Në Mars 2019, një peticion që bënte thirrje për anulimin e Nenit 50, duke anuluar kështu Brexit, mblodhi gjashtë milion nënshkrime.
Kjo tejkaloi shifrën prej 1-milion, që ishte ndoshta peticioni më i madh në historinë britanike të paraqitur në Parlament – në favor të rritjes të pensioneve për të moshuarit në korrik të vitit 1939 – dhe një peticon prej 4.5 milion personash në mbështetje të punonjësve të ndihmës së shpejtë në 1989, për shkak të pagave t ulëta.
Peticioni për të revokuar nenin 50 tejkaloi proporcionin e nënshkrimit të elektoratit në 1989: gati 13 përqind e elektoratit ra dakort, krahasuar me 10.4 përqind në 1989. Por ai ende nuk ka arritur mobilizimin e parë në 1939, kur 16 përqind e elektoratit mbështeste rritjen e pensioneve.
Para votimit universal, peticionet e hershme përfaqësonin një numër proporcionalisht më të madh të popullsisë: peticioni Chartist i vitit 1842 mblodhi nënshkrimet e një të tretës së popullsisë së rritur (3.3 milion) dhe abolicionistët deklaruan se arritën të mblidhnin 390,000 në fushatën e tyre të vitit 1792.
Ajo çfarë nuk dihet është se rreth një e dhjeta e meshkujve të rritur në Uells nënshkruan një peticion të suksesshëm prej 18,000 personash në 1689 për të shfuqizuar gjykatën ‘arbitrare’ të Uellsit .
Madhësia e peticioneve të tilla dhe aftësia e tyre për të vendosur agjenda politike, është arsyeja që historikisht, si tani, përfshirja e gjerë popullore gjykon se nënshkrimet mund të jenë të rreme.
John Oldmixon, një kritik i peticioneve gjatë periudhës së Mbretëreshës Anne, vuri në dyshim besueshmërinë dhe njohuritë e peticionit nga minatorët e minierave të kallajit.
Në përgjigje të kritikave të tilla, kritikët modernë u përpoqën të demonstrojnë kredencialet e tyre si zëra të pavarur dhe ekspertësh.
Në kontrast me praktikën moderne, ku merren vetëm emrat dhe adresat e nënshkruesve, kërkuesit e mëparshëm do të citonin profesionin ose statusin e tyre shoqëror dhe madje do të tregonin vlerën e tyre financiare ose sasinë e mallrave që ata prodhuan në një përpjekje për të shfaqur karakterin e tyre punëtor, transmeton abcnews.al
Ata i kanë kërkuar Parlamentit të mos merrte parasysh forcën e tyre në numër, por rëndësinë e tyre për shoqërinë. Në një rast, peticionet e banorëve të Edinburgut argumentuan se ata përfaqësonin ‘më shumë prona në qytet, sesa i gjithë… këshilli i bashkuar’, duke sugjeruar që deputetët duhet të favorizojnë peticionin e tyre mbi atë të magjistraturës lokale.
Nëse një peticion ka sukses, në fund të fundit është një çështje e politikanëve dhe popullit. Por ka arsye të rëndësishme kur vendosim të kryejmë një peticion përveç ndryshimit që kërkojmë në politikë. Peticionet shpesh krijojnë trashëgimi të rëndësishme politike.
Në shekujt para votimit universal, peticioni ishte një mjet i domosdoshëm për të përfaqësuar opinionin publik dhe për të nxjerrë në pah ankesat në Parlament.
Së pari, peticionet u siguruan deputetëve një ide se ku ishte i fokusuar opinioni publik. Gjatë shekullit të 18-të, oligarkia Whig uli kohëzgjatjen e zgjedhjeve të përgjithshme nga çdo tre vite nga shtatë. Miratimi i Aktit Septennial në 1715 nënkuptonte që – rreth një e pesta e elektoratit- iu kërkua të gjykonte shumë më rrallë sesa kishte qenë norma që nga 1679 dhe Revolucioni i vitit 1689.
Ky elektorat u kthye nga një kërkesë në një mjet alternativ përfaqësimi. Ashtu si Parlamenti , i zgjedhur për herë të parë në 1661 tërhoqi kritika publike se ai nuk ‘përfaqësonte shtetin e vërtetë aktual të Anglisë’ të njëjtat pretendime jopërfaqësuese u ngritën kundër shumë parlamentarrëve të shekullit të 18-të.
Kritikët argumentuan se qeveritë e tilla duhej të përfaqësonin ‘sensin e freskët të kombit’. Kjo nënkuptonte se vendimet e qeverisë do të kishin një peshë më të madhe dhe do të ishin më të lehta për t’u zbatuar.
Pavarësisht pritshmërisë se ky do të ishte një shekull i dominuar nga aristokracia dhe oligarkia, më shumë se 12,000 peticione u nënshkruan në Westminster nga 1688 deri në 1788. Disa prej tyre ishin pjesë e fushatave jashtëzakonisht të suksesshme – 212 të paraqitura nga punëtorët e përpunimit të mëndafshit dhe leshit në 1719.
Së dyti, këto peticione përfshinë mënyra të ndryshme votimi dhe ndihmuan në shtyrjen e reformës zgjedhore deri në Aktet e Reformës në 1832.
Peticioni krijoi një angazhim politik në zonat më të dobëta: qarku i Devon votoi vetëm dy herë nga 1690 në 1800, por dërgoi gati 750 peticione në të njëjtën periudhë.
Në peticion morën pjesë edhe një pjesë e popullsisë që ishte e përjashtuar nnga jeta politike: 10 përqind e të rriturve të Uellsit që nënshkruan peticionin e vitit 1689 nënshkruan me shenja, duke sugjeruar se ishin analfabetë, ndërsa 10 ose 20 përqind që nënshkruan disa peticione në vitet 1690 ishin femra, të përjashtuara nga votimi.
E treta, dhe mbase më e rëndësishmja, ishte rëndësia e peticionit te opinioni publik.
Edhe nëse nuk e arritën qëllimin e synuar, qytetarët të cilët nënshkruan peticionin i detyruan parlamentarët t’u përgjigjen pyetjeve të tyre.
Të refuzosh ose të neglizhosh këto peticione, siç e kanë cituar kolegët e shekullit të 18-të, ‘do të privonte legjislaturën nga rruga e duhur, të cilat ata mund të kishin vazhduar’.
Në epokën para sondazheve , statistikat qeveritare dhe votat universale në zgjedhje, nxorrën në pah se peticioni ishte mënyra e vetme me të cilën parlamentarët mund të fillonin të kuptonin se çfarë mendonte kombi në të vërtet dhe çfarë hapash duhet të merrnin për të fituar zemrën e popullit. s.ba/abcnews.al
