Përktheu: Hergi Llupi
Për syrin e patrajnuar, figura e rregullt dhe e fortë që shfaqet në posedim duket pothuajse shumë e rëndë. Momentalisht i sikletshëm me topin në këmbët e tij, ai krijon shumë shkurt iluzionin e humbjes së ekuilibrit. Duke kundërshtuar forcën e sipërme të trupit të Paul Gascoigne në kulmin e tij dhe këmbët e kërcimit të George Best, ekuilibri mbahet me kujdes. Në vijat e pacenuara të Interit, ai sapo ka shmangur një sulmues, ka kontrolluar topin, ka mundur të njëjtin sulmues, ka mbajtur katër sfida të forta dhe ka krijuar një valë tjetër sulmi.
Pamja është shumë e njohur për miliona tifozë futbolli. Është mjeshtëria dhe aftësia e Javier Zanettit. Numri katër i përjetshëm i Interit është një gjë e rrallë në shumë kuptime të fjalës. Si një nga lojtarët mbrojtës më të talentuar të Argjentinës, mund të argumentohet se ai shkoi kundër strukturës. “La Albiceleste” ka një formë të mirë në prodhimin e dy llojeve rudimentare të mbrojtësve. Zanetti, megjithatë, nuk është një lojtar i pazbutur dhe as nuk u mbështet në artet e errëta.
Zanetti ishte një ekspertizë e thjeshtë, totale dhe teknike. Aplikimi i tij si mbrojtës i krahut ose mesfushor mbrojtës ishte jashtëzakonisht i thjeshtë. Me jetëgjatësi të qëllimshme dhe qëndrueshmëri befasuese, ai e bëri të zakonshmen të bukur dhe e shoqëroi me momente madhështie.
Numrat janë mbresëlënës: pesë Scudetti, katër Coppa Italia, katër Superkupa të Italisë, një Champions League, një Kupë UEFA dhe një medalje fituesi i Kupës së Botës për Klube, nëntëmbëdhjetë vjet, 15 si kapiten dhe një rekord 858 paraqitje për Interin dhe 143 paraqitje për Argjentinën. Qëndrimi i përulur i një zotërie të mirëfilltë i mbuloi vazhdimisht ato numra dhe momente madhështie me një batanije modestie.
Kur Argjentina dhe Anglia u përplasën në Kupën e Botës 1998, rasti dha një shembull të përshtatshëm të martesës së Zanettit me aplikim të lavdishëm dhe thjeshtësi modeste. Si një temë në zhvillim, virtyti i admirueshëm i Zanettit dhe veprimet e kundërta të mëvonshme të Michael Owen, David Beckham dhe Diego Simeone u shfaqën për të shndritur një moment personal madhështie.
Në fund të biznesit të një rutine të ndërlikuar të goditjeve të lira, ishte Zanetti ai që bleu një nivel përfundimtar të ndeshjes në 2-2. Në një lëvizje të rrjedhshme dhe të natyrshme, ai mori një pasim të shpejtë me shpinën drejt portës, e zbuti topin me këmbën e djathtë dhe e dërgoi në këndin e sipërm me të majtën. Anglia e Glenn Hoddle mund të ketë kaluar një pjesë të konsiderueshme të pjesës së parë duke menduar se si një mbrojtës i krahut mund të jetë kaq profesional me dy këmbë dhe të përfundojë si një sulmues natyral.
Goli, kontrolli fizik që kërkonte dhe mënyra se si u bë e zakonshme, përshkruanin me pak fjalë Zanettin. Ndërsa ngjarjet e tjera të asaj ndeshjeje fatale hodhën në hije shkëlqimin e Zanettit, kështu u shfaq një truizëm simpatik i njeriut. Për të gjitha vlerësimet, trofetë, paraqitjet dhe nderimet, Zanetti është një njeri që bëri atë që bëri për gëzimin e pastër.
Pasi i vari këpucët më në fund në maj 2014, Zanetti u emërua në mënyrë të duhur si zëvendës presidenti i Interit. Ndërsa mbetet për t’u parë nëse roli i tij do të sjellë lumturi të barabartë, etika e tij vetëmohuese e punës dhe profesionalizmi mund të mbështeten.
