Mao Ce Dun është konsideruar si lideri komunist më i ashpër që ka jetuar ndonjëherë, bazuar në numrin e viktimave për të cilat ai ishte përgjegjës. Që nga viti 1954, Mao Ce Duni ishte lideri i Republikës Popullore të Kinës, të cilën ai e drejtoi duke përdorur një sistem politik komunist ekstremist.
Ce Dun, ishte i arsimuar dhe në fakt, puna e tij e parë ishte i një drejtori në shkollën fillore Lin Changsha në vitin 1920, deri kur në 1921 ai mori pjesë në Kongresin e Parë të Komunistëve.
Komunizmi u prezantua pas luftës civile kineze të vitit 1949 kur partia politike komuniste udhëhoqi qeverinë bazuar në atë që populli i Kinës në atë kohë donte. Duke parë se sa mirë po reformohej Bashkimi Sovjetik nën një qeveri komuniste pas Luftës së Dytë Botërore, popullsia e Kinës (për shkak të popullsisë së saj masive) gjithashtu donte të ndiqte të njëjtin sistem politik, pa e ditur anën e errët të komunizmit, raporton abcnews.al.
Megjithatë, Zedong u njoh me komunizmin shumë vite përpara revolucionit. Puna me përfaqësues nga Moska për të krijuar partinë e parë politike komuniste në Kinë, bëri që ai të krijonte shumë lidhje brenda Bashkimit Sovjetik.
Fillimisht, ai ishte më i interesuar për një regjim marksist, derisa filloi të takohej me Stalinin. Ajo që dua të them me efikasitet është përdorimi i frikës për të kontrolluar një popullsi të tërë dhe për t’i bërë ata të punojnë për asgjë, por Zedong e çoi atë në një ekstrem tjetër në krahasim me mizoritë e bëra nga Stalini.
Stalini vrau qëllimisht nga 6 deri në 9 milionë qytetarë sovjetikë, shumica e të cilëve vdisnin nga lodhja për shkak të punës intensive. Ashtu si brenda të gjitha kombeve që u përpoqën të përdornin një sistem komunist, në shikim të parë dukej shumë premtues.
Duke punuar së bashku ata zbuluan skemën e vërtetë pas një stili komunizmi Stalin apo edhe Cedong, i cili nuk u zbatua kurrë për popullin” por për vetë udhëheqësit, raporton abcnews.al.
Nuk ka dyshim se komunizmi kishte bërë gjëra të mëdha për Republikën Popullore të Kinës në një afat të gjatë, por në mënyrë të pashmangshme, rreth 70 milionë viktima.
Shkaku i shumicës së viktimave ishte për shkak të punës intensive, por shumë njerëz u vranë gjithashtu për krime, duke mos besuar në komunizëm ose thjesht duke mos treguar mirënjohje ndaj Mao Ce Dunit.
Sistemi komunist i Zedong është forma përfundimtare e komunizmit që i është imponuar publikut (duke mos marrë parasysh Korenë e Veriut), jo vetëm bazuar në dëmin që i ka shkaktuar popullit të Kinës, por nga rregullat ekstreme të qeverisë, disa prej të cilave edhe sot e kësaj dite respektohen.
Ju mund të mendoni se njerëzit nuk po vriten në Kinë, por sistemi komunist brenda Kinës së sotme ende ka efekt të klasa e ulët shoqërore. Por lloji i regjimit komunist nga Mao Ce Duni ishte krejt i ndryshëm, aq sa historianët e quajtën” Maoizëm”.
Dallimi filozofik midis maoizmit dhe marksizëm-leninizmit tradicional është se klasa e ulët punëtore është pararojë revolucionare në shoqëritë para-industriale sesa në proletariatit.
Në një formë më të thjeshtuar, fokusi ishte ngritja e ekonomisë së vendit sa më shumë që të ishte e mundur, duke mos marrë shumë parasysh popullsinë apo cilësinë e jetës.
Pas ndarjes kino-sovjetike të viteve 1960, Zedong u përqendrua në zhvillimin e sistemit komunist bazuar në atë që i nevojitej Kinës në sytë e tij, në vend të qasjes marksizëm-leninizëm tnga Stalini dhe të zbatuar në periudhën e hershme të Kinës komuniste, raporton abcnews.al.
Por si vdiqën 78 milionë njerëz në sundimin e Mao Ce Dum?
Në një libër të titulluar “Tombstone: The Great Chinese Famine, 1958-1962, i shkruar nga profesori Yang Jisheng, mund të kemi një shpjegim shumë të detajuar se si rreth 36 milionë njerëz vdiqën nga uria.
Zedong donte të rriste ekonominë e Kinës sa më shpejt që të ishte e mundur, kjo nënkuptonte eksportimin e shumicës së ushqimit të prodhuar nga Kina, duke i lënë njerëzit pa ngrënë pasi i gjithë ushqimi eksportohej për fitim.
Historianët kinezë ende e përshkruajnë këtë si “tre vite fatkeqësi natyrore” (siç përmendet në libër nga ata që mbështesin komunizmin). Vetëm në vitin 1962 Zedong kuptoi se po humbte pjesën më të madhe të fuqisë punëtore dhe kjo në afat të gjatë nuk ishte fitimprurëse për ekonominë e Kinës.
Nga ana tjetër, mos mendoni se njerëzit paguheshin shumë për punë të rënda ose për çfarëdo lloj pune. Situata ishte aq e keqe sa njerëzit hanin kufomat e të tjerëve që kishin vdekur së fundmi nga uria. Ka shumë libra që flasin për urinë e madhe kineze dhe tmerret e jetuara në atë periudhë.
Pjesa tjetër e rreth 42 milionë njerëzve vdiqën nga puna intensive ose thjesht u ekzekutuan për mosrespektimin e rregullave strikte nga regjimi i Zedong.
Edhe sot ende vazhdon një debat i madh midis historianëve për mënyrën se si kanë vdekur këta 78 milion njerëz, por besohet se shumica e tyre vdiqën ose nga uria ose nga puna intensive.
/abcnews.al
