By Sarah McDermott – BBC
Të rritesh me një prind që ka probleme me pijen mund të ndikojë thellësisht tek fëmijët në shumë mënyra. Fëmijët e alkoolistëve kanë më shumë të ngjarë të vuajnë nga depresioni, zënkat në shkollë dhe të përjetojnë abuzime dhe dhunë në shtëpi. Shumë prej tyre, mund të jen të prekur thellë nga alkoolizimi i prindërve të tyre dhe kur të rriten, si Becky Ellis Hamilton.
Ishte e shtunë, mbrëmje, dhe 13 vjeçarja Becky po ndihmonte nënën e saj, Pat, të bëhej gati të dilte jashtë. Ajo i kalonte fundjavat me partnerin e saj, duke e lënë Becky-n në shtëpi me gjyshen.
Në banjë, Pat u ul në kapakun e tualetit, ndërsa Becky ia vendosi me kujdes lentet e kontaktit dhe më pas i vendosi dhe një buzëkuq rozë në buzët e saj.
“Unë do t’ja bëja make up-in në çdo lloj mënyrë sepse mendoja se ishte cool. Ajo thjesht dukej bukur me të”, thotë Becky.
Pat ishte e gjatë dhe e bukur, dukej më e re se 53 vjeç, thotë Becky. “Ajo ishte optimiste atë natë, duke u përpjekur të qeshte dhe të bënte shaka me mua. Por më kujtohet se isha mërzitur me të. U ndjeva e zhgënyer. Thjesht doja t’i thoja që e dija se kishte pirë, dhe se nuk kishte moshë më të pinte.”
Por ajo nuk i tha asgjë. Dhe pasi mbaroi makijazhin, Pat puthi Becky-n dhe u largua.
Që në moshë të vogël, Becky e dinte që mamaja e saj ishte e alkoolizuar, edhe pse Pat kurrë nuk pinte para saj dhe nuk fliste kurrë për të. Ishte era që që i vinte mamasë së saj, ajo që Backey mbante mend. Aroma që dilte nga poret e dikujt, që ka pirë një natë më parë, thotë Becky.
Pat i fshihet shishet me vodka ngado, nën dyshek, midis peshqirëve në dollapin e banjës, në cisternën e tualetit. Ajo i merrte pastaj fshehurazi dhe i pinte çdo ditë. Becky gjen ndonjëherë shishet e nënës së saj, e hidhte alkoolin e dhe e mbushte shishen me ujë duke e kthyer në vendin ku e kishte gjetur. Por asnjëra prej tyre nuk foli asnjëherë për këtë gjë.
Ekzistonte një rregull i pashkruar në familjen e Becky-t për alkoolizimin e nënës së saj, nuk ia tregonte askujt.
“Nuk doja që mamaja ime të ishte në telashe. Kisha frikë nëse dikush do ta mësonte do të më largonte prej saj dhe unë e dija që mamaja ime kishte nevojë për mua. Ishte përgjegjësia ime ta mbroja atë. Nëse nuk do kishte qenë dhe gjyshja ime, nuk do ta kisha përballuar”, thotë Backey.
Ajo nuk ju besonte as miqve më të mirë, dhe po t’i ftonte në shtëpi, do të ishte gjatë fundjavës, kur mamaja e saj të mos ishte.
“Ishte një lloj taktike. Një marrëveshje që nuk ishte diskutuar, por që u shkonte për shtat të gjithëve”.
Në fakt, të vetmit njerëz me të cilët Becky fliste për alkoolizimin e nënës sa saj ishin gjyshja dhe motrat e saj nga martesa e parë e Patit, shumë më të mëdha se Becky, të cilat kishin qëndruar me babain e tyre pas ndarjes.
“Mendoj se gjyshja ishte e turpëruar, jo nga mamaja ime, por nga stigmatizimi. Askush nuk e dinte çfarë të bënte me mamanë time dhe tëherë nuk kishte mbështetje siç ka tani”, thotë Becky.
“Nëna ime ishte alkoolike dhe ishte një sekret i madh”.
Becky u mësua me sjelljen e çrregullt të Pat, nga gjetja shpesh herë duke vjellë ose pa ndjenja. Këto situata nuk ishin më të pazakonta. Ajo u mësua me zhgënjimet. Në mbrëmje ajo dhe gjyshja shkonin dhe e merrnin Patin nga dyqani i veshjeve të brendshme ku punonte dhe më pas shikonin dritat e Krishtlindjeve. Ndonjëherë, Becky e gjente veten vetëm me nënën e saj pas shkollës dhe bënte gjithçka mundej për ta mbajtur mendjen e nënës së saj larg pijes.
“Isha vazhdimisht e shqetësuar, sepse tundohej të pinte ndonjë pije. Unë isha bërë një roje, duke e kontrolluar atë gjatë gjithë natës”, thotë Becky, informon abcnews.al.
Nëse Pat do të kuptonte se nuk kishte alkool në shtëpi, ajo do t’i kërkonte Becky-t të shkonin në dyqan bashkë. Dhe ndërsa do të ktheheshin ajo do t’i thoshte: “Oh, bijë, prit pal se kam harruar të marr diçka”. Becky e dinte se bëhej fjalë për alkoolin.
