Nga Harlan Ullman, The Hill
Nëse dikush ka menduar se 36 vite në Senat, në krye të gjyqësorit dhe ministër i punëve të jashtme dhe 8 vite si nënkryetar nuk ishin përgatitje e mjaftueshme për të qenë president, veçanërisht në lidhje me sigurinë kombëtare, ky nocion u përmbys këtë javë.
Edhe kritikët konservatorë duhet të vlerësojnë Presidentit Biden për udhëtimin e suksesshëm në Cornwall, Bruksel dhe Gjenevë. Ndërsa një udhëtim nuk e transformon ose rinovon politikën e jashtme amerikane, shumë pak mund të kishin parashikuar një rezultat më të mirë.
Pavarësisht nga dallimet e qarta politike dhe ekonomike rreth Kinës, samiti i G7 rezultoi në një konsensus që kishte munguar gjatë katër viteve të fundit. Samiti i NATO-s gjithashtu ishte i suksesshëm. Por për takimin me BE-në do të nevojiten analiza të mëtejshme për të përcaktuar se çfarë u arrit, raporton abcnews.al
Më pas ishte takimi në Gjenevë mes Biden dhe Presidentit rus Vladimir Putin. Ndërsa specifikat e takimeve private (gradualisht) do të zbulohen, konferencat për shtyp të të dy presidentëve na dhanë shumë informacione.
Presidenti Biden nuk mund të ishte më i qartë në ato që diskutoi me Putin. Në një prozë të saktë dhe të qartë, Biden shpjegoi se si vlerat themelore amerikane që buronin nga njerëzit që i delegonin pushtetin qeverisë, dhe jo e kundërta, ishin forcat kryesore që motivonin filozofinë, mendimet dhe veprimet e tij si president.
Sipas pikëpamjes së Biden, përparësia kryesore e Putinit qëndronte në ruajtjen e autoritetit të qeverisë si i vetmi për të siguruar një komb të qëndrueshëm dhe kështu legjitimitetin e popullit rus, diçka që presidentët e mëparshëm amerikanë nuk e kishin kuptuar plotësisht.
Dhe Biden u tregua inteligjent në pikat që diskutoi, veçanërisht duke pyetur Putinin se si Rusia do të reagonte nëse tubacionet e saj të naftës dhe gazit siç janë ato koloniale do të ndërpriteshin.
Putin e përgëzoi Biden për atmosferën profesionale dhe pozitive të takimeve, pavarësisht dallimeve në shumë çështje. Përveç kritikës së Putinit për të drejtat e njeriut dhe shkeljeve ligjore, komenti i tij më i ashpër ishte në fund të konferencës për shtyp.
Kur u pyet për Ukrainën , Putin përmendi faktin se pushtimi i SHBA-së në Irak ishte de-stabilizues. Putin më pas tha se se pas përpjekjes për “grusht shteti” të CIA-s në Kiev , Rusia nuk kishte asnjë mundësi përveç ndërhyrjes në Ukrainë në 2014, raporton abcnews.al
Sigurisht që SHBA-të mohuan çdo përpjekje për grusht shteti. Por Moska kishte arsye për tu shqetësuar. Kjo nuk ishte një justifikim për të ndërhyrë. Por SHBA-ja nuk ishte plotësisht e pafajshme dhe incidenti sigurisht provokoi Moskën.
Takimi krijoi një model të qartë për grupet e punës mbi stabilitetin strategjik dhe kontrollin e armëve, Sirinë dhe çështje të tjera shqetësuese për të propozuar kurset e ardhshme të veprimit. Duke pasur parasysh që këto grupe do të kenë pjesëmarrës profesionistë si dhe politikë, progresi nuk përjashtohet. Dhe, siç deklaroi Presidenti Biden, “Ne do të shohim” se si funksionon kjo brenda gjashtë muajve, një përgjigje e arsyeshme.
Një fushë që mund të rezultonte joproduktive ishte integrimi i Kinës në konsideratat strategjike të NATO-s. Jo të gjithë anëtarët e NATO-s ranë dakord plotësisht. Por duke pasur parasysh një president shumë pro-aleancës, disidenca heshti.
Pasi Bashkimi Sovjetik nënkuptoi diçka, NATO filloi një zgjerim gradual të anëtarësimit pavarësisht pakënaqësisë së Rusisë. Administrata e Klintonit e përshpejtoi procesin pa iu përgjigjur pyetjes kritike se çfarë duhej të bënte me Rusinë dhe anëtarësimin e mundshëm.
Krijimi i Këshillit NATO-Rusi ishte një kompromis që nuk kënaqi asnjë nga palët. Tani me 30 anëtarë, Rusia kishte arsye të frikësohej. Kurthi i mundshëm për NATO-n po militarizon marrëdhëniet me Kinën. Ndërsa zgjerimi i NATO-s në fund të fundit ishte një nga shumë arsyet që çuan në nivelin më të ulët të marrëdhënieve me Rusinë, ekziston mundësia e përsëritjes së një gabimi të ngjashëm karshi Kinës.
NATO ka një rol të rëndësishëm në Azi. Por NATO duhet të mbështesë aleatët dhe jo një konfrontim ushtarak. Mbi të gjitha, Kina nuk është Bashkimi Sovjetik dhe nuk përbën një kërcënim të drejtpërdrejtë ushtarak për aleancën.
Sidoqoftë, Presidenti do të bënte zgjidhjen e duhur nëse do të të rivlerësonte këtë qasje ndaj Kinës për të parandaluar që ky rivalitet të dalë nga kontrolli. Por a do ta bëjë ai diçka të tillë? Përktheu Sonila Backa-abcnews.al
