Përktheu Sonila Backa-abcnews.al
Është shënuar një vit nga fillimi i luftës Rusi-Ukrainë. Mijëra persona kanë humbur jetën përfshirë ushtarë dhe civilë apo edhe fëmijë. Miliona janë zhvendosur brenda Ukrainës dhe në vende të tjera të Europës për t’i shpëtuar agresionit rus.
Shumë kanë mbetur të pastrehë, dhe mijëra shtëpia janë shkatërruar, qytete janë rrafshuar nga sulmet e forcave ruse.
Megjithëse ka kaluar një vit nga lufta, Putin nuk ka gjasa të ndalet, madje ka theksuar se do të vazhdojë operacionin special ushtarak në Ukrainë derisa të përmbushë qëllimet e tij.
Por lufta i gjeti të gjithë të papërgatitur nga civilët, ushtarët e deri të komandantët ushtarakë. Shumë rusë kanë shkuar në luftë pa e ditur se ku po shkonin, pa eksperiencën e duhur dhe shumica e tyre janë detyruar të luftojnë kundër ukrainasve për shkak të mobilizimit ushtarak të Putinit, raporton abcnews.al.
Janë të shumta historitë që ushtarët kanë treguar dhe vështirësitë e luftës.
Një ushtar rus i tha nënës së tij se të rinjtë ukrainas të vdekur dukeshin njësoj si ai. Një tjetër i shpjegon gruas së tij se është i dehur sepse alkooli e bën më të lehtë vrasjen e civilëve.
Një i tretë dëshiron që e dashura e tij të dijë se në gjithë tmerrin që ai po kalonte, e vetmja dëshirë e tij ishte të qëndronte pranë saj.
Janë kryer rreth 2000 regjistrime sekrete të bisedave midis ushtarëve rusë në Ukrainë dhe familjarëve, të cilat ofrojnë një perspektivë të re tronditëse për luftën njëvjeçare të Vladimir Putinit.
Ekziston një mister njerëzor në zemër të këtyre bisedave: Si përfundojnë njerëzit me një ndjenjë të së drejtës dhe të gabuarës duke pranuar dhe kryer akte të tmerrshme dhune?
AP identifikoi thirrjet e bëra në mars 2022 nga ushtarë në një divizion ushtarak që prokurorët ukrainas thonë se kryen krime lufte në Bucha, një qytet jashtë Kievit që u bë një simbol i hershëm i mizorive ruse.
Ato tregojnë se sa thellësisht të papërgatitur ishin ushtarët e rinj dhe vendi i tyre për luftën që do të vinte. Shumë u bashkuan me ushtrinë sepse kishin nevojë për para dhe u informuan për luftën në moment të fundit. Atyre iu tha se do të mirëpriteshin si heronj për çlirimin e Ukrainës nga nazistët dhe mbështetësit e tyre perëndimorë, dhe se Kievi do të binte pa gjakderdhje brenda një jave, raporton abcnews.al.
Përgjimet tregojnë gjithashtu se ndërsa ushtarët e kuptuan se sa shumë ishin mashtruar, ata u frikësuan gjithnjë e më shumë. Dhuna që dikur do të kishte qenë e paimagjinueshme u bë normale. Disa thanë se po ndiqnin urdhrat për të vrarë civilë ose robër lufte.
Ata u tregojnë nënave të tyre se si duket në të vërtetë kjo luftë: Për djalin adoleshent ukrainas të cilit iu prenë veshët. Se si tingulli më i frikshëm nuk është bilbili i një rakete që po lëshohet, por heshtja që do të thotë se po vjen drejtpërdrejt për ty.
Si armët moderne mund të fshijnë ekzistën e një njeriut.
Këto janë historitë e tre prej atyre burrave – Ivan, Leonid dhe Maxim. AP nuk po ka përmendur emrat e tyre të plotë për të mbrojtur familjet e tyre në Rusi. AP vërtetoi se ata ishin në zonat kur u kryen mizoritë, por nuk ka asnjë provë për veprimet e tyre individuale përtej asaj që ata rrëfejnë.
AP foli me nënat e Ivan dhe Leonid, por nuk mundi të kontaktonte Maximin ose familjen e tij. AP i verifikoi këto thirrje me ndihmën e Dossier Center, një grup hetimor në Londër i financuar nga disidenti rus Mikhail Khodorkovsky, raporton abcnews.al.
