Loading ...Në emisionin “Të gjitha Rrugët të çojnë në Romë”, Mauro Borghi sipërmarrës italian në Elbasan i martuar me një shqiptaren Brunilda Isufi, rrëfen se arriti të përshtatej të Shqipëri.
I martuar me shqiptaren Brunilda Isufi nga Elbasani ai shprehet në fillim ka pasur disa paragjykime, por më pas duke jetuar nisi ta adhurojë Shqipërinë.
“Një vend me klimë të mirë, natyrë, respekt, njerëz që e duan jetën dhe, për këtë arsye, një ngrohtësi njerëzore që më ka munguar atje. Unë jam bir fermerësh, kështu që kam rrënjë që kanë zgjatur deri në fund të viteve ’70, si këtu në Shqipëri sot, dhe pastaj, pas punës dhe përparimit dhe gjithçkaje tjetër, këto vlera filluan të zhdukeshin”, shprehet ai.
Sot thotë ai ka edhe një biznes dhe kjo e ka bërë që të lidhet edhe më shumë dhe t’i kushtonte më shumë kohë qëndrimit në Shqipëri.
Pjesë nga intervista:
Pyetje: Pra, më lejoni të kuptoj: kur mësuat për herë të parë për historinë e Shqipërisë dhe të shqiptarëve? Si i takuat ata? Pra, qasja shqiptare erdhi për herë të parë në vitin 2002.
Përgjigje: Hmm. Kur takova gruan time.
Pyetje: Ah, kur takuat gruan tuaj? Por si e takuat atë?
Përgjigje: Po, u takuam në një klub nate dhe pastaj, që andej, le të themi, filluam të dilnim bashkë. Isha beqar.
Pyetje: Pra, ishte dashuri me shikim të parë, apo jo?
Përgjigje: Po, mendoj se ishte me shikim të parë, sepse brenda disa javësh po kërkonim njëri-tjetrin, pra ishim vetëm ne të dy.
Pyetje: Pra, nuk e paragjykuat si shqiptare, siç bëjnë shumë; e bënin dhe, nuk do të thoja se e bëjnë kohët e fundit.
Përgjigje: Epo, kishte disa paragjykime në fillim, për të qenë i sinqertë, edhe nga familja ime, por ishte një vajzë e mirë. Punonte në një shtëpi për persona me aftësi të kufizuara, kështu që ishte edhe altruiste.
Pyetje: Po, po, po.
Përgjigje: Po. Kështu që në zemrën e saj kishte gjithçka; pashë brenda saj. Mirë, unë u dashurova në moshën 38-vjeçare, kështu që tashmë kisha njëfarë përvoje, le të themi, si burrë. Po, sigurisht.
Pyetje: Por a u shndërrua ky zhvillim, le të themi, të jetuarit me një shqiptare, më pas në idenë e shpërnguljes në Shqipëri? Si lindi ideja e zhvendosjes në Shqipëri?
Përgjigje: Epo, procesi ishte pak i gjatë, le të themi, mbi 10 vjet larg njëri-tjetrit. Epo, unë kisha biznesin tim atje, biznesin që po drejtojmë aktualisht këtu në Shqipëri, kështu që shpërndanim produkte ushqimore në restorante.
Ndërkohë, kur ajo sugjeroi të transferohesha në Shqipëri, ishte pas një tronditjeje të saj. Më lejoni t’ju tregoj për këtë.
Pyetje: Çfarë po ndodhte?
Përgjigje: Ndodhi që babai i saj, për fat të keq, humbi jetën dhe ajo erdhi në Shqipëri dhe, nga Shqipëria, ajo filloi të më thoshte mua: “Mauro, unë do të rri, do të rri pak kohë, do të vlerësoj tregun këtu përreth.”
Pyetje: A mund të themi, në thonjëza, se ajo e ka organizuar?
Përgjigje: Jo, jo, jo! Unë jam, le të themi, dikush që i vlerëson shumë situatat…
Pyetje: Pra, çfarë ndodhi që andej?
Përgjigje: Ajo që ndodhi është se ajo mori një depo të vogël në zonën e Elbasanit dhe unë që andej fillova të dërgoja një paletë, dy paleta me produkte…
Pyetje: Pra, le të themi, me nostalgjinë e saj funksionoi? Ajo u ndie më mirë në shtëpi, por nuk ishte e njëjta gjë për ty?
Përgjigje: Po, po, po. Jo, pra, në 10 vjet në Itali ajo fitoi, le të themi, profesionalizmin dhe, për këtë arsye, njohuritë e tregut, dhe filloi ta transferonte këtë knoë-hoë, le të themi, në Shqipëri. Dhe kështu, për një vit e gjysmë, e gjetëm veten së bashku duke menaxhuar biznesin: unë atje dhe ajo duke menaxhuar biznesin këtu.
