Pa një shumicë absolute, me koalicionin e brishtë të së majtës fitimtar dhe me fraksionin e presidentit francez Emmanuel Macron i renditur i dyti pa qenë në gjendje të qeverisë, Franca është zgjuar sot nga një pasiguri e madhe politike.
Për javë të tëra, perspektiva fitorja e të djathtës ekstreme për herë të parë në historinë moderne franceze dominoi lajmet.
Por kundër të gjitha mosmarrëveshjeve, Fronti i Ri Popullor, një aleancë midis katër partive të krahut të majtë, Socialistët, të Gjelbërit, Komunistët dhe Franca e Papërkulur (LFI) e Jean-Luc Mélenchon u rëndit e para, ndërsa partia e Marine Le Pen, u rëndit e treta.
Por kush do të jetë kryeministër?
Zgjedhja e kryeministrit të ardhshëm të Francës i takon zyrtarisht presidentit të vendit, Emmanuel Macron, megjithëse zakoni kreu i qeverisë duhet të zgjidhet nga forca apo koalicioni më i fortë politik.
Por lind pyetja kë do të propozojë e majta për të shërbyer si kryeministër. Gjatë fushatës zgjedhore, Fronti i Ri Popullor zgjodhi të mos kandidojë, ndryshe nga Tubimi Kombëtar që zgjodhi si kandidat për kryeministër Jordan Bardela dhe koalicioni pro Macron i udhëhequr nga kryeministri në largim Gabriel Atal.
Arsyeja ishte krejtësisht e qartë: ata nuk arritën në një konsensus për këtë çështje. Duke fituar tani, dhjetëra deputetë të sapozgjedhur të majtë ka të ngjarë të kandidojnë.
Dy forcat kryesore të koalicionit, do të mbajnë peshën më të madhe në bisedimet e ardhshme, të cilat mund të përjashtojnë që në fillim udhëheqësen e partisë së Gjelbër Marine Tondelier, pavarësisht pranisë së saj të fortë gjatë fushatës zgjedhore të përgjithshme.
Jean-Luc Mélenchon dhe besnikët e tij: Lëvizja “Franca e pabindur” e Melenchon , më radikale nga katër partitë kryesore të koalicionit, parashikohet të fitojë më shumë vende midis grupeve të krahut të majtë.
Forca e tyre në parlament, e kombinuar me paraqitjen e fortë të Melenchon në dy zgjedhjet e fundit presidenciale, do t’i japë argumente për të pretenduar se kreu i ardhshëm i qeverisë duhet të vijë nga radhët e tyre.
Nëse i jepet zgjedhja në “France Insoumise”, zgjedhja e dukshme ka të ngjarë të jetë vetë Mélenchon por duke pasur parasysh qëndrimin e tij të linjës së ashpër për çështjet që variojnë nga ekonomia deri te lufta në Gaza, ai shqetëson votuesit e moderuar.
Në fund të fundit, drejtuesit e anëtarëve të tjerë të Frontit të Ri Popullor ishin të bindur gjatë fushatës se nuk do të mbështesnin liderin 72-vjeçar për kryeministër. Por Mélenchon tha gjithashtu se ai nuk do të “imponohej” në një rol udhëheqës.
Emra të tjerë besnikësh janë Manuel Bobard, presidentja e grupit të saj në parlament Mathilde Panot, Clemens Guette ose Eric Conquerel, president i komitetit të financave në Asamblenë Kombëtare Franceze.
Sfida e parë për Mélenchon dhe udhëheqjen e aleatëve të tij mund të vijë nga ligjvënësit që dikur luftuan përkrah kandidatit tre herë presidencial, por që atëherë kanë ndërprerë lidhjet me të.
Kandidatë të tillë mund të pretendojnë se janë ideologjikisht në harmoni me degën kryesore të Frontit të Ri Popullor, ndërkohë që shihen si më pak përçarës se Mélenchon.
Këto përfshijnë François Roufin, një ish-gazetar dhe regjisor që synon të kandidojë në zgjedhjet e ardhshme presidenciale.
Clémentine Otten, e cila ishte anëtare e grupit LFI në dy legjislaturat e mëparshme, por ishte gjithnjë e më kritike ndaj Mélenchon, mund të mbështeste në mënyrë të ngjashme veten. Otten tha muajin e kaluar se ajo “e di” se ajo është “një nga ata që mund të pretendojnë të jenë kryeministre nëse fiton”.
Partia Socialiste Franceze arriti pikën e saj më të ulët në vitin 2022, kur fitoi 1.7% në zgjedhjet presidenciale. Socialistët kanë forcuar praninë e tyre në parlament dhe kanë mbyllur hendekun me partinë e Mélenchon. Ata mund të shpresojnë të marrin mbështetje nga të Gjelbrit në një përpjekje për të parandaluar që Franca sfiduese të marrë kontrollin.
Kandidatët e mundshëm mund të vijnë nga gjenerata e re e socialdemokratëve, duke përfshirë liderin aktual të Partisë Socialiste Olivier Faure, kryetarin e grupit në largim Boris Vallaud ose kandidatin kryesor në zgjedhjet evropiane Raphaël Glucksmann.
Vallaud, 48 vjeç, u zgjodh për herë të parë në parlament në vitin 2017. Ai studioi së bashku me Macron në shkollën më të lartë të nëpunësve civilë të Francës dhe, si presidenti aktual, më parë shërbeu si zëvendëssekretar i përgjithshëm i Elysées.
Por një ish-kampion mund të përpiqet gjithashtu të thotë: François Hollande, ish-presidenti socialist i Francës, do të kthehet pasi fitoi garën në ish-zonën e tij elektorale, duke u bërë vetëm presidenti i dytë në historinë moderne franceze që kthehet në Asamblenë Kombëtare pasi ka shërbyer si kreu i shtetit.
Opsionet jopartiake
Një mënyrë për të shmangur mosmarrëveshjet mes partive mund të jetë zgjedhja e të majtës nga dikush jashtë skenës politike.
Eurodeputeti socialdemokrat Glucksmann e vuri këtë opsion në tryezë muajin e kaluar, duke vënë përpara Laurent Berger, ish-udhëheqës i sindikatës reformiste CFDT.
Berger njihet gjithashtu, si i majtë ashtu edhe i djathtë, për aftësinë e tij për të krijuar konsensus dhe për të kapërcyer boshllëqe.
/abcnews.al