Leonid
Leonid shkoi në luftë sepse i duheshin para. Ai kishte borxhe dhe nuk donte të varej nga prindërit e tij.
“Unë thjesht nuk isha e përgatitur emocionalisht që fëmija im të shkonte në luftë në moshën 19-vjeçare,” tha nëna e tij për AP në janar. “Askush nga ne nuk kishte përjetuar diçka të tillë.
Nëna e Leonidit tha se Rusia duhet të mbrohet nga armiqtë e saj. Por, si shumë të tjerë, ajo priste që Rusia të merrte shumë shpejt kontrollin e Ukrainës lindore. Në vend të kësaj, njësia e Leonidit qëndroi në Bucha.
“Askush nuk mendoi se do të ishte kaq e tmerrshme,” tha nëna e tij. “Djali im tha vetëm një gjë: ‘Ndërgjegjja ime është e pastër. Ata hapën zjarr të parët’. Kjo eshte e gjitha.”
Në telefonatat, ka një mosmarrëveshje morale të dukshme midis mënyrës se si e ka rritur nëna e Leonidit dhe asaj që ai po sheh dhe bën në Ukrainë.
Ajo tha se lufta nuk e ndryshoi djalin e saj. Ajo nuk pranoi të dëgjonte ndonjë nga përgjimet: “Kjo është absurde,” tha ajo. “Vetëm mos u përpiqni ta bëni të duket sikur fëmija im ka vrarë njerëz të pafajshëm.”
Leonidi u bashkua me ushtarët rusë më 24 shkurt, kur njësia e tij kaloi në Ukrainë nga Bjellorusia dhe shkatërroi një njësi ukrainase në kufi. Pas luftës së tij të parë, Leonid duket se ka dhembshuri për ushtarët e rinj ukrainas që sapo kishin vrarë.
Nëna: “Kur u trembe?”
Leonid: “Kur komandanti ynë na paralajmëroi se do të pushkatoheshim, 100%. Ai na paralajmëroi se megjithëse do të bombardoheshim dhe do të qëllonim kundër nesh.”
Nëna: “A të qëlluan?”
Leonid: “Sigurisht. Ne i mundëm ata.”
Nëna: “Mhm. A keni qëlluar nga tanket tuaja?”
Leonid: “Po, e bëmë. Qëlluam nga tanket, mitralozat dhe pushkët. Nuk kemi pasur humbje. Ne shkatërruam katër tanket e tyre. Kishte trupa të pajetë të shtrirë përreth dhe të djegur. Pra, ne fituam.”
Nëna: “Oh çfarë makthi! Doje të ishte gjallë në atë moment, apo jo zemër?”
Leonid: “Më shumë se kurrë!”
Nëna: “Më shumë se kurrë, i dashur?”
Leonid: “Sigurisht.”
Nëna: “Është krejtësisht e tmerrshme.”
Leonid: “Ishin të shtrirë aty, vetëm 18 apo 19 vjeç. A jam unë ndryshe nga ata? Jo nuk jam.”
Leonidi i tha nënës së tij se plani i tyre ishte të merrnin kontrollin e Kievit brenda një jave, pa gjuajtur asnjë plumb. Në vend të kësaj, njësia e tij filloi të hapte zjarr pranë Çernobilit. Ata nuk kishin harta dhe ukrainasit kishin hequr të gjitha tabelat rrugore.
“Ishte kaq konfuze,” thotë ai. “Ata ishin të përgatitur mirë.”
Ushtarët rusë kishin mungesë të furnizimeve bazë. Një mënyrë që ata të merrnin atë që kishin nevojë ose dëshironin ishte të vidhnin, raporton abcnews.al.
Kur Leonidi i tregon rastësisht nënës së tij për plaçkitjen, në fillim ajo nuk mund ta besojë se ai po vjedh. Por është bërë normale për të. Teksa flet, shikon një qytet të djegur në horizont.
“Një bukuri e tillë,” thotë ai.
Leonid: “Shiko, mami, unë po shikoj mijëra shtëpi, nuk e di, dhjetëra, qindra dhe ato janë të gjitha bosh. Të gjithë ikën.”
Nëna: “Pra të gjithë njerëzit u larguan, apo jo? Ju djema nuk po i plaçkitni, apo jo? Nuk do të hyni në shtëpitë e të tjerëve?”
Leonid: “Sigurisht që jo, mami. A jemi të cmendur?”
Nëna: “Oh, ju jeni. Çfarë po merrni prej andej?”
