Perspektiva e sigurisë ka ndryshuar kudo me nisjen e e luftës në Ukrainë. Qendra për Sigurinë e Re Amerikane dhe NBC kanë vendosur që të “luajnë një lojë terrori” sipas së cilës Kina dhe Shtetet e Bashkuara janë përfshirë në një konflikt për Tajvanin.
Sipas skenarit, Kina pushton Tajvanin dhe SHBA futet në lojë për ta mbrojtur dhe më pas kjo çon në një luftë mes dy superfuqive. Sipas ekspertëve, nëse Kina do të përpiqej të pushtonte Tajvanin dhe SHBA-të do t’i vinin në ndihmë Taipeit, rreziku që mund të sillte përshkallëzimi i situatës mund ta tejkalojë gjendjen e krijuar në Evropë nga lufta në Ukrainë.
Kina e ka kthyer Ushtrinë e saj Çlirimtare Popullore për dekada në atë që presidenti kinez Xi Jinping e ka cilësuar si “ushtri e klasit botëror” që mund të mposhtte çdo palë të tretë që mbron Tajvanin.
Strategjia e luftës e Kinës, e njohur si “anti-akses/ndalim i zonës”, bazohet në aftësinë për të projektuar fuqinë ushtarake konvencionale në mijëra milje për të parandaluar që, ushtria amerikane në veçanti, të ketë mundësi të përballet në mënyrë efektive me kinezët nëse ata do të sulmonin Tajvanin.
Të dyja palët u përpoqën të balanconin në një vijë të hollë, sipas simulimit, duke sulmuar vetëm objektiva ushtarakë. Por vijat e kuqe u kaluan nga të dy vendet, të cilat prodhuan një sërë sulmesh të reja që zgjeruan shtrirjen dhe intensitetin e konfliktit.
Kina ka nisur një sulm parandalues kundër bazave kryesore amerikane në rajonin Indo-Paqësor. Sulmet kishin në shënjestër Guam-in, veçanërisht për shkak se është një bazë operacionale e avancuar për operacionet ushtarake të SHBA-së në Azi, dhe për shkak se është territor dhe jo shtet i SHBA-së, ekipi kinez e konsideroi sulmin në shkallë të vogël për të sulmuar objektiva të tjera të mundshme.
Si kundërpërgjigje, Shtetet e Bashkuara targetuan anijet luftarake kineze në portet dhe objektet përreth tyre, por shmangën sulmet e mëtejshme në Kinën kontinentale.
Megjithatë, të dyja palët i perceptuan këto goditje si sulme ndaj atdheut të tyre, duke kaluar një prag kritik. Në vend që të reflektonin mbi shqetësimet për sulmet në territorin e tyre, secila palë i justifikoi sulmet fillestare si nevoja ushtarake që ishin të një natyre të kufizuar dhe do të shiheshin nga pala tjetër si të tilla.
Përgjigjet ndaj goditjeve fillestare i përshkallëzuan gjërat më tej pasi ekipi i SHBA-ve iu përgjigj lëvizjeve të Kinës duke goditur objektivat në kontinent, dhe ekipi kinez iu përgjigj sulmeve të Uashingtonit duke sulmuar në Hawaii.
Çfarë u zbulua nga simulimi që shkakton shqetësim
Një gjetje veçanërisht shqetësuese nga “loja e luftës” është se Kina e konsideroi të nevojshme që në fillim të kërcënonte me sulm bërthamor për të zmbrapsur mbështetjen e jashtme për Tajvanin. Ky kërcënim u përsërit gjatë gjithë lojës, veçanërisht pas sulmit ndaj Kinës kontinentale.
Ndonjëherë, përpjekjet për të minuar gatishmërinë e Uashingtonit për t’u tërhequr nga konflikti kanë marrë më shumë vëmendje nga grupi kinez sesa edhe vetë pushtimi i Tajvanit.
Por Kina është përpjekur që të bindë Shtetet e Bashkuara se kërcënimi i saj për të futur në lojë armët bërthamore ishte i besueshëm. Në jetën reale, ndryshimet e rëndësishme dhe të fundit të Kinës në qëndrimin dhe gatishmërinë e saj bërthamore mund të ndikojnë në pikëpamjet e vendeve të tjera, pasi kërcënimet e saj mund të mos konsiderohen të besueshme, duke pasur parasysh doktrinën e deklaruar të mos përdorimit i pari, dhe arsenalit bërthamor të vogël, por në rritje dhe mungesës së kërcënimeve bërthamore.
