Nga Daniella Peled, The Guardian
Do të ishte inkurajuese të mendonim se rënia e Benjamin Netanyahu sinjalizon një ndryshim sizmik në kulturën politike. Ndoshta një pikë kthese në rënien demokratike, madje edhe një lëvizje drejt fundit të sundimit të miliona palestinezëve.
Fatkeqësisht, nuk sinjalizon asnjë nga këto gjëra. Dëshira e zjarrtë për të shkarkuar udhëheqësin më të gjatë të Izraelit vjen sigurisht nga koalicioni partiak që shpreson ta zëvendësojë atë. Por një faktor tjetër gjithashtu i bashkon ata: e ardhmja e shtetit hebre, konflikti me palestinezët që mund të zgjasë deri në përjetësi.
Netanyahu, më shumë se çdo udhëheqës tjetër izraelit, e ka promovuar këtë ide, duke e çimentuar atë aq shpejt brenda ndërgjegjes kombëtare, saqë mund të jetë trashëgimia e tij më e qëndrueshme. Është një shenjë se sa të parëndësishëm janë palestinezët në politikën izraelite që edhe përfshirja historike e një partie arabe në koalicion nuk i ka bërë ato pjesë të agjendës, raporton abcnews.al
Për një kohë të gjatë, pushtimi për dekada i Bregut Perëndimor dhe Rripit të Gazës luajti një rol qendror në politikën izraelite dhe në një debat kombëtar mbi udhëheqjen e projektit sionist. Edhe pas dështimit të marrëveshjeve të Oslos, kryeministrat e njëpasnjëshëm i qëndruan besnikë idesë së zbatimit të një zgjidhjeje me dy shtete.
Netanyahu veproi ndryshe. Ai u dha izraelitëve idenë se pushtimi i miliona palestinezëve mund të cilësohej si një shqetësim sesa një kërcënim ekzistencial. Pranvera Arabe dhe lufta civile Siriane jo vetëm që zhvendosën vëmendjen globale nga Izrael-Palestina por i dhanë peshë premisës së Netanyahut që nuk ishte koha për të konsideruar krijimin e një shteti palestinez.
Mes paralajmërimeve të shumta, Netanyahu forcoi lidhjet ekonomike dhe diplomatike me partnerë në Afrikë, Azi dhe Europën Lindore. Pavarësisht se sa u kritikua nga liberalët europianë, ekonomia e Izraelit vazhdoi të rritej madje këngëtarja Netta fitoi konkursin e këngës në Eurovision në 2018 dhe shteti hebre filloi programin më të suksesshëm të vaksinave në botë për koronavirusin, raporton abcnews.al
Veprimi i Donald Trump, me zhvendosjen e ambasadës amerikane në Jeruzalem, aneksimi i Golan dhe një sekuencë e marrëveshjeve të paqes me monarkitë arabe, dukej se vërtetonte të gjithë strategjinë e Netanyahut.
Në mes të një suksesi të tillë kombëtar, konflikti izraelito-palestinez është i pazgjidhshëm dhe për shkak të çështjes palestineze, problemi duhet të menaxhohet ose në rastin më të mirë të zvogëlohet sesa të zgjidhet. Kjo nuk është aq ndryshe nga pikëpamja e Yair Lapid , udhëheqësit të bllokut më të madh dhe në pritje të postit të kryeministrit në 2023 nëse koalicioni zgjat deri atëherë.
Ai përfaqëson një zonë elektorale të madhe dhe domethënëse të qytetarëve centristë, laikë. Sa i përket Naftali Bennett, kryeministri i ardhshëm i mundshëm dhe dikur mbrojtës politik i Netanyahut, ai ka bërë më shumë se kushdo për të rifituar besimin brenda Izraelit, raporton abcnews.al
Koalicioni i së majtës Sioniste gjithashtu nuk do të ringjallë çështjen Palestineze. Laburistët dhe Meretz nuk kanë asgjë për të ofruar, duke u mbështetur në idenë e zgjidhjes së dy shteteve për të përjetësuar ëndrrën e tyre se Izraeli mund të jetë edhe hebre dhe demokratik.
Vitet e udhëheqjes së Netanyahut kanë treguar se qëllimi është një iluzion. Nën sundimin e tij, natyra hebraike e shtetit ishte e privilegjuar për karakterin e tij demokratik, me sulme në rritje mbi gjyqësorin, shoqërinë civile dhe mediat.
Netanyahu ka bashkëpunuar prej kohësh me sionistët që fituan pushtetin përmes luftës dhe grindjeve të brendshme. Nën udhëheqjen e Netanyahu, nuk kishte zgjedhje përveç tij dhe asnjë zgjidhje përtej mbajtjes së status quo-së. Zgjedhjet që vijnë tani mund të ndryshojnë shumë pak. Përktheu Sonila Backa-abcnews.al