Leonid: “Ne marrim ushqim, çarçafë, jastëkë. Batanije, pirunë, lugë, tigan.”
Nëna: “Je duke bërë shaka me mua.”
Leonid: “Kush nuk ka çorape, të brendshme të pastra, bluza, pulovra.”
Leonidi i tregon nënës së tij përdorimin e forcës vdekjeprurëse në provokimin më të vogël kundër pothuajse kujtdo. Në fillim, ajo duket se nuk beson se ushtarët rusë mund të vrasin civilë.
Leonidi i thotë asaj se civilëve u është thënë të iknin ose të strehoheshin në bodrume, kështu që kushdo që ishte jashtë nuk duhet të jetë një civil i vërtetë. Ushtarëve rusë u ishte thënë, nga Putini dhe të tjerët, se ata do të priteshin si çlirimtarë dhe kushdo që do të rezistonte ishte një fashist, një kryengritës – jo një civil i vërtetë.
Kjo ishte një luftë e gjithë shoqërisë.
Leonid: “Mami, u zhvillua një betejë. Ndaluam një djalë të ri dhe i morëm celularin.
Ai kishte të gjitha këto informacione për ne në mesazhet e tij në Telegram – ku të bombardonte, sa ishim, sa tanke kemi. Dhe kjo eshte.”
Nëna: “Pra ata dinin gjithçka?”
Leonid: “Ai u qëllua aty në vend.”
Nëna: “Mhm.”
Leonid: “Ai ishte 17 vjeç. Dhe kaq, pikërisht atje.”
Nëna: “Mhm.”
Leonid: “Ishte një i burgosur. Ishte një djalë 18-vjeçar. Së pari, ai u qëllua në këmbë. Më pas iu prenë veshët. Pas kësaj, ai pranoi gjithçka dhe ata e vranë atë.”
Nëna: “A e pranoi?”
Leonidi: “Nuk i burgosim. Dua të them, ne i vrasim të gjithë.”
Nëna: “Mhm.”
Leonidi i thotë nënës së tij se ka shpëtuar 5 herë nga vdekja. Gjërat janë aq të çorganizuara, thotë ai, sa nuk është e pazakontë që rusët të qëllojnë mbi trupat e tyre, madje i ka ndodhur atij.
Disa ushtarë qëllojnë veten vetëm për të marrë leje mjekësore, thotë ai. Në një tjetër telefonatë, ai i thotë të dashurës së tij se i ka zili miqtë e tij që u qëlluan në këmbë dhe mund të shkonin në shtëpi. “Një plumb në këmbë është si katër muaj në shtëpi me paterica,” thotë ai. “Do të ishte e mrekullueshme.”
Pastaj ai e mbyll telefonin për shkak të nisjes së sulmeve.
Nëna: “Përshëndetje, Leonid.”
Leonid: “Unë thjesht doja të të telefonoja përsëri. Unë jam në gjendje të flas.”
Nëna: “Oh, kjo është diçka e mirë.”
Leonid: “Ka njerëz këtu që qëllojnë veten.”
Nëna: “Mhm.”
Leonid: “E bëjnë për paratë e sigurimit. E dini ku qëllojnë veten?”
Nëna: “Kjo është marrëzi.”
Leonid: “Pjesa e poshtme e kofshës së majtë”.
Nëna: ” Ata janë të çmendur, e di këtë, apo jo?”
Leonid: “Disa njerëz janë aq të frikësuar sa janë gati të dëmtojnë veten vetëm për t’u larguar.”
Nëna: “Po, është e tmershme, çfarë mund të thuash këtu, është frikë njerëzore. Të gjithë duan të jetojnë. Unë nuk dua të debatoj për këtë, por ju lutem mos e bëni këtë. Të gjithë lutemi për ju. Të gjithë jemi të shqetësuar.”
Leonid: “Unë jam duke qëndruar këtu dhe e dini si është situata? Tani jam 30 metra larg nga një varrezë e madhe.”
Nëna: “Oh, kjo është e tmerrshme, mund të përfundojë së shpejti.”
“Imagjinoni, është natë. Ti je i ulur në errësirë dhe është qetësi atje. Vetëm me mendimet tuaja. Dhe ditë pas dite ulesh vetëm me ato mendime”, i thotë ai të dashurës së tij. “Tashmë kam mësuar të mos mendoj për asgjë ndërsa qëndroj jashtë.
