Ron DeSandis, guvernatori 44-vjeçar i Floridës, është bërë pjesë e garës presidenciale dhe konsiderohet si kundërshtari më i vështirë i Donald Trump. Historia na tregon të paktën një shembull se përse do të jetë kaq e vështirë për DeSandis dhe pretendentët e tjerë të tejkalojnë Trumpin.
Më shumë se gjysmë shekulli më parë, një tjetër lider de facto i Partisë Republikane u konsiderua i dështuar. Për analistët dhe gazetarët ishte një objekt talljeje.
Nga fundi i vitit 1962, pakkush besonte se kishte një të ardhme për ish-zëvendëspresidentin Richard Nixon. Në vitin 1960 ai humbi kundrejt John F. Kennedy dhe struktura republikane, përfshirë ish-presidentin e tij, Dwight Eisenhower, u gëzua për humbjen e tij.
Pas humbjes së tij nga Kennedy, Nixon hyri në garë për t’u bërë guvernatori i ardhshëm i Kalifornisë në 1962 kundër demokratit Pat Brown. Nixon, i cili kishte shërbyer si përfaqësues i shtetit dhe senator, fillimisht pritej të triumfonte dhe të përdorte guvernatorin si një trampolinë për presidencën, raporton abcnews.al.
Në vend të kësaj, ai u mund nga Brown pasi fitoi një betejë të vështirë paraprake kundër një republikani i cili ishte popullor nga konservatorët, dhe në vitet në vijim, do të merrte kontrollin e partisë.
Atë nëntor, gazetari Howard K. Smith bëri një analizë të quajtur “Nekrologjia politike e Richard M. Nixon”. Në vazhdën e këtyre poshtërimeve, rikthimi i tij varej nga bindja e votuesve republikanë, elitës partiake dhe mediave me ndikim se ai në fakt mund t’ia dilte.
Në vitin 1964, Nixon tha se do të kandidonte por u tërhoq. Richard Nixon vendosi të mbështesë Barry Goldwater, senatorin e Arizonës, i cili humbi me një diferencë të madhe nga Lyndon Johnson, kandidati demokrat për president.
Në zgjedhjet afatmesme të vitit 1966 ai mbështeti republikanët, raporton abcnews.al.
Në vitin 1968, Nixon e kishte cilësuar veten si një person me ndikim i politikës së jashtme, pasi kishte bërë disa ture botërore në vitet 1960 dhe ishte shfaqur si një kritik i zëshëm i administratës së Johnson.
Periudha e introversionit të Trump mund të ketë qenë më e shkurtër, por, ashtu si Nixon në mesin e viteve ’60, ai konsiderohet de facto “mbreti i partisë”. Tani edhe ai është kundër një guvernatori popullor nga një shtet i madh.
Në zgjedhjet e tij paraprake të vitit 1968, Nixon në fakt duhej të mposhte tre guvernatorë të shquar republikanë, George Romney nga Michigan, Nelson Rockefeller i Nju Jorkut dhe Ronald Reagan i Kalifornisë.
Reagan, i cili kishte mposhtur Guvernatorin Brown të Kalifornisë në vitin 1966, ishte më i vjetër se Nixon, por kishte guximin dhe qetësinë, cilësi që Nikson nuk i kishte kurrë.
Nixon mundi Reganin në një nga zgjedhjet e fundit paraprake, ku elektorët, jo vullneti i votuesve, luajtën një rol të madh në përcaktimin e të nominuarit. Kjo është ajo ku e tashmja ndryshon nga historia. Nixon ishte shumë më introvert, metodik dhe më politikisht se Trump.
Ai ishte, deri në vitin 1968, kandidati më i fortë në zgjedhjet presidenciale, duke fituar më shumë vota, ndryshe nga Trump që humbi votën popullore dy herë, në 2016 dhe 2020.
Por, ashtu si kandidaturat e shumta të republikanëve funksionuan atëherë për Nixon, kështu mund të funksionojë edhe për Trump, veçanërisht nëse disa kandidatë të tjerë nuk heqin dorë, raporton abcnews.al.
Në një skenar të tillë, Trump mund të ketë nevojë vetëm për fitore në shtete kyçe si Karolina e Jugut. Baza e tij kryesore e mbështetësve mund të jetë e mjaftueshme. Edhe pse fushata e Trump në vitin 2016 ishte shpesh e pakoordinuar, ai arriti të menaxhojë kundërshtimin në bazë të globalizimit dhe tregtisë së lirë.
Njësoj si metoda e Nixon-it, Trump shfrytëzoi reaksionarët në partinë e tij. Pyetja është nëse Trump mund ta bëjë përsëri. Një nga asetet e mëdha politike të Niksonit ishte të merrte, edhe në kulmin e fuqive të tij, pozicionin e të huajit, të bindte një masë kritike votuesish se ata dhe ai ishin të brendshëm.
Për Nixon-in kjo ishte një lloj çështje krejt e natyrshme. Trump, edhe pse djali i një milioneri të pasurive të paluajtshme, megjithatë mbajti të njëjtin qëndrim efektiv gjatë gjithë karrierës së tij politike, raporton abcnews.al.
DeSandis po kandidonduke shpresuar se aspekte negative të Trumpit, problemet e tij ligjore, e kaluara e tij, do ta bëjnë atë më të dobët nga sa duket sot. Por, nëse shikojmë historinë, edhe Regani, një talent i rrallë politik, nuk mund ta largonte Niksonin. Siç tregon dhe postimi i fundit i DeSandis në Tëitter, ai duhet të përmirësojë pozicionin e tij shumë shpejt.
Ndoshta atëherë, me ndihmën e një kolapsi të Trump-it, ai mund të shpresojë për vitin 2024 ose madje, siç sugjeron shembulli i Reganit, për një kandidim presidencial të ardhshëm.
Nëse viti 1968 është ndonjë udhërrëfyes, Trump do të jetë i vështirë për t’u mposhtur. Në një fushë të mbushur me njerëz, mes një brezi më të ri pretendentësh si DeSandis, Trump do t’i duhet t’i përgjigjet sërish markës së populizmit.
Ndoshta ai do t’ia dalë.
/abcnews.al