Kjo mund ta shtyjë Kinën të godasë paraprakisht me një nga armët bërthamore për të rritur besueshmërinë e paralajmërimit të saj. Kina gjithashtu mund të bëjë demonstrim të fuqisë së saj bërthamore për shkak të kufizimeve në aftësitë e saj për sulme konvencionale me rreze të gjatë, shkruan abcnews.al
Pesë vitet e ardhshme, Ushtria Çlirimtare Popullore do të ketë ende aftësi shumë të kufizuara për të nisur sulme konvencionale përtej vendndodhjeve në “zinxhirin e dytë të ishujve” në Paqësor, veçanërisht në Guam dhe Palau. Në pamundësi për të goditur tokën amerikane me armë konvencionale, Kina do ta kishte të vështirë t’i shkaktonte kosto popullit amerikan.
Roli i Hawaii-t
Deri në një pikë të lojës, skuadra amerikane ndjeu se arsenali i saj më i madh bërthamor ishte i mjaftueshëm për të parandaluar përshkallëzimin dhe nuk e vlerësoi plotësisht seriozitetin e kërcënimeve të Kinës. Si rezultat, Kina ndjeu se duhej të rritej ndjeshëm për të dërguar një mesazh se territori i SHBA mund të rrezikohej nëse Uashingtoni nuk tërhiqej.
Pavarësisht politikës bërthamore të deklaruar të Kinës “jo i pari”, loja e luftës tregoi se Pekini do të gjuante një armë bërthamore në brigjet e Haëaii si demonstrim force.
Sulmi shkaktoi relativisht pak dëme, pasi pulsi elektromagnetik shkatërroi vetëm elektronikën e anijeve në distancë të afërt, por nuk ndikoi drejtpërdrejt në territorin amerikan. Loja e luftës përfundoi përpara se ekipi amerikan të përgjigjej, por është e mundur që përdorimi i parë i një arme bërthamore pas Luftës së Dytë Botërore do të kishte provokuar një përgjigje.
Lëshimi i një rakete balistike ndërkontinentale amerikane
Rrugët më të mundshme drejt përshkallëzimit bërthamor në një konflikt midis Shteteve të Bashkuara dhe Kinës janë të ndryshme nga ato që konsideroheshin më të mundshme gjatë Luftës së Ftohtë. Bashkimi Sovjetik dhe Shtetet e Bashkuara kishin frikë nga një sulm bërthamor masiv që do të provokonte një shkëmbim strategjik në shkallë të plotë.
Mësimi i qartë
Megjithatë, në një konfrontim mbi Tajvanin, Pekini mund të përdorë armët bërthamore në një mënyrë më të kufizuar për të sinjalizuar vendosmërinë ose për të përmirësuar shanset e tij për të fituar në fushën e betejës. Është e paqartë se si do të vazhdonte një luftë pas këtij lloji të përdorimit të kufizuar bërthamor dhe nëse Shtetet e Bashkuara mund të de-përshkallëzojnë situatën duke ndjekur ende qëllimet e veta.
Mësimi i qartë nga loja e luftës është se Shtetet e Bashkuara duhet të forcojnë aftësitë e tyre kontraktuale në Indo-Paqësorin për të siguruar që Kina të mos e konsiderojë kurrë pushtimin e Tajvanit, një veprim i kujdesshëm taktik ky. Për ta bërë këtë, Shtetet e Bashkuara duhet të angazhohen për të ruajtur epërsinë e tyre konvencionale ushtarake duke zgjeruar rezervat e tyre të municioneve me rreze të gjatë dhe duke investuar në aftësitë e nëndetëseve, shkruan abcnews.al/
Uashingtoni duhet gjithashtu të jetë në gjendje të kryejë operacione sulmuese brenda zinxhirit të parë dhe të dytë të ishujve edhe kur është nën sulm. Kjo do të kërkojë akses në baza të reja për dislokimin e forcave amerikane, duke përmirësuar mbijetesën e tyre dhe duke siguruar që ata të mund të mbrojnë në mënyrë efektive Tajvanin kundër sulmeve kineze
Përveç kësaj, Shtetet e Bashkuara duhet të zhvillojnë një rrjet gjithëpërfshirës partnerësh të gatshëm për të kontribuar në mbrojtjen e Tajvanit. Aleatët janë një avantazh asimetrik: Shtetet e Bashkuara i kanë dhe Kina jo. Shtetet e Bashkuara do të duhet të thellojnë planifikimin strategjik dhe operacional me partnerët kryesorë për të dërguar një mesazh të fortë vendosmërie në Kinë.
Duke parë përpara, planet ushtarake në Shtetet e Bashkuara e aleatët dhe partnerët e Uashingtonit duhet të përballen me faktin se, në një konflikt mbi Tajvanin, Kina do të marrë në konsideratë të gjitha opsionet konvencionale dhe bërthamore në tavolinë. /abcnews.al/