Ai premton të sjellë në shtëpi një koleksion plumbash për fëmijët. “Trofe nga Ukraina,” i quan ai.
Nëna e tij thotë se është duke e pritur atë.
“Sigurisht që do të vij, pse të mos vij?” thotë Leonidi.
“Sigurisht, do të vish,” thotë nëna e tij. “Pa dyshim. Ti je i dashuri im. Sigurisht, do të vini. Ti je lumturia ime.”
Leonidi u kthye në Rusi në maj, i plagosur rëndë, por gjallë. Ai i tha nënës së tij se Rusia do ta fitonte këtë luftë.
Ivan
Ivan ëndërronte të bëhej një parashutist kur ishte i vogël. Në një foto në moshën 12-vjeçare, ai shihet duke buzëqeshur me një pushkë të madhe Airsoft dhe një njollë të gjelbër pranë zemrës së tij – një shenjë e vdekjes së sigurt në paintball.
Ëndrra e Ivanit u realizua. Ai u bë pjesë e një njësie elitare të parashutistëve rusë, të cilët kaluan në Ukrainë ditën e parë të pushtimit të Putinit më 24 shkurt, një vit më pare.
Ivan ishte në Bjellorusi në stërvitje kur mori një mesazh në Telegram: “Nesër do të niseni për në Ukrainë. Ekziston një gjenocid i popullatës ruse. Dhe ne duhet ta ndalojmë atë.”
Kur nëna e tij mësoi se ai ishte në Ukrainë, tha se ndaloi së foluri për ditë të tëra dhe mori qetësues. Megjithatë, ajo ishte krenare për të, raporton abcnews.al.
Ivan qëndroi në Bucha.
Ivan: “Mami, përshëndetje.”
Nëna: “Përshëndetje, bir! Si je?”
Ivan: “Si jeni?”
Nëna: “E kuptoj që mund të dëgjojnë, kështu që kam frikë …”
Ivan: “Nuk ka rëndësi.”
Nëna: “Po të pyes se ku je, çfarë po ndodh. ku jeni ju?”
Ivan: “Në Bucha.”
Nëna: “Në Bucha?”
Ivan: “Në Bucha.”
Nëna: “Bir, ki kujdes sa të mundesh, mirë? Dje më tregove se si do t’i vrasësh të gjithë atje.”
Ivan: “Ne do të vrasim nëse duhet.”
Nëna: “Të kuptoj. Jam shumë krenar për ty, biri im! Unë as nuk di si ta them. Te dua shumë. Dhe unë ju bekoj për gjithçka, gjithçka! Të uroj suksese në çdo gjë. Dhe unë do të të pres pavarësisht të gjithave.”
Ushtarët rusë u ishte thënë nga Putini dhe të tjerët se ata do të mirëpriteshin nga vëllezërit dhe motrat e tyre në Ukrainë si çlirimtarë.
Në vend të kësaj, Ivan zbulon se shumica e ukrainasve duan që ai të vdesë ose të largohet. Ai telefonon të dashurën e tij, Olya, dhe i thotë se e kishte parë në ëndërr, duke i shprehur dëshirën se donte ta takonte.
Olya: “Unë jam duke të pretur.”
Ivan: “Duke pritur? Në rregull. Edhe unë po të pres. Duke pritur për kohën që mund të vij të të shoh. Le të bëjmë një marrëveshje. Kur të shohim njëri-tjetrin, le të kalojmë gjithë ditën së bashku. Të shtrirë përreth, të ulur së bashku, duke ngrënë, duke parë njëri-tjetrin – vetëm ne, së bashku.”
Olya: (Qesh) “Dakord.”
Ivan: “Gjithë kohës së bashku. Përqafime, përqafime, puthje. Së bashku gjatë gjithë kohës, duke mos e lënë njëri-tjetrin.”
Olya: “Epo, po!”
Ivan: Me të vërtetë mendova se do të ishte e lehtë këtu, t’ju them të vërtetën. Por qenka shumë e vështirë.
Ivan: “Ne jemi vërtet në vijën e parë. Sa më larg që mund të jesh. Kievi është 15 kilometra nga ne. Është e frikshme, Olya. Është vërtet e frikshme.”
Olya: “Përshëndetje?”
Ivan: “A më dëgjon?”
Telefonata ndërpritet.