Kur Pati ishte e dehur, ajo qante dhe i thoshte Becky-t se ajo thjesht donte të ishte e dashur pas gjithë gjërave të vështira që kishte kaluar. Becky ulej, dëgjonte dhe e siguronte mamanë e saj se ajo e donte. Më pas e bindte atë të shkonte në shtrat.
“Kur jetonim te gjyshja ime, unë dhe nëna ime ndanim një dhomë gjumi, kështu unë duhej të futesha në shtrat me të dhe të prisja derisa ta zinte gjumi. Atehërë unë dilja jashtë në korridor dhe i telefonoja motrës”, thotë ajo. Por nëse Pat zgjohej dhe e kuptonte që Becky nuk ishte atje, ajo do të mërzitej. “Ajo do të fillonte të qante dhe të thoshte:” Ju nuk më doni mua “, dhe” Doni të largoheni nga unë “, dhe pastaj do të më duhej të zvarritesha përsëri në shtrat dhe të filloja nga e para”, thotë Becky.
Përfundimisht, Pat do të binte në gjumë ose do të dilte jashtë. Por edhe nëse ishte vërtet vonë dhe ajo ishte e lodhur, Becky do të ndihej shumë e shqetësuar për të fjetur vetë. Kohë pas kohe ajo do të mbante një pasqyrë të vogël deri në fytyrën e mamasë së saj, vetëm për të kontrolluar që ajo ishte ende duke marrë frymë.
Në mëngjes pas një seance, ende me erë alkooli, Pat do të vepronte sikur asgjë nuk kishte ndodhur.
“Ajo do të më përqafonte nëse do ta dinte se kishte bërë diçka të gabuar, më kishte mërzitur ose diçka dramatike kishte ndodhur një natë më parë”, thotë Becky. “Kjo ishte mënyra e saj për të pranuar atë që ajo kishte bërë pa e adresuar atë. Ishte e çuditshme, të them të drejtën, ishte sikur ajo ishte një person tjetër”.
Kur ishte esëll, Pat ishte “mamaja më e mahnitshme, e përsosur”, thotë Becky, “kaq e mirë, me humor dhe argëtuese”. Dhe kishte periudha kur ajo do të bënte relativisht mirë duke shkurtuar, por pa marrë parasysh sesa stinime kishte në klinikat e rehabilitimit ose sa vullnet ajo mblodhi qëndroni larg pijeve, Pat nuk mund të dukej se i dëbonte demonët që e çuan atë në vetë-mjekim.
“Kur ishte e dehur ajo më tregonte se si ishte abuzuar që fëmijë”, thotë Becky. “Dhe ajo na tha kush ishte. Ishte dikush në familje”.
Ndonjëherë gjërat thjesht merrnin aq keq për Patin, saqë ajo përpiqej t’i jepte fund. Becky kujton të paktën tre përpjekje vetëvrasjeje ndërsa ishte duke u rritur dhe mendon se mamaja e saj kishte provuar disa herë mirë para se ajo të lindte.
Një mbrëmje, kur Becky ishte akoma e vogël, ndoshta as pesë vjeç, motrat e saj ishin duke vizituar për fundjavën dhe babai i Becky kishte dalë jashtë, informon abcnews.al.
“Nëna kishte filluar të pinte, ajo u zhduke dhe ne nuk mund ta gjenim atë, kështu që motrat e mia shkuan për të gjetur babanë tim. Pastaj mbaj mend që më vendosën në karrocën e kukullës sime, ecëm për në shtëpi në errësirë dhe duke parë një ambulancë”.
Pat u gjet përfundimisht i shtrirë në një stol parku dhe u dërgua me shpejtësi në spital. Kur ajo u lirua, askush nuk i shpjegoi Becky-t se çfarë kishte ndodhur.
Megjithëse martesa e prindërve të saj nuk kishte zgjatur gjatë dhe mamaja e saj nuk e kishte ndaluar plotësisht pirjen, në kohën që Becky ishte 13 vjeç, dukej sikur gjërat po përmirësoheshin. Pat kishte një partner të mirë dhe të ri dhe ajo nuk pinte aq shumë, ndonjëherë vetëm gjatë fundjavave, kur ishte te Brian.
“Unë kam më shumë kujtime të lumtura për të në atë periudhë kohe”, thotë Becky, “Unë mendoj se takimi me të, dikush që me të vërtetë u kujdes për të, dhe mua dhe gjyshen time, i dha asaj një arsye më shumë për të provuar.”
Në një ditë të mirë, kur ajo do të kishte arritur të mos pinte një pije, Pat do të shkruante një shënim në ditarin e saj.
“Ne nuk folëm për këtë,” thotë Becky, “por më kujtohet që e lexova dhe numërova deri në 10, dhe isha aq e lumtur që më në fund, mamaja po bëhej më mirë”
Por pastaj diçka ndryshoi. Pat filloi sërish të pinte.
