U shua nga COVID, gazetari publikon mesazhet e fundit me Koço Devolen: Duan të na shfarosin…

-Pesë vitet e fundit me Koçon rrinim po thua gjithë ditën bashkë… Në mëngjes më priste afër shtëpisë. Unë – shofer, ai – pasagjer. Më pas pinim kafe në Top Channel. Ai e shoqëronte me cigare. Në orën 14:00 hanim drekë me Filipin, Dorin dhe Devin. Kuptohet vinte edhe ndonjë VIP për… muhabet… Rrallë, shumë rrallë ama, shkonim në kazino. Kërkonim fatin, por që nuk e gjetëm kurrë.

Ky rit përsëritej çdo ditë.

Por erdhi karantina. U ndamë. Zëvendësuam bisedat me mesazhet. Një ditë më tha:

-Mitro, lexova mesazhet. Pashë qe ka shumë broçkulla, por ka edhe gjëra me bereqet, që mund të jenë pjesë e ndonjë libri. Kuptohet librat bëhen pas vdekjes. Kush do ta shkruajë? Ti apo unë?… Varet nga fati, që thonë, se është shkruar në ADN…

Unë -Koço! Kam dy orë që po vi vërdallë si pordha nëpër brekë. Dua të shkruaj, por nuk po qullos dot gjë. Më duket sikur kam rrjedhur… Është sakllam, sepse ma kujton edhe Ezmerka herë pas here.

Koço -Të gjithë kemi roitur qirjo, po nuk e kuptojmë. Do vijë një ditë që nuk do njohim as veten para pasqyrës.

Unë -Koço, jemi rreth televizorit. Në orën 19.10 te RTSH shqip

jepet “Gjyetia dy.”

Koço -E kam thënë me kohë: partia më shumë na do të vdekur se sa të

gjallë.

Unë -Nuk e ka keq. Partia sheh më gjerë, sidomos kur është në

pushtet.

Koço Këtë po bën tani “Partia” që udhëheq botën. Duan të na

shfarosin të gjithëve.

Unë -More ndonjë koqe leku? Ka një llaf që të hamë me shëndet

këtë rrogë e pastaj…me sytë nga Allahu! Bëre pazar? Unë e kam të ndaluar të zbres shkallët! Diktaturë më të ndyrë se corona nuk kam parë.

Koço -Lajme të “mira” po na jep, o qirjo. Pa lekë ikim më shpejt te të shumtit. Në të sëmës i qoftë koronavirusit dhe diktaturës. Qofshi mirë të gjithë.

Unë -Nuk është lajm nga burimi. Më shumë i prodhuar nga truri im

eksiq.

Koço -Do mbetemi si çifutët në shkretëtirë. Vitin tjetër ka rrezik të

mos marrim as pensionet. Dynjaja po bie në recension. Do

hamë njëri-tjetrin?!

Unë -A do na punojnë dhëmbët, kam merak.

Koço -Neve do na hanë të parët, qirjo. Tërë kjo luftë për shfarrosjen e

pleqve po bëhet. Ushqeu mirë që kur të të hanë të thonë: “Mbrëmë u kënaqëm. Kemi ngrënë një Mitro të zgarrës dhe një

Koço të furrës!”

Unë -Sikur t’i ndërrojmë? Mishi im, besoj, ka më shije nga furra!

Koço -Të shkon mendja se kush do të hajë ty? Unë mendoj se Berisha

nuk e pranon mishin tënd. Kur nuk të hëngri të gjallë, kur të

“kalli” deputet, nuk ka llogjikë të të pranojnë të pjekur në

tavolinë. Rama? Jo dhe jo. Kam lexur dedikimin e Ramës te libri “Kurban-i”, “Mitro, armik i dashur!” Dhe ti e di mirë: armiqtë vriten. Nuk hahen!

Unë -Po Ben Blushi?

Koço -Beni nuk të ha. Ke qenë mik i babait, Kiço Blushit. Po të të

hajë ty, do t’i duket sikur ha babain?… Kështu disa orë do

shëtisësh tavolinë më tavolinë!… Ç’na gjeti, qirje Mitro!

