Nëse Donald Trump dëshiron ta bëjë Amerikën sërish të madhe, ai do të bënte mirë të mësonte nga “Brezi më i madh” i Amerikës.
Në vitin 1947, senatori republikan Arthur Vandenberg hoqi dorë nga qëndrimi i tij i dikurshëm izolues dhe u zotua për mbështetjen e tij për Presidentin Roosevelt ndaj tiranisë naziste dhe imperializmit japonez.
Por dypartiaku filloi të shfaqte të meta ndërsa lufta e mëvonshme koreane hyri në vitin e saj të tretë, me ankesat për Amerikën që vepron si “polic i botës”. Mospajtimet dhe debati mbi rolin e SHBA-së në çështjet botërore shkaktoi mosmarrëveshje të brendshme gjatë fazave të mëvonshme të Luftës së Vietnamit. Vietnami i Veriut u përgjigj duke përshkallëzuar luftën në Vietnamin e Jugut.
Richard Nixon u zgjodh president në vitin 1968 duke mbështetur rezistencën ndaj ekspansionizmit komunist aziatik të ndërmarrë nga John Kennedy dhe Lyndon Johnson në Indo-Kinë.
Në kohën kur ai po garonte për tu rizgjedhur në vitin 1972 kundër kandidatit kundër luftës George McGovern, shumica e amerikanëve kishin krijuar një përshtypje të qartë për Partinë Demokratike si të dobët në politikën e jashtme dhe sigurinë kombëtare, raporton abcnews.al.
Ata që besojnë se siguria kombëtare është faktori përcaktues në zgjedhjen dhe gjykimin e një presidenti, mirëpresin mbështetjen që Joe Biden i ka dhënë Ukrainës, e kufizuar, e vonuar dhe e pakënaqur, siç ka qenë në sigurimin minimal të mbijetesës së Ukrainës, por jo fitores së saj.
Sado të dobëta dhe të frikësuara nga presidenti rus Putin sado që kanë qenë politikat e Bidenit, Trump kërcënon të braktisë plotësisht mbështetjen për Ukrainën.
Ai pretendon se do t’i japë fund konfliktit “brenda 24 orëve”, që mund të nënkuptojë vetëm se ai do të ndërpresë ndihmën e SHBA-së nëse Volodymyr Zelensky pranon të shpërblejë agresionin kriminal të presidentit rus Putin duke hequr dorë nga sovraniteti mbi të paktën një pjesë të Ukrainës.
Zgjedhja e zëvendëspresidentit të Trump, JD Vance, është edhe më e keqe për fatin e Ukrainës, duke thënë në vitin 2022, javë para pushtimit të dytë të Putinit në Ukrainë, “Duhet të jem i sinqertë me ju. Nuk më intereson vërtet se çfarë ndodh me Ukrainën në një mënyrë ose në një tjetër.”
Deklarata e tij është e njejtë me deklaratën e Ron DeSantis, që të kujton Neville Chamberlain, se lufta Rusi-Ukrainë është thjesht një “mosmarrëveshje territoriale” që nuk përfshin interesat strategjike të Amerikës.
Fatkeqësisht, pikëpamja e tyre e ngushtë për atë që është në rrezikohet në Ukrainë ndahet nga një bllok republikanësh të Kongresit që ndoqën udhëzimet e Trump dhe bllokuan një paketë armësh të Ukrainës për gjashtë muaj me kosto të madhe në jetët e Ukrainës dhe ruse, dhe shkatërrimin e infrastukturës së Ukrainës.
Është një kujtesë shqetësuese e politikës së diskredituar të izolacionizmit në politikën e jashtme që inkurajoi agresorët europianë dhe aziatikë të asaj epoke të mëparshme dhe shkaktoi Luftën e Dytë Botërore.
Kuptohet, një pjesë e opozitës për të mbështetur Ukrainën nuk është izolacionizëm i pastër, por një shqetësim që largon vëmendjen dhe burimet nga sfida më e madhe ndaj interesave të SHBA-ve të paraqitura nga Kina komuniste, raporton abcnews.al.
Por ky mendim injoron realitetin se vendosmëria politike është edhe më e rëndësishme se burimet, siç e ka demonstruar populli i Ukrainës për gati tre vjet. Vullneti i lëkundur i SHBA-së dhe i Perëndimit për Ukrainën do të dërgojë një mesazh dobësie për Pekinin, Teheranin dhe Korenë e Veriut dhe do të inkurajojë lëvizjet e tyre agresive kundër Perëndimit.
Kina dhe Rusia tashmë kanë deklaruar hapur “partneritetin e tyre strategjik pa kufij” dhe kanë mbështetur ambiciet rajonale të njëra-tjetrës. Tani partneri i vogël i Pekinit, Koreja e Veriut, ka bërë një pakt të ngjashëm me Moskën.
Të dy fuqitë agresore, së bashku me Iranin, po ofrojnë mbështetje të konsiderueshme materiale dhe diplomatike për luftën e Rusisë kundër Ukrainës.
Është tepër vonë që mbështetësit të edukojnë Trump mbi realitetet morale dhe gjeopolitike të implikuara në luftën në Ukrainë.
Ekipi i sigurisë kombëtare në katër vitet e tij të para u përpoq shumë për ta bërë këtë për çështje që lidhen me Kinën dhe Tajvanin, dhe ia doli kryesisht, megjithëse Trump kishte nevojë për pak trajnim mbi aspektet tregtare të marrëdhënieve, një çështje kryesisht transaksionale që ai e kuptonte mjaft mirë, raporton abcnews.al
Tani, ai ka shtuar Tajvanin si një objektiv të problemeve të tij tregtare, duke thënë: “Ata morën pothuajse 100 për qind të industrisë sonë të çipave”.
Ai tha gjithashtu se do të ishte “shumë, shumë e vështirë” për SHBA-në të mbronte Tajvanin, duke injoruar arsyet morale dhe strategjike për ta bërë këtë.
Putin dhe Xi Jinping dhe aleatët e tyre antiperëndimorë iranianë dhe koreano-veriorë me siguri do të mirëpresin një kthim të Trump në Shtëpinë e Bardhë.
Por miqtë dhe aleatët e Amerikës në mbarë botën kanë arsye për t’u shqetësuar për një politikë të jashtme Trump-Vance.
Pas atentatit të dështuar kundër tij, Trump pati një mundësi unike, madje historike, për të bashkuar vendin në fjalimin e tij në Konventën Republikane. Në vend të kësaj, ai dyfishoi retorikën e tij përçarëse dhe zgjodhi Vance, krejt e kundërta e modelit Vandenberg të unitetit dypartiak kundër kërcënimeve të huaja.
Trump duhet të tërheqë kandidaturën e tij tani që Biden, arsyeja e tij që kishte kandiduar e ka bërë këtë. Nëse ai nuk e bën këtë, ka mjaft kohë që Nikki Haley ose një republikane tjetër mesatarisht konservatore të nisë një fushatë kombëtare.
Nuk ka pasur kurrë një shans më të mirë për të pasur sukses.
/abcnews.al