Pyetje: A po e menaxhoni tani vetëm biznesin këtu, apo po vazhdon edhe atje?
Përgjigje: Jo, më pas bëra një zgjedhje, bëra një zgjedhje jetësore. Kështu që, pasi mbusha 50 vjeç, thashë: “Epo, le të fillojmë nga e para”, dhe kështu shita atë që kisha në Itali dhe erdhëm këtu së bashku, dhe së bashku filluam të ndërtonim.
Pyetje: Pra, një familje e bukur, por edhe, le të themi, një çift biznesi që punonte, apo jo?
Përgjigje: Po, po, po. Po, le të themi se i ndamë edhe detyrat, kështu që ajo, duke folur rrjedhshëm gjuhën, padyshim kujdeset për të gjithë anën tregtare dhe anën përfaqësuese, le të themi, të kompanisë.
Unë, nga ana tjetër, kujdesem për menaxhimin administrativ dhe menaxhimin e logjistikës, kështu që gjithçka që lidhet me importimin e produkteve ushqimore nga Italia, me të gjitha që kjo përfshin, trajtohet së bashku.
Pyetje: Por a ju mungon Italia? A ju mungon biznesi italian? Ju mungon vendi juaj, në kuptimin që nuk jeni më në shtëpi, por keni një shtëpi të re?
Përgjigje: Sigurisht. Në një shtëpi të re.
Pyetje: Pra, çfarë ju mungon?
Përgjigje: Sigurisht, më mungon dashuria familjare, prindërit e mi, vëllezërit dhe motrat, miqtë; kjo është e qartë. Por përndryshe jam i lumtur. Dua të them, një vend me klimë të mirë, natyrë, respekt, njerëz që e duan jetën dhe, për këtë arsye, një ngrohtësi njerëzore që më ka munguar atje.
Unë jam bir fermerësh, kështu që kam rrënjë që kanë zgjatur deri në fund të viteve ’70, si këtu në Shqipëri sot, dhe pastaj, pas punës dhe përparimit dhe gjithçkaje tjetër, këto vlera filluan të zhdukeshin.
Pyetje: Por a do t’u sugjeronit italianëve të tjerë ta merrnin në konsideratë—meqenëse tani është bërë në modë që shumë italianë të vijnë në Shqipëri, kryesisht në Tiranë, në Durrës, në Vlorë—a do t’u sugjeronit italianëve që t’ju ndjekin dhe të zgjedhin Elbasanin?
Përgjigje: Epo, Shqipëria nga veriu në jug është një territor shumë i larmishëm; megjithatë, do të thoja se duhet të përpiqen, të paktën të përpiqen të jetojnë këtu, sepse është një gjë të kalosh dhe, për këtë arsye, të jesh turist; është një gjë tjetër, megjithatë, të jetosh, të jetosh vërtet. Dhe, për këtë arsye, ka shumë italianë që jetojnë dhe punojnë këtu.
Pyetje: A do t’u sugjeronit atyre të jetojnë dhe punojnë në Elbasan?
Përgjigje: Po, po, po, po, po.
Pyetje: Pra, je i lumtur me këtë jetë?
Përgjigje: Elbasani, për mua, është një qytet i qetë, një qytet ku mund të marrësh frymë; nuk ka kaosin që kemi në Tiranë.
Pyetje: Epo, atëherë është e qartë se…
Përgjigje: Epo, është Durrësi, është Vlora; ka, epo, qytete që kanë pamje nga deti dhe, për këtë arsye, ofrojnë diçka më shumë, e dini, nga një perspektivë tjetër. Po, po, po…
Pyetje: Jo, ju jeni biznesmen dhe, si biznesmen, ne nuk zgjodhëm rastësisht të zhvillonim intervistën në Kalanë e Elbasanit, e cila ka qenë, le të themi, një pozicion gjeografik vendimtar i tregtisë që nga kohërat e lashta, por edhe në kohët moderne. Dhe ju, ju ishit i pari që e zbuluat, le të themi, këtë gjë, dhe a jeni i kënaqur me këtë zgjedhje dhe a rekomandoni edhe të tjerë italianë?
Përgjigje: Pikërisht. Po. Po, vitet e para ishin pak të vështira, sepse na u desh të përshtatnim, le të themi, strategjinë tonë të biznesit me këtë vend. Kështu që nga 100% që fitova në profesionalizmin tim, 60% ishte në rregull, 40% jo. Kështu që më duhej të përshtatesha pak.
Pyetje: Por sot kemi arritur disa suksese të shkëlqyera dhe po bëjmë gjithashtu investime të reja të rëndësishme.
Në fakt, e shoh vendin të zgjerohet më tej, sepse, nëse ndodh, dhe siç mendoj se do të ndodhë, kjo hyrje në Evropë, ne jemi në avantazh, në kuptimin që tashmë kemi një koncept të sipërmarrjes evropiane, kështu që…
Në rregull.