Karantina na budallallepsi fare. Flasim e shkruajmë gomarllëqe

si kryeministri ynë. Nga karantina e ka dhe ai që flet

hajvanllëqe… U ula të ha qirjo. Flasim nesër. Natën.

Unë -Uaa! Sa mirë të shkoi mendja. Po ha edhe unë. Më kishte dalë nga mendja.

Unë -Mirëdita! Sot harrova e hëngra dy herë mëngjes! Kam një

kërkesë: Mund të ma shtysh pjekjen në furrë? Kam dy arsye:

Së pari, ta hamë rrogën që na dha nga xhepi Filipi. Së dyti, bëra foto. Isha dobësuar. Vendosa të ha tërshërë që të majmem, sepse jo më kot hanë tërshërë kuajt. Po të piqem sot, i vendosur mbi tavolinë, ngrënësit me thika e pirunj në duar, do të thonë: Zhapë dhe si mish kau i pa tredhur, ky Mitroja?!

Unë -Si të kam Koço? Unë sikur u mësova brenda shtëpisë. Nuk e

rruaj fare… mjekrën. Kruhem për qejf me Ezmerkën. Bëj video

reklamë me nipin.

Koço -Unë mirë jam, Mitro xhani, veçse kjo karantina sikur po na

budallalleps nga pak. Rrimë në shtëpi dhe flasim përçart. E ke

edhe ti këtë përshtypje?

Unë -Shenjë e mirë. Kishte bërë një libër Flamur Bërdëllima: “Jemi

shtuar ne, budallejtë.” Të kam edhe ty si personazh, Mitro, më

tha. Kështu mua nuk ka çfarë më bën karantina. Jam në libër.

Koço -Mirë thotë kënga: “Lum si ne, e lum si ti, Shqipëri që s’ke

pleqëri.”

Unë -Ai që e ka bërë këtë këngë, ka qenë budalla. Ndryshe kënga

nuk do jetonte kaq gjatë.

Koço -Ke të drejtë, budallallëqet mbahen mend.

Unë -Shyqyr që e kemi kuptuar, pa na e thënë Filipi!

Koço -Sakllam.

Unë -Si të kam Koço djali? Më mori në telefon Filipi. Qenkam i

marrë, thashë. Por jo. Donte një punë për stërnipin e vjerrit.

Unë -Faleminderit, qirjo! Si ke qenë? Unë sot e theva robërinë. Dola

një orë nga liqeni. Të fala nga Ezmerka.

Unë -Qirjo, si je? Pyetje koti. Nuk mund të jesh sëmurë sot, që Filipi

mbush 65 vjeç.

Koço -Filipi të bëhet 100 vjeç, por unë nuk jam hiç mirë. U bë një

javë që pi koqe. Mos kam virus? Ty të kam për ndërhyrje. Ku ta

bëj tamponin?

Koço -E bëra tamponin. Dola pozitiv. Mund të flasësh me Kel Jotin,

drejtorin e spitalit? Mbase duhet të shtrohem në spital…

Koço -U shtrova. Shefja e pavjonit, Najada, më priti mirë. Por nuk e

di – spitali më duket si burg. Jam mërzitur që natën e parë.

Unë -Fola me Piperon. Do të vijë këto ditë.

Koço -Erdhi Pipero. Bëmë edhe një foto. E di çfarë më tha? “Nuk ke

asgjë. Je sëmurë se të ka ikur humori! Kërko humorin të shërohesh. Edhe nga analizat e tua, del se virusi është arratisur.” Por unë mendoj se Pipero flet si e bija e Zeqos majë thanës. Dua të dal nga spitali… Jam bërë derr… Më ka ardhur goca nga Amerika. Dua të çmallem me të… Mund ta bisedosh edhe ti me Najadën?

Unë -Fola me Najadën. Më tha se nuk është dakort që të shkosh në shtëpi. Ia bëra të ditur që ti këmbëngul. Mbase i bën mirë, i thash…

Koço nuk u përgjigj… Ky ishte mesazhi i fundit…

Djali i Koços -Do e marrim Koçon në shtëpi. Të lutem na duhen dy bobola me oksigjen.

Në shtëpi aktori i madh qëndroi disa orë. Brenda ditës u kthye në spital. U fut në intubim…