq shumë për të qenë të lumtur. Kam mësuar të organizoj mirë në ditët e mia. Të kem djalin në shtëpi ka qenë e lodhshme dhe e mrekullueshme; një rikuperim i diçkaje që pothuajse mendoja se do ta kisha humbur. Kjo e ka bërë mëmësinë time çuditërisht më të arritshme. E mbështes në shtëpi por mbështetja jashtë nga unë, i mungon dhe është e vështirë të realizoj.
“Jeta ime është bërë si e jotja tani”, dëgjoj të më thonë njerëzit, para se të dalin shëtitje. Më është dashur të buzëqesh për këtë gjë. Nuk mund të mos e shikoj sa e freskët dhe e re është për njerëzit kjo gjë. Është humbje kontrolli.
Tani, të gjithë njerëzit flasin për të ardhmen, për “kthimin në normalitet”. Unë ankohem për këtë. Sëmundja e gjatë më ka mësuar kurrë të mos e vendos vështrimin atje, tek “Dhe pastaj u bëra më mirë dhe jetova e lumtur përgjithmonë“. Unë kam mësuar të mos e trajtoj jetën si një dhomë pritjeje; kjo është jeta ime, tani. Në vend të kësaj, unë shikoj këtë ditë të re para meje: çfarë shprese ka në të?
Të kesh shpresë është me të vërtet diçka e mirë që të vlen sot, nesër dhe pasnesër. Të vlen pa pushim. Shpresën duhet ta krijosh vetë. Është ndryshe nga dëshira. Është aktive dhe e fuqishme, dhe plotësisht brenda kontrollit tuaj. Një ditë do të ngjitem në karrigen time me rrota, do të shkoj në klinikë dhe do të marr vaksinën antiCovid. Unë e di që është një nga shumë gjëra që unë mund të bëjë për të bekuar të ardhmen time.
Jeta ime nuk do të ndryshojë aq shumë, pasi kur të zgjohem do të jetë ashtu si një ditë më parë. Por unë kam ndryshuar. Ndjej një rezistencë të re./Përshtati nga The Guardian, e.b-abcnews.al