Ndërsa gjërat përkeqësohen për Ivanin në Ukrainë, patriotizmi i nënës së tij thellohet dhe zemërimi i saj rritet. Familja ka të afërm në Kiev, por duket se beson se kjo është një luftë e drejtë kundër shtypjes naziste në Ukrainë dhe dorës së errët të Shteteve të Bashkuara që ata shohin pas rezistencës së ashpër të Kievit.
Ajo thotë se do të shkojë vetë në Ukrainë për të luftuar.
Nëna: “A ke ndonjë ide se si do të përfundojë lufta?
Ivan: “Ne jemi këtu për momentin. Ne ndoshta do të qëndrojmë derisa të marrim në kontroll të gjithë Ukrainën. Ndoshta do të na nxjerrin jashtë. Ndoshta jo. Ne po shkojmë për në Kiev.”
Nëna: “Çfarë do të bëjnë?”
Ivan: “Ne nuk do të shkojmë askund derisa të fitojmë.”
Por Ivan nuk ia doli. Në korrik, një gazetë lokale botoi një njoftim për funeralin e tij me një foto të tij, i lodhur duke mbajtur një pushkë në dorë. Ivani vdiq heroikisht në “operacionin special ushtarak të Rusisë”, thuhej në njoftim.
Ne nuk do t’ju harrojmë kurrë.
E kontaktuar nga AP në janar, nëna e Ivanit në fillim mohoi se ajo kishte folur ndonjëherë me djalin e saj nga fronti. Por ajo pranoi të dëgjonte disa nga audiot e përgjuara dhe konfirmoi se ishte duke folur me Ivanin.
“Ai nuk ishte i përfshirë në vrasje, e lëre më në grabitje,” tha ajo për AP përpara se të mbyllte telefonin.
Ivan ishte djali i saj i vetëm.
Maxim
Maksim është i dehur në disa nga telefonatat, duke folur ndonjëherë përçart. Nuk është e qartë se në cilën njësi ushtarake ndodhej Maksimi, por ai telefononte nga i njëjti telefon me Ivanin, në të njëjtat ditë.
Dita e tij kalon mes mërzisë dhe tmerrit jo vetëm nga ajo që ka parë, por edhe nga ajo që ka bërë. Arsyeja e vetme që Maxim është në gjendje të flasë me familjen e tij në Rusi është sepse ata kanë vjedhur telefona nga vendasit, raporton abcnews.al.
“Ne marrim gjithçka prej tyre,” i shpjegon ai gruas së tij.
Të mërzitur dhe të pasigurt pse janë në Ukrainë në radhë të parë, Maxim dhe një duzinë djem të tjerë qëlluan në një qendër tregtare dhe u larguan me gjithë floririn që arritën të mernin.
Në shtëpi Maksimi ka probleme me paratë, por këtu duart e tij i rëndojnë nga thesari. Ai me gëzim llogarit dhe rillogarit se sa mund të vlejë i gjithë ari që ka vjedhur.
Në fund, ai ia dorëzoi paratë një njeriu të rastësishëm.
“I thashë: ‘Shiko këtu, merre, jepja familjeve me fëmijë dhe merr diçka për vete.
Gjatë telefonatave në shtëpi, zëri i lartë i ëmbël i fëmijës së vogël të Maksimit fryn në sfond ndërsa ai flet me gruan e tij.
Maxim: “A e dini sa kushton një gram ari këtu?”
Gruaja: “Jo.”
Maxim: “Përafërsisht? Rreth dy ose tre mijë rubla, apo jo?
Gruaja: “Epo, po …”
Maxim: “Epo, unë kam 1½ kilogram (më shumë se tre paund). Madje me etiketa.”
Gruaja: “A jemi ne grabitës?!”
Maxim: “Ne po qëllonim në këtë qendër tregtare nga një tank. Pastaj hyjmë, dhe kishte një dyqan bizhuterish. Gjithçka u vodh. Por aty kishte një kasafortë. E hapëm dhe morën gjithçka.
Gruaja: “Mjafton, mos ma thuaj.”
Maxim: “Gjithsesi, kam numëruar dhe nëse është 3000 rubla për gram, atëherë kam rreth 3.5 milion.
Gruaja: “E kuptova. Si është situata atje?”
Maxim: “Është OK.”
Gruaja: “Mirë? E kuptova.”
Maxim: “Ne nuk kemi asgjë për të bërë, kështu që ne shkojmë përreth dhe plaçkitim qendrën tregtare.
Gruaja: “Vetëm ki kujdes, në emër të Krishtit.”