Natyrisht, një prirje e tillë modeste vjen nga fillimet e përulura. Zona e quajtur me vend Dock Sud e Buenos Aires ekziston si një e kundërt polare me imazhet romantike të kryeqytetit të Argjentinës. Është vendi ku familja e klasës punëtore Zanetti e quajti shtëpinë e saj dhe nuk pret shumë bulevardet e gjera apo kafenetë e çuditshme të stilit evropian.
I lindur nga një murator dhe një pastruese, mund të konkludohet me siguri se Javier dhe familja ishin shumë të zënë për të dëshiruar për luks. Së bashku me vëllain e tij, Sergio, Javier shpejt e gjeti futbollin jo si një arratisje, por thjesht një rrugë tjetër mbi të cilën mund të aplikonte pragmatizmin për hir të kënaqësisë. Ai la të kuptohet për profesionalizmin që do të vinte duke u kujdesur në fushën lokale gjatë kohës së lirë.
Pothuajse në mënyrë të pashpjegueshme, megjithatë, karriera e futbollit të Zanettit pothuajse kishte përfunduar përpara se të fillonte. Në vitin 1989, një 16-vjeçar i papërpunuar Zanetti pati prova me një nga pesë ekipet më të mëdhenj të Argjentinës, Club Atletico Independiente. Megjithatë, pas disa javësh, trajnerët e përjashtuan atë si shumë të lehtë dhe shumë të dobët.
Me një pjekuri përcaktuese, ai u përkul dhe përfundoi arsimin e tij. Pasi la shkollën, Zanetti pati kënaqësi të madhe të sigurojë një punë për të shpërndarë qumësht me një kushëri. Pas përfundimit të një turni që filloi në orën 4 të mëngjesit, ai pati kënaqësi të madhe të ndihmonte Rodolfon, babain e tij, si ndihmës murator. “Më pëlqeu puna e babait tim,” kujtoi ai më vonë. “Por mbi të gjitha më pëlqeu ideja për të bërë diçka konkrete dhe të dobishme. Ndërtimi i një shtëpie është një metaforë që më pëlqen, është në thelbin e filozofisë sime të jetës, duke filluar nga fundi dhe duke arritur lart.”
Duke iu bashkuar klubit të kategorisë së dytë Atletico Talleres në 1991, Zanetti filloi në fund. Mjafton të thuhet se ai shpejt u bë një lojtar i menjëhershëm në ekip. Megjithatë, pak do ta kishin parashikuar një ngritje të tillë në majat e futbollit botëror, që së shpejti do të bëhej realitet.
Pas një sezoni të vetmuar në kategorinë e dytë, Zanetti u nënshkrua nga Banfield. Ndërsa u zbukurua shpejt me mbështetësit e El Tarado, ai u bë i njohur me emrin “El Tractor”, i cili nuk duhet të kërkojë përkthim. Tashmë i famshëm për qëndrueshmërinë e tij dhe qëndrimin e tij pozitivisht të pamëshirshëm, Zanetti më tej e bëri veten të dashur për tifozët e Banfield për refuzimin e interesit për nënshkrimin e tij nga River Plate dhe Boca Juniors.
Nëse Zanetti humbi pak kohë për t’u vendosur në Banfield, Daniel Passarella, trajneri i Argjentinës në atë kohë, ishte po aq i shpejtë për t’i dhënë 21-vjeçarit Zanetti një debutim ndërkombëtar. Tre muaj pas Kupës së Botës 1994, një Argjentinë e rinovuar u përball me Kilin në një miqësore dhe fitoi 3-0.
Ngritja në famë ndërkombëtare nënkuptonte që më shumë kërkues të rreshtoheshin për Zanettin dhe ata nuk ishin të kufizuar në rrethin e Primera Division. Në verën e vitit 1995, Massimo Moratti, një biznesmen italian i naftës që u bë president i klubit të futbollit, mori kontrollin e Interit. Gjatë viteve në vijim, Moratti thuhet se ka shpenzuar 1.5 miliardë euro nga pasuria e tij personale për superyjet e futbollit, duke përfshirë Zlatan Ibrahimovic, Wesley Sneijder, Luis Figo, Patrick Vieira, Samuel Eto’o, Christian Vieri, Ivan Zamorano, Hernan Crespo dhe Brazilianët Ronaldo, Roberto Carlos, Adriano dhe Maicon, shumica e të cilëve u nënshkruan në kulmin e tyre të lavdishëm.
