Nga Ben Phillips, Aljazeera
Në prag të marrjes së detyrës nga Joe Biden dhe Kamala Harris në 20 Janar, debati kryesor tani është rreth ndryshimeve që do të ketë.
Duke marrë parasysh biografitë e dy udhëheqësve, disa thonë që ata paralajmërojnë transformimet e guximshme dhe të nevojshme për të trajtuar pabarazitë që kanë mbërthyer shoqërinë. Ndërsa disa të tjerë thonë, se ata nuk do të bëjnë asnjë ndryshim.
Çelësi i asaj që do të ndodhë është ajo që ne do të bëjmë, së bashku.
Mënyra se si trajtohet pabarazia nuk ka ndodhur kurrë nga udhëheqësit politikë. Ajo u fitua përmes fuqisë së njerëzve.
Arsyeja se pse ne nuk mund të mbështetemi te liderët politikë për të sjellë ndryshime nuk është për shkak se politikëbërësit janë të pakujdesshëm. Përkundrazi, çështja është që të kesh politikanë të mirë nuk është e mjaftueshme për të luftuar pabarazinë – ka shumë presione mbi ta.
Mos harroni historinë e Presidentit Lyndon Johnson që i tha Martin Luther King: “Unë e di se çfarë duhet të bëj, por ti duhet të më shtysh ta bëj”.
Politikat e famshme progresive të miratuara në SHBA në vitet 1930 deri në 1970 nuk do të kishin realizuar pa një kombinim të fuqishëm të presioneve nga sindikatat, kishat dhe grupet e tjera progresive së bashku.
Organizatori i sindikatës afro-amerikane Philip Randolph, ushtroi presion si në qeveritë e Franklin D Roosevelt ashtu edhe në ato të Kennedy-Johnson duke i kujtuar ata për fuqinë e njerëzve të organizuar.
Një ndër më të rëndësishmit se figurat e famshme të lëvizjes ishin numri i madh i organizatorëve të lëvizjes. Siç vuri në dukje aktivistja e të drejtave civile Diane Nash: “U deshën mijëra njerëz për të bërë ndryshimet që bëmë, emrat e të cilëve nuk do t’i dimë kurrë. Ata kurrë nuk do të marrin merita për sakrificat që kanë bërë, por unë i mbaj mend ata. ”
Sindikatat ishin kryesore. Unionizimi ndryshon fuqinë dhe politikat e kombeve. Në të vërtetë, nivelet e larta të taksave mbi pasurinë dhe investimet relativisht të larta në shërbimet publike për të përfituar njerëzit, u mbajtën gjallë si nga presidentët demokratë ashtu edhe nga presidentët republikanë.
Nga vitet 1990, kur shumë më pak njerëz ishin të organizuar në sindikata, të dy partitë Demokratike dhe Republikane ndoqën qasje ekonomike që ishin në shumë aspekte më pak progresive sesa ato të viteve 1950 dhe 1960.
Pra, nëse Biden dhe Harris do të jenë në krye të ndryshimeve rrënjësore që kriza e COVID-19 ka treguar, kjo nuk varet vetëm prej tyre, apo edhe nga populli.
Zgjedhjet nuk ishin fundi i procesit, por vetëm një pjesë e tyre. Nëse SHBA – dhe kombet e tjera – do të kthejnë me të vërtetë pabarazinë, do të ndodhë përmes asaj që Reverend William Barber i quan “Koalicioni Fusion”( koalicion i anëtarëve të Partisë Republikane dhe Populiste).
Askush nuk i shpëton të tjerët; njerëzit që qëndrojnë së bashku shpëtojnë veten. Mund të jetë i proces i ngadaltë dhe i ndërlikuar dhe ndonjëherë do të dështojë – por është mënyra e vetme që funksionon. King, kur u pyet pse kishte nevojë të organizohej në vend që të përqendrohej vetëm në bindje, u përgjigj: “Ne nuk kemi fituar pa presione”.
Kështu që ndërsa presim me vëmendje furgonin e ikjes që hyn në Shtëpinë e Bardhë, le të marrim frymë lirshëm, dhe të kujtojmë diçka: Shpresa nuk është mbi ne – është rreth nesh./abcnews.al
