A keni emigruar ndonjëherë? Të kalosh valët e trazuara të detit me gomone mbushur plot me njerëz dhe mafia që ishte e gatshme nga momenti në moment për të qëlluar… A gjetët ushqim, punë, shtëpi në një komb tjetër?
Ne do iu tregojmë për historinë e një 17-vjeçari shqiptar në atë kohë, i cili tani prind i dy fëmijëve ka botuar edhe librin e tij të parë autobiografik.
Bëhet fjalë për Eltjon Bidën i cili ka botuar romanin “Na ishte një herë një klandestin”, prej 480 faqesh, bazuar në një histori të vërtetë, ku autori rrëfen aventurat e tij, që nga momenti që ai u largua nga Shqipëria e deri tek dy vitet e para të qëndrimit në Itali.
Eltjon Bida, ka lindur në Shqipëri më 16 Dhjetor 1977 në fshatin Bashkim me rreth 600 banorë, në rrethin e Fierit. Babai i tij ishte mësues dhe nënën e tij infermiere, ai është i dyti nga katër fëmijët, Eltjon ka në fakt dy motra dhe një vëlla. Ai ishte një nxënës i shkëlqyer në mësime dhe gjithmonë vlerësohej me nota maksimale në shkollë.
Ai e ndoqi shkollën deri në vitin e tretë të shkollës së mesme, kur u detyrua të ndërpriste studimet e tij. Në Shqipëri në atë kohë ishin vite të vështira: trazira, shkollat mbylleshin njëra pas tjetrës; jeta e përditshme ishte e vështirë, bandat plaçkitnin, rrihnin dhe rrëmbenin. Në Shkurt të vitit 1995, në moshën 17 -vjeçare, Eltjon arriti në Itali me një gome. Pas mbërritjes në Itali, ai punoi së pari në fshat për dy vjet, në Abruzzo, dhe më pas u zhvendos në Milano, ku filloi të punonte si shitës.
Më vonë, për shtatë vjet, ai ishte punonjës në një kompani mobiliesh dhe për rreth trembëdhjetë vjet ai punonte si recepsionist në hotel. Pas punës, në mbrëmje, ai gjithmonë ndiqte kurse gjuhe dhe tani flet gjashtë gjuhë. Sot ai jeton në Milano, me gruan e tij dhe dy fëmijët e tyre. Eltjon gjithmonë ka pasur një pasion të madh për të lexuar. Kohët e fundit ai publikoi librin e tij të parë, “Once upon a Time a Clandestine”, dhe versionin i këtij libri do vijë në gjuhën angleze. Ndërsa në verën ai do të publikojë edhe dy libra të tjerë.
Eltjon, libri juaj i parë?
“Le të themi kështu, libri im i parë, i cili mund të quhet një roman autobiografik, pasi ai tregon jetën time gjatë dy viteve të para pas mbërritjes në Itali. Nga titulli mund të kuptohet që kam ardhur në këtë vend pa dokumente, fshehurazi, si një klandestinë në fakt, por gjithashtu dua të them se unë nuk ndihem më i tillë. Ka shumë histori për emigracionin dhe shpesh ato janë histori të trishtuara: ata tregojnë për njerëzit e abuzuar dhe për të gjitha llojet e privimeve. Historia ime nuk është kështu. Është e tanishme, e ndryshme, e vërtetë “.
Një histori e gëzuar atëherë?
“Jo, nuk do ta përdorja termin”i gëzuar”! Flas për jetën e një klandestini, gjithashtu shkruaj për mafien, për njerëzit që rrezikuan jetën e tyre duke kaluar nga deti në një anije, ose ushqenin me çfarë të gjenin ose flinin nëpër trenat të braktisur. .. por jo vetëm: këtu do të gjeni tregime intriguese, dashuri dhe pasion”.
Për shembull?
“Unë shkruaj për një vajzë, të njohur në Abruzzo dhe se si u dashuruam. Ajo më mësoi se sa bukur është të bësh dashuri. Unë shkoja ta takoja çdo natë, duke hyrë fshehurazi nëpër dritaren e shtëpisë së saj, ndërsa prindërit e saj flinin lart. Filluam të zbulonin skenat tona seksuale. Unë tregoj historinë time nëpërmjet njerëzve që takova, përvojave dhe emocioneve të mia. Është një perspektivë ndryshe dhe për ata që nuk e dinë mund të thonë është një zbulim, por është më shumë argëtim!”
Si është jeta juaj këtu në Itali?
“Tani po do të përdorja termin “i gëzuar”. Kam një grua fantastike dhe dy fëmijë të mrekullueshëm. Gruaja ime është angleze dhe ne takuam gjashtëmbëdhjetë vjet më parë këtu në Milano. Ajo ishte mësuesja ime e anglishtes. Ju e dini, unë gjithmonë ndjek kurse në mbrëmje dhe studioj anglisht … Si e kam takuar gruan time? Unë po ju them një gjë të çuditshme, një detaj pak të njohur. Më ndodhi një ditë gjatë një mësimi në anglisht; kishte një fjalë që unë thjesht nuk e kuptoja, dhe mësuesja ime, për ta kuptuar domethënien e asaj fjale, më tha: “Imagjinoni Eltjon sikur unë jam gruaja jote”. Sapo ajo mbaroi shpjegimin, fillova të imagjinoja me veten, ajo dhe fëmijët tanë të ulur rreth një tavolinë! Ishte sikur të kisha parë familjen që ne jemi sot në një pasqyrë. Dhe kjo gjë më ndodhi më shumë se gjashtëmbëdhjetë vjet më parë. Ju nuk mund ta besoni, por që nga ai moment isha i sigurt se ajo do të ishte gruaja ime dhe hap pas hapi, duke mbajtur duart e njëri-tjetrit, kemi ardhur këtu. Ne kemi dy fëmijë të cilët tani janë 8 dhe 11 vjeç. Ata shkojnë në shkollë këtu në Milano dhe flasin shumë mirë tre gjuhë: italisht, anglisht dhe shqip. Unë jam shumë krenar për ta”.
Si mbijetove në Caritas?
“Para së gjithash, mendoj se secili prej nesh duhet të bëjë mirë dhe së dyti, e vlerësoj shumë ndihmën që më kanë dhënë në Caritas. Një emigrant, për shembull, duke e gjetur veten në mes të asgjësë dhe madje nuk ka as për të ngrënë, mund të marrë një rrugë të keqe dhe të vjedhë. Pastaj për mua, vëllai im dhe miqtë tanë, ishin me të vërtetë një ndihmë konkrete: prej tyre ushqehesha në mëngjes edhe pse gjatë ditës mund të rrija pa ngrënë”, raporton primapaginanews.it.
Çfarë prisnin nga libri juaj?
“Shpresoj se ky libër mund të jetë një dritare mbi realitetin, një ndryshim perspektivash edhe i dobishëm për ata emigrantë që e shohin Italinë si një eldorado ku gjithçka merret si e mirëqenë dhe pothuajse i detyrohet një shteti që merr përgjegjësinë për jetën dhe nevojat tuaja . Nuk është kështu dhe sinqerisht unë nuk mendoj se do të ishte e drejtë të ishte kështu. Kur shkrova librin, qëllimi ishte shumë thjesht të tregoja atë që kisha jetuar, përvojën time të jetës, por duke lexuar del se qëllimi është të arrihet një jetë paqësore, kjo mund të ndodhë vetëm me angazhimin e përditshëm, duke punuar dhe duke respektuar njerëzit”./abcnews.al