Atë të shtunë në mbrëmje, pasi Becky kishte mbaruar së bërë make up-in e nënës së saj, Pat u nis për në shtëpinë e Brian. Është e mundur që ajo të ketë pirë më shumë gjatë rrugës, thotë Becky, ndërsa Brian i tha asaj ta flinte dhe doli vetëm.
Të nesërmen në mëngjes, rreth orës gjashtë ose shtatë, ra telefoni dhe Becky u zgjua nga gjyshja e saj.
“Becky! Çohu! Nëna jote ka vrarë veten,” bërtiste ajo pa pushim. “Çohu! Nëna jote ka vdekur”.
Becky vrapoi nga shtëpia, drejt Brian. Ajo ndaloi në rrugë kur pa ambulancat. Nuk kishte veshur as këpucë, ishte vetëm fustanin e saj të natës.
“Ishte si një lloj ëndrre”, thotë ajo. “Por unë e dija që kjo do të ndodhte, unë po e përgatisja veten.”
Pat kishte humbur ndjenjat në banesën e Brian dhe pësoi dështim të madh të organeve, duke vdekur në çast”, thotë Becky. Ajo kishte nivele jashtëzakonisht të larta të alkoolit në rrjedhën e saj të gjakut, dhe një mjek i regjistroi një vendim të vdekjes aksidentale.
Gazeta lokale, Scunthorpe Telegrafi, publikoi një histori rreth vdekjes së Pat, shpejt pas kësaj.
“Askush nga miqtë e mi nuk dinte diçka derisa ajo vdiq, por kjo më vendosi në një pozicion ku unë u detyrova të pranoja se kishim këtë sekret të madh që mendoja se ishte thjesht normale,” thotë Becky.
Kur ajo u kthye në shkollë, të gjithë e dinin.
“U ngacmova pak, dhe dëgjova disa shaka vërtet të tmerrshme për nënën time dhe mënyrën se si ajo vdiq, dhe njerëzit që thoshin se ishte faji im,” thotë ajo.
“Nëna ime kishte vdekur, unë kisha humbur plotësisht identitetin tim. Kjo jetë e fshehtë që kisha kaluar dhe e gjithë shtirja që kisha jetuar, ishin zhdukur. Të gjithë dinin gjithçka dhe unë thjesht nuk e dija kush isha”.
Becky thotë se kishte mungesë të mbështetjes së strukturuar nga shkolla e saj.
Vite më vonë, Becky ende po mësohet me humbjen e nënës së saj. Ajo ndihet e frustruar për “heshtjen toksike” që rrethoi si abuzimin që Pat përjetoi kur ishte fëmijë dhe alkoolizmin e saj të mëvonshëm. Por ajo nuk fajëson askënd.
Becky tani dëshiron që ajo të kishte folur me mamanë e saj ose të kërkonte ndihmë për të diku tjetër.
“Ndoshta pendimi im është që nuk e bëra,” thotë ajo. “Në atë kohë nuk guxoja sepse e kisha të programuar në mua që nëse do të flisja me të për këtë, do të përkeqësohej. Por nëse do të kisha folur me dikë jashtë rrethit familjar, mbase do të kisha pasur forca për të biseduar me të dhe biseda mund të ketë qenë gjithçka që duhej “.
Kanë kaluar afro 18 vjet që kur Pat vdiq, dhe të qenit pranë njerëzve të alkoolizuar ende e bën Becky të ndihet jo mirë, informon abcnews.al.
“Unë trembem dhe pastaj bëhem shumë kontrolluese” thotë ajo.
Ajo gjithashtu që nga nëntori i vitit të kaluar ka hequr dorë nga alkooli. Edhe pse nuk kishte qenë pijedashëse, gjithmonë kishte një frikë, se mund të përfundonte si nëna e saj.
Jo shumë kohë pasi mamaja e saj vdiq, Becky u diagnostikua me çrregullim bipolar, dhe megjithëse gjithmonë merrte ilaçe, ajo në të vërtetë nuk po kujdesej për veten e saj. Pastaj dy vjet më parë, rreth kohës së martesës së saj, ajo e kuptoi se kishte nevojë për ndihmë, si për depresionin ashtu edhe për ta lejuar atë të përpunonte traumën që kishte përjetuar ndërsa rritej.
Përmes hulumtimit të saj, ajo zbuloi organizata që mbështesin njerëzit që janë rritur me prindër alkoolikë.
“Mendova se isha personi i vetëm që gjeta shishe vodka në cisternën e tualetit derisa gjeta këtë komunitet dhe komunikova me njerëz që kanë qenë në të njëjtën pozitë,” thotë ajo.
Becky tani ka një rrjet njerëzish me të cilët mund të flasë, të cilët ndiejnë keqardhje për përvojat e saj të fëmijërisë dhe ajo ka zbuluar një qëllim të ri përmes trajnimit për të mbështetur të varurit në udhëtimet e tyre të rimëkëmbjes.
“Unë e kam gjetur veten dhe vetëbesimi im është rritur”, thotë Becky.
“Nëna ime do të kishte dashur që unë të bëja gjithçka që më bën të lumtur, dhe ajo që më bën të lumtur është të ndihmoj njerëz si ajo.”/Përshtati nga BBC, e.b-abcnews.al
