Ndryshimi nuk është i lehtë. Pavarësisht nga qëllimi ynë, nëse është të mbajmë formë ose të vendosim një rutinë të mirëqenies, apo edhe t’i japim fund një marrëdhënieje jofunksionale, është e natyrshme të përjetojmë një rezistencë të caktuar ndaj ndryshimit.
Le ta pranojmë, ne jemi të ngurtë! Presim që realiteti të na përshtatet dhe jo anasjelltas. Megjithatë, një shkallë e mirë fleksibiliteti do të na lejonte të përfitonim nga çdo mjedis. Fleksibiliteti është çelësi për një jetë të lumtur, marrëdhënie të kënaqshme, gjumë të mirë dhe pak stres. Sa më i ngurtë të jetë, aq më i mbyllur, ngurrues për të ndryshuar, hezitues për të pranuar këndvështrimin e të tjerëve, skeptik ndaj të gjithëve, i zhgënjyer dhe paragjykuar.
Koha dhe veprimi, dy gjërat e domosdoshme
Në praktikën e përditshme, për t’u marrë me një ndryshim, përpiquni të merrni parasysh vetëm dy faktorë: kohën dhe veprimin. Veprimi shpesh mbështetet nga modele të zakonshme të sjelljes, reagime që tani janë bërë automatike. Ndryshimi bëhet i vështirë pikërisht sepse udhëhiqemi nga një mekanizëm pothuajse automatik . Nuk është frika nga ndryshimi që na paralizon dhe na ngec, por janë përgjigjet tona të mësuara automatike.
Për këtë është faktori kohë. Kur ndiejmë se një emocion ose një impuls po na sulmon, na duhet kohë për të reflektuar. Këtu bëhet thelbësore të ngadalësoni ritmin , të shtyni riveprimin, të reflektoni dhe transformoni atë reagim automatik në veprimin e konsideruar dhe të dëshiruar. Shumë njerëz të zemëruar kanë mësuar një model zemërimi.
Skenari është gjithmonë i njëjtë: ka një stimul të jashtëm, rritet vëllimi i zemërimit dhe bashkë me të edhe tensioni emocional! Njerëzit që duam janë të lënduar. Ajo që duhet të bëjmë për të ndryshuar është t’i japim vetes kohë. Zgjeroni kohën që kalon midis stimulit të jashtëm dhe reagimit tonë. Në atë moment, ne duhet të kemi durimin të pranojmë emocionet tona, t’i pranojmë ato pa rezistencë, ndoshta të përpiqemi të kuptojmë njëri-tjetrin dhe që këtu të reflektojmë mbi riveprimin tonë të dëshiruar.