Nënshkrimi i parë që ai mbikëqyri ishte ai i Javier Zanettit. Epo, së bashku me kolegun argjentinas Sebastian Rambert, të paktën. Ndërsa lidhja e dashurisë milaneze të Zanettit hyn në dekadën e saj të tretë, Rambert u shit te Real Zaragoza në 1996 pasi dështoi të bënte një paraqitje të vetme.
Me përjashtim të disa veprimeve dhe tingujve të Silvio Berlusconit, Milani është një qytet me klas. Etiketa e saj sociale është e rreptë dhe ata që janë në sy të publikut mbajnë një peshë shtesë përgjegjësie. Zbatimi, prezantimi, profesionalizmi dhe jeta e tyre personale bien në mënyrë të pafalshme nën mikroskop. Për një futbollist të stilit të Zanettit dhe për një zotëri të integritetit të tij, Milani është një shtëpi e përshtatshme.
Nuk u desh shumë kohë që lexuesit, shkrimtarët dhe redaktorët e etur të “La Gazzetta” në të gjithë ndarjen e futbollit milanez të kuptonin se nuk kishin asgjë për Zanettin. Çdo javë për dy dekada, Zanetti ofronte vetëm profesionalizëm dhe gëzim të përkushtuar.
Duke shërbyer si dëshmi e jetëgjatësisë dhe ndershmërisë së Zanettit, së bashku me Rambertin dhe shokët e panumërt të skuadrës, ai ka jetuar më shumë se 17 trajnerë gjatë karrierës së tij 19-vjeçare në Inter. Nga Roy Hodgson te Jose Mourinho, Marcello Lippi te Hector Cuper, Rafa Benitez te Roberto Mancini, dhe të gjithë në mes, secili menaxher e bëri Zanettin një shtyllë. Pas vitit 1999 dhe pensionimi i mbrojtësit legjendar të Interit, Giuseppe Bergomi, të gjithë e bënë Zanettin kapitenin e tyre.
Lista e cilësive që e bënë Zanettin një lider ideal janë të shumta. Megjithëse për një mbrojtës dhe mesfushor mbrojtës që luajti të gjithë futbollin e tij në Argjentinë dhe Itali, rekordi i disiplinës së Zanettit është shembullor dhe mahnitës. Pasi mori kartonin e kuq për herë të parë në shkurt 1999, Zanetti do të kalonte 12 vjet të jashtëzakonshëm përpara se të merrte urdhrin e dytë dhe të fundit të marshimit të karrierës së tij.
Pas pensionimit të tij, klubi i Interit në shenjë respekti hoqi numrin katër nga fanellat e ekipit, pra asnjë lojtar nuk mund të zgjedhë numrin katër në fanellë. Ai është një legjendë, jo vetëm për historinë e klubit, por edhe për të gjithë tifozerinë zikaltër.
Ai nuk lavdërohej dhe nuk dashurohej vetëm nga tifozët e interit, por edhe të tifozerive rivale si Milan apo Juventus. Një lojtar i cili për çdo ditë të karrierës së tij, fitonte më shumë respekt se sa para.
Një person që mundësoi një fondacion të rëndësishëm në mbarë globin për të ndihmuar të gjithë fëmijët të largohen nga rruga e keqe e jetës dhe t’i bashkoheshin atij te Fondacioni “Pupi”. Tifozët ultras të Interit e kanë thënë një fjalë me anë të një banderole ditën e fundit të karrierës së tij, “Ce solo un capitano”, që do të thotë “ Ka vetëm një kapiten”.
Performanca e tij në fushën e lojës për 19 vite tek interi nuk ishte thjeshtë një punë për të marrë pagën në fund të muajit, por një punë ku i cili fitonte respekt dhe dashamirësi nga kundërshtarët e tij./h.ll/ abcnews.al