Maxim dhe nëna e tij diskutojnë historitë e kundërta rreth luftës që tregohen në televizionet ukrainase dhe ruse. Ata fajësojnë Shtetet e Bashkuara dhe flasin për teori konspirative të shtyra nga media shtetërore ruse.
Por Maxim dhe nëna e tij besojnë se janë ukrainasit ata që mashtrohen nga lajmet e rreme dhe propaganda, jo ata. Mënyra më e mirë për t’i dhënë fund luftës, thotë nëna e tij, është vrasja e presidentëve të Ukrainës dhe Shteteve të Bashkuara.
Më vonë, Maksimi i thotë nënës së tij se mijëra trupa ruse vdiqën në javët e para të luftës, aq shumë sa nuk ka kohë për të bërë asgjë përveç tërheqjes së trupave.
Kjo nuk është ajo që ata thonë në TV rus, thotë nëna e tij.
Maxim: “Këtu, është e gjitha amerikane. Të gjitha armët.”
Nëna: “Janë amerikanët që e drejtojnë këtë, sigurisht! Shikoni laboratorët e tyre. Ata po zhvillojnë armë biologjike. Koronavirusi filloi atje.”
Maxim: “Po, unë gjithashtu pashë diku që ata përdorën lakuriqët e natës.”
Nëna: “Të gjitha. Lakuriqët e natës, zogjtë migrues dhe madje edhe koronavirusi mund të jenë arma e tyre biologjike.”
Mamaja: “Madje i gjetën të gjitha këto letra me firma nga SHBA në të gjithë Ukrainën. Djali i Bidenit është truri i gjithë kësaj.”
Nëna: “Kur do të përfundojë? Kur të ndalojnë furnizimin me armë.”
Maksim: “Mhm.”
Nëna: “Derisa të kapin (Presidentin ukrainas Volodymyr) Zelenskyy dhe ta ekzekutojnë, asgjë nuk do të përfundojë. Ai është një budalla, një budalla! Ai është një kukull për SHBA-në dhe ata me të vërtetë nuk kanë nevojë për të, budalla. Ti shikon TV dhe ndihesh keq për njerëzit, civilët, disa që udhëtojnë me fëmijë të vegjël.”
Nëna: “Nëse do të më jepnin një armë, do të shkoja dhe do të qëlloja Biden.”
Në telefonatat e Maksimit me gruan e tij flitet edhe për luftën edhe paqen.
Një natë marsin e kaluar, Maksimi i tha gruas së tij se kishte vrarë civilë , aq shumë sa mendon se po çmendet. Ai ishte ulur aty, i dehur në errësirë, duke pritur që të fillonin sulmet e artilerisë ukrainase.
Gruaja: “Pse? Pse po pi?”
Maxim: “Të gjithë janë të tillë këtu. Është e pamundur të qëndrosh pa pirë këtu.”
Gruaja: “Si dreqin do ta mbrosh vetën nëse je i pirë?
Maksim: “Krejt normale. Përkundrazi, është më e lehtë të qëllosh civilë. Le të mos flasim për këtë. Do të kthehem dhe do t’ju tregoj si është këtu dhe pse pimë!”
Gruaja: “Të lutem, vetëm ki kujdes!”
Maxim: “Gjithçka do të jetë mirë. Sinqerisht, unë jam i frikësuar nga vetë. Nuk kam parë kurrë një ferr të tillë si këtu. Jam i tronditur.”
Gruaja: “Pse dreqin shkove atje?”
Pak minuta më vonë, ai bisedon me fëmijën e tij.
“Po ktheheni,” i thotë.
“Sigurisht,” thotë Maxim.
Në telefonatën e tyre të fundit të përgjuar, gruaja e Maksimit duket se kishte një parandjenjë.
Gruaja: “A është gjithçka në rregull?”
Maxim: “Po. Pse?”
Gruaja: “Ji i sinqertë me mua, a është gjithçka në rregull?”
Maxim: “Pse pyet?”
Gruaja: “Nuk është asgjë, thjesht nuk mund të fle natën.”
Ai dhe njësia e tij po përgatiten për të shkuar. Gruaja e tij e pyet se ku po shkojnë.
“Do të avancojmë. Unë nuk do të jem në gjendje të telefonoj për një kohë.”
AP nuk ka qenë në gjendje të marrë vesh se çfarë ka ndodhur me Maxim.
/abcnews.al
