Ndërsa supozimi bazë ishte se, cilido qoftë rezultati i sondazhit, Rexhep Tajip Erdogan do të dilte fitimtar nga zgjedhjet e ardhshme, njeriu më i fortë i Turqisë në dukje i pamposhtur, befas po bëhet më i cenueshëm se kurrë më parë.
Largimi gjatë një interviste të drejtpërdrejtë gjatë javës së kaluar dhe pezullimi i ngjarjeve të mëdha të fushatës për shkak të problemeve shëndetësore, moshës dhe kohës, mund të ndikojë në fundin e karrierës së tij politike pavarësisht ambicies së tij personale për të qëndruar për vitet të tjera.
Ekonomia e Turqisë, e bazuar kryesisht në projekte ndërtimi madhështore, por të planifikuara keq, tani i ngjan një katastrofe me juglindjen e vendit të mbushur me kufoma dhe rrënoja.
Megjithatë, edhe kritikët e tij më të ashpër duhet të pranojnë se ndjekja agresive e interesit kombëtar të Turqisë e ka bërë vendin një formësues kryesor të rendit të ri botëror shumëpolar.
Pasojat humanitare të pushtimeve të tij në Siri dhe në pjesën veriore të Irakut në ndjekje të separatistëve kurdë, si shtypja e një kryengritjeje kurde në juglindje të vendit të tij dhe mbështetja për nënshtrimin brutal të armenëve nga ana e tij, Ilham Aliyev, janë pa dyshim të tmerrshme dhe të neveritshme, raporton abcnews.al.
Në mënyrë të ngjashme, në retorikën e tij agresive dhe me batuta kundër partnerit të tij të supozuar të NATO-s, Greqisë, Erdogan shpesh e ka bërë aleancën perëndimore më shumë një burim tensioni të brendshëm për armikun e tij Putin sesa një mburojë kundër Rusisë.
Është një e vërtetë e pamohueshme që në udhëheqje e Erdoganit, Turqia është bërë një pioniere e projeksionit të fuqisë nga shtetet e rangut të mesëm në një rend multipolar në agim.
Nëse multipolariteti i vërtetë është shfaqur vetëm përmes indiferencës së zmadhuar të kombeve aziatike ndaj luftës në Ukrainë, dhe nxitjes së shteteve dhe armiqve të Amerikës në Lindjen e Mesme kundrejt arbitrazhit kinez, Turqia e tregoi veten një dekadë përpara lojës.
Duke e trajtuar me Putinin si një burrë shteti paramodern, duke e cilësuar carin e ri si aleat dhe duke luftuar hapur forcat e tij në Siri, Erdogan mbrojti marrëdhëniet e tij me Amerikën, sunduesin e tij të NATO-s, në masën maksimale të mundshme, dhe jetoi për të treguar përrallën qoftë edhe vetëm.
Duke u marrë me aleatët dhe armiqtë në mënyrë cinike dhe transaksionale gjatë karrierës së tij, duke luajtur me fuqi të mëdha kundër njëri-tjetrit dhe duke tregtuar koncesione dhe sanksione nga secili si një kumarxhi, Erdogan në shumë mënyra u kthye në epokën e madhe të Britanisë së fillimit të shekullit të 19-të politikës, kur edhe Britania ishte vetëm një fuqi e rangut të mesëm mes shumë pretendentëve për madhështi, raporton abcnews.al.
Ashtu si sponsorizimi i tij jashtëzakonisht i suksesshëm i industrisë së mbrojtjes me kosto të ulët dhe me efekt maksimal të Turqisë, ndoshta ka mësime nga karriera e tij magjepsëse në skenën botërore edhe për ne.
Ndërkohë që nuk do të na bënte që ne të ndiqnim kursin e tij agresiv dhe luftërat tona të fundit të zgjedhura nuk kanë qenë të suksesshme në asnjë rast, një Britani më transaksionale, cinike mund të bëhet një lojtar më me ndikim duke vepruar në interesin e vet tani dhe sërish.
/abcnews.al
