Ngjarjet e muajve të kaluar kanë ndryshuar jetën tonë në mënyra që nuk mund t’i imagjinonim në fillim të vitit. Në janar, historianët parashikuan si me shaka se si mund të duket versioni ynë i vitit 2020: a do të ishte një përsëritje e viteve 1920 , apo do të ishte më shumë si vitet 520, 1020 ose 1620?
Ne mund të parashikojmë, por ende nuk mund ta dimë si do të jetë e vërteta, se si kjo krizë dhe ndikimi i saj afatgjatë do të ndikojnë në histori. Ka sfida personale dhe profesionale që do të duhen të përballen studentët, mësuesit dhe studiuesit; shkollat dhe universitetet po nxitojnë të përshtaten, por ka pyetje serioze se si pasiguria financiare, pabarazia sociale dhe qasja e pabarabartë në burime, do të ndikojnë në vitet që do të vijnë.
A do të ndryshojë përparësitë tona shkencore? Me siguri ne do të jemi më vigjilentë duke menduar për përvojën historike të murtajës dhe epidemive.
Pastaj është çështja e burimeve që ne përdorim. Institucionet që përdorin mënyrat digjitale do të marrin më shumë vëmendje se kurrë nga studiuesit që nuk mund të vizitojnë bibliotekat personalisht.
Kjo në vetvete mund të ndikojë në llojet e burimeve që tërheqin interesin e studiuesve. Nëse kufizimet e vazhdueshme të udhëtimit nënkuptojnë se studiuesit janë të kufizuar në zonën e tyre, a do të zgjerojnë historianët fushat e tyre të interesit, duke u bërë më të etur për të udhëtuar jashtë vendit me mendje edhe kur nuk mund të udhëtojnë me fizikisht?
Shumë njerëz kanë gjetur rehati në disa prej zanateve më të vjetra në botë – kopshtari, pjekjen e bukës etj.
Javët e bllokimit, kur nuk ishte e mundur të udhëtohej më larg se disa milje nga shtëpia, dukej se i bënte disa njerëz më të vetëdijshëm për zonën e tyre lokale, për fqinjët dhe ndryshimet e vogla të dukshme nga dita në ditë.
Ndërsa merremi me përvojën e pazakontë të izolimit, ajo që është vënë re është se shumë njerëz kanë bërë të krahasime me jetën e ankoritëve mesjetarë, ose murgjve dhe murgeshave. Megjithëse në shumë mënyra këto janë vetëm krahasime sipërfaqësore. Ekziston diçka që mund të mësojmë nga historianët: izolimi fizik nuk ka pse të kufizojë fushën e interesave tona ose lirinë e mendjes tonë.
Nga qelitë dhe manastiret e tyre, historianët mesjetarë shpesh shkruanin për atë që ne tani do ta quanim histori lokale.
Por ata gjithashtu shkruan ‘kronika botërore’ ambicioze, duke frymëzuar dhe nxitur të gjithë për të njohur historinë e civilizimit njerëzor.
Histori, që tregonin për vendet dhe popujt që nuk kishin parë kurrë, përveçse në imagjinatë. Ndoshta ky është lloji i ambicies që do të na duhet gjatë viteve të ardhshme. s.ba/abcnews.al
